30 November 2015

Pandeli Koçi: Dosjet e shkrimtarëve manipuloheshin sipas interesave të Sigurimit

Pandeli Koçi: Dosjet e shkrimtarëve manipuloheshin sipas interesave të Sigurimit

Shkrimtari Pandeli Koçi gjatë sistemit komunist ka punuar në shtëpinë botuese “Naim Frashëri”. Ai na rrëfen rastet se kur mund të censurohej një shkrim gjatë këtij sistemi, duke këmbëngulur se autocensori më i fortë i një materiali ishte vetë autori i tij.

Gjithashtu, ndalet edhe te shkrimtarët disidentë në vendin tonë, që sipas tij, kanë qenë shumë të paktë. Ai në një intervistë për Shekullin përmend si disidentë vetëm Kasem Trebeshinën dhe Pano Taçin. Kjo, sepse sipas Koçit, disidenca në Shqipëri ka qenë ndryshe nga vendet e tjera të Lindjes.
Në Shqipëri nuk lejohej që të botohej asnjë varg kundër ideve të kohës. Ndërsa për dokumentet që botohen duke dhënë raporte nga Lidhja e Shkrimtarëve, ai tregon se nuk është i bindur për vërtetësinë e tyre. Ndonëse në to është edhe emri i tij, apo emri i Dritëro Agollit, i cili, sipas tij, nuk mund të ishte disident, pasi ka qenë kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve. Teksa na rrëfen disa raste, tregon se është gjendur keq gjatë asaj periudhe, vetëm sepse njerëzit niseshin nga zemërime vetjake dhe shpeshherë vinin në këto lista emra që nuk kishin ndonjë disidencë, apo që nuk kishin asgjë kundër realizmit socialist apo ideve të kohës.

Zoti Koçi, po diskutohet sërisht për dosjet e shkrimtarëve...

Unë nuk kam punuar në Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Artistëve, por kam qenë redaktor në shtëpinë botuese “Naim Frashëri”. Shefi i kësaj redaksie, një burrë i nderuar, Dhimtër Fullani, studiues dhe historian i letërsisë, me një gjysmë shaka, gjysmë të vërtetë thoshte: “Ne jemi si mbi mina”. Për një vjershë, tregim, romancë etj., që mund të shikoje që ishte jashtë kritereve të realizmit socialist, mund ta aludoje nëse mund të ishte ekuivok. Edhe nëse thoje që ky shkrim është ekuivok, kishte rrezik të madh.
Pra jo vetëm që duhet që t’i shërbente politikës në fuqi, pra vërtet këta redaktorët që shërbenin në një organ, qoftë në Lidhjen e Shkrimtarëve, qoftë në shtëpitë botuese “Naim Frashëri”, ishin në vendin e censorit, por para censorit ishte vetë autocensori. Ishin vetë autorët përgjegjës, që e kishin censurën në kokën e tyre. Pra në këto kushte autorët dhe redaktorët, shikonin kryesisht vlerat artistike të shkrimeve, që të arrinin në nivel mesatar. Në raste të veçanta u thuhej që të rishitej ndonjë pjesë, sepse kishte mundësi interpretimi. Natyrisht që do të shmangej ajo nëse libri duhet të botohej.

Por, sipas jush, a duhen hapur dosjet?

Varet se çfarë dosjesh dhe a janë të vërteta. Nuk duhet të nisemi nga parimi bazë, që jo çdo dokument është një fakt real. Ato manipuloheshin në mënyrë të veçantë brenda interesave të Sigurimit të Shtetit, apo të atyre që kishin interesa për të goditur këtë apo atë autor. Shpeshherë ndodhte që mund të të akuzonin për një krim ordiner, edhe të të vinin pastaj edhe gabime ideologjike për të të akuzuar në interpelancë. Pra në këto kushte ishte shumë e stërholluar puna e Sigurimit të Shtetit, çdo deklaratë edhe çdo shkrim që jepej, sikurse është edhe te libri, “Kadare i denoncuar” i Dashnor Kalloçit, nuk mund që të pranohet si e vërtetë.
Në atë libër përmendet edhe emri juaj? Përmendet edhe emri im, që ka thënë gjëra të papranueshme, ose që të tjerët kanë spiunuar. Por e vërteta është që unë nuk kam qenë asnjëherë disident. Edhe shumë të tjerë që sot mbahen si të tillë nuk kanë qenë disidentë. Aq më tepër kur ne ngatërrojmë fjalën disident, me ata që kanë qenë kundërshtar të realizmit socialist. Për shembull, sikurse më kanë thënë, Astrit Delvina në gjyqin e tij kur i tha gjykatësi: “Ti ke shkelur realizmin socialist”. Ai deklaroi: “Unë nuk kam qenë kurrë shkrimtar i realizmit socialist”. Pra ky nuk ishte disident, por nga ata që punonin, që normalisht i përkisnin krahut pro pushtetit, pro Partisë dhe që pastaj kur ata pësonin zhgënjim dilnin. Por këta janë shumë të paktë, nuk numërohen as me gishtat e një dore.

A ka nga ata që për deklarata të thëna gabimisht e kanë pësuar?

Janë shumë që kanë qenë nëpër burgje. Ndërsa nga ata që e kanë pësuar gabimisht nuk dua që të përmend emra, por që kanë qenë në burg dhe që kanë qenë vërtet disident janë: Kasem Trebeshina, Pano Taçi etj.. Por disidentët te ne numërohen me gishtat e një dore, sepse nuk lejohej. Duhet të dimë se disidenca në Shqipëri është ndryshe nga vendet e Lindjes, Poloni, Çeki, Rumani apo në Rusi, që njiheshin si të tillë. Te ne nuk lejoheshin qoftë edhe për një varg të vetëm, që mund të ishte kundër ideve të kohës. Ata nuk mund që të botonin, sepse ose do të ishin futur në burg ose nuk do t’u botohej shkrimi. Pra kemi atë që nuk mund të kishte disidentë, edhe nuk kemi të tillë.
Kurse për dokumentet që botohen, që jepen raporte nga ana e Lidhjes së Shkrimtarëve, nuk di që të të them sesa të vërteta janë këto, sepse atje ishte edhe emri im, edhe i Sulejman Matos, që ç’është e vërteta fliste gjëra, “herezi politike”. Por ishte edhe emri i Luan Qafëzezit që unë e di mirë që nuk ka qenë, apo dhe i Dritëro Agollit, që dihet që nuk ka qenë i tillë. Ai ishte kryetari i Lidhjes së Shkrimtarëve edhe nuk mund që të ishte disident. Por duke u nisur nga zemërime vetjake shpesh viheshin në këto lista edhe njerëz që nuk kishin ndonjë disidencë, që nuk kishin asgjë kundër realizmit socialist apo kundër ideve të kohës.

Për shembull?

Nuk do të përmend emra, por do them vetëm një rast. Në vitin 1972 dy persona vinin nga Vlora, në zyrën e drejtorit. Befas mua më thërrasin duke më thënë: “Ç’libër të një kosovari ke shpërndarë në Vlorë?”. Librat nuk dilnin nga Biblioteka Kombëtare, unë i kopjoja nga dorë. Por ishin dy persona, të cilët e kishin thënë këtë. Natyrisht që u vërtetua. Aty luajti një rol shumë pozitiv dhe realist drejtori i asaj kohe, Ali Abdihoxha, shkrimtar. Ai kërkoi kartelën time. E pa dhe më tha: “Në rregull dhe mund të ikësh”. Në të vërtetë u tregua shumë dashamirës. Ai e pa që libri mungonte, por për mos të më bërë problem, më tha që mund të ikja. Në të vërtetë unë e kisha librin në shtëpi.

Për çfarë libri bëhej fjalë?

Bëhej fjalë për një përmbledhje me poezi të Ali Podrimës, në shqip edhe italisht. Shtëpinë e kisha afër dhe shkova e solla. U thashë se nuk ka libër në Vlorë. Unë e dija për librat që ishin në Vlorë. Ata kishin çuar libra atje, por ishte marrë sikur ishin libra që nuk i pranonte regjimi.

Po tekstet që i rishikonte redaksia, kur censuroheshin?

Autorit i thuhej që ke këtë ekuivok përpara se të botohej libri. Për shembull, një poezi. Ka raste që mund të mos kthehej disa herë. Por ekzistonte diçka që çdo redaktor nuk kishte punë me redaktorin tjetër, por ai përgjigjej vetëm për shefin e redaksisë. Ndërsa në raste të tjerë nuk mund të them gjë, sepse nuk e di se çfarë kanë bërë. Por unë nuk kam pasur libra të tillë. Më kujtohet një rast i veçantë, që kur nuk ishte dakord kryeredaktori dhe ai do të diskutohej. Ishte një libër me luftën e Sigurimit të Shtetit, shkruar nga një punonjës i Ministrisë së Brendshme, që tregonte sesi ka hyrë spiunimi i huaj në Shqipëri. Ishte libri “Agjenti 303”, botuesi thoshte që është i dobët, pra diskutohej më tepër për vlerat artistike. U botua libri dhe pse ishte libër i dobët.
Bashkim Shehun e kisha takuar vetëm 3 herë në jetën time
Komiteti Qendror verifikonte edhe letrat anonime. Por, kjo nuk përbën risi, aq shumë sa fakti, që njerëzit edhe në demokraci kanë spiunuar. Prandaj, sipas Koçit, njerëzit kanë prirje të tilla, që të bëjnë manipulime dhe shpifje. Prandaj duhet verifikuar dosjet.

Ka pasur momente që jeni ndjerë të përdorur?

Te libri i Kadaresë mund të ketë raste, por unë nuk mund të them nëse ka pasur. Njerëzit e kanë bërë nga zemërimi, sepse unë s’është se e kam përmendur librin dhe nuk mund të them se filani më ka spiunuar. Di edhe një rast tjetër që më thanë dy shokë se: “Komitetit Qendror i ka ardhur një letër për ty, në të cilën thuhet se je shokë i ngushtë i Bashkim Shehut”. Bashkim Shehu në atë kohë ishte në burg, por megjithatë ata kërkonin që ta verifikonin këtë fakt.

Ju a e kishit shokë Bashkim Shehun?

Unë Bashkim Shehun në jetën time e kam takuar vetëm 3 herë me nga 3 minuta. Pra kjo nuk u vërtetua. Pra se kush është ai që ma ka bërë këtë nuk di të them. Atëherë edhe letrat anonime verifikoheshin. Në këto raste nuk them dot asnjë emër. Por di tjetrën, që njerëzit edhe në kohën e demokracisë kanë spiunuar. Pra njerëzit që kanë atë prirje bëjnë manipulime dhe shpifje.

Por realisht a do donit që të hapeshin dosjet?

Nuk ka asgjë të keqe, vetëm duhet verifikuar, pasi jo çdo dokument është fakt real. Duhet parë në kontekstin e të gjithë çështjes, në të cilën flitet për të.




Koha Net Prishtinë
30 Nëntor 2015     

18 November 2015

Çfarë përjetuan nga osmanët, shqiptarët që deshën të kthehen në krishterim!?

Çfarë përjetuan nga osmanët, shqiptarët që deshën të kthehen në krishterim!?

Tekstet e shkruara nga Jean-Claude Faveyrial (1817-1893), autor i librit “Historia e Shqipërisë”, si dhe letërkëmbimet e tij që gjenden në arkivin e Misionit Lazarist në Paris, kanë dorëshkrime që hedhin dritë mbi përpjekjet e shqiptarëve në mesin e shekullit të XIX, që të islamizuar dikur kërkonin të riktheheshin përsëri në fenë e origjinës: krishterimin.

Nga Luan RAMA

Kjo ishte tragjedia e tri fshatrave të veriut shqiptar (zona Mbishkodrës, drejt Gilanit, një fshat shqiptar, tashmë i mbetur në Mal të Zi), që i tregoi Perëndimit të asaj kohe këtë pjesë të identitetit shqiptar, të cilin njerëzit e thjeshtë luftonin ta ruanin si gjënë më të shenjtë, duke e paguar dhe me jetën e tyre. Histori rrëqethëse, e denjë për një film, dëshmon atë që pak evropianë e kishin kuptuar në atë kohë, kur ata gabimisht e konsideronin Shqipërinë si tokë të Islamit. Edhe pse me emra islamë, shqiptarët i ruanin ritet e kishës latine, festonin festën e Shëngjergjit, Shën Markut etj. Madje edhe festat e tyre pagane, që ishin rrënjosur në identitetin shekullor të tyre. Ritet e vjetra, kanunet dhe besëtytnitë e tyre, ishin pjesë e një kulture pellazgjike dhe paralele të “Homeriadës” së Homerit të madh, të cilën e kërkoi gjatë udhëtimeve të tij në veriun shqiptar, Albert Dumont, në vitin 1871. Përse ata shqiptarë pranuan më mirë kalvarin se sa tjetërsimin? Ja si e ka rrëfyer këtë ngjarje historike At Faveyrial më 1 janar të vitit 1870, me atë shkrimin e tij të vogël, që vështirë ta deshifrosh menjëherë.
Në raportin “Kujtesë historike mbi familjet shqiptare të persekutuara dhe të syrgjynosura për shkak të fesë, më 1845-1846”, At Faveyrial do të shënonte: “Për këto shënime që duhej t’i plotësoja, mu desh të kem një korrespondencë të gjatë me kolegët tanë dhe ‘motrat’ (‘suorat’) që ende janë gjallë, të cilat ishin dëshmitare të fakteve që do të tregojmë. Tani që i kam këto dokumente, po i rendis të gjitha. Për këtë do të përdor dhe disa fakte të përmendura nga vepra e të ndjerit z. Hecquard, konsulli francez i Shkodrës, të cilat i referohen aktorëve të asaj barbarie.
Sipas kolegut tim Bonnieu, ja cili ishte shkaku fetar që bëri të nxisë mizorinë e turqve. Një shqiptari, një kristiani të hershëm, që gjendej në Konstantinopojë në vitet 1844 apo 1845, i kishin thënë se një epokë e re kishte filluar për të dhe të krishterët e tjerë të Perandorisë Osmane dhe se liria e ndërgjegjes ishte proklamuar. Këtej e tutje çdo njeri ishte i lirë të përqafonte fenë që donte. Por, pse u përhap një lajm i tillë?
Kolegu ynë nuk thotë asgjë rreth kësaj dhe sigurisht nuk dinte gjë. Por, nuk ishte si shkak i Kartës së ‘Gul-bané’-së, pasi ajo ishte botuar që më 1839. Shkaku, të paktën në dukje ishte ky: Më 1844, një armenian skizmatik, (ortodoks), i quajtur Ovakim dhe që na ishte bërë mysliman, u kthye sërish në fenë kristiane. Por, meqë u zbulua dhe u denoncua, ai nuk pranoi të rikthehej në mysliman dhe atëherë e vranë. Nëse pas ekzekutimit trupin e tij do ta hidhnin në Bosfor, ky fakt nuk do të bënte zhurmë. Por, atë e ekspozuan në mes të pazarit, çka ishte një fyerje e madhe për kristianët. Ky akt i dyfishtë fanatizmi dhe talljeje e ndyrë, e preku gjithë Konstantinopojën. Përfaqësuesit e opinionit publik, ambasadorët dhe veçanërisht ambasadori i Anglisë, Lord Stratford Canning, i bënë kritika të forta qeverisë turke. Ata madje kërcënuan për ndërprerje të marrëdhënieve diplomatike nëse nuk premtonin se akte të tilla intolerance nuk do të përsëriteshin më.
Dhe, Abdul-Mexhidi premtoi dhe u angazhua se askush nuk do të vritej për punë feje. Por, ja motivet për tu çjerrë maskat këtyre njerëzve të errët. Shqiptarët nuk i vranë, por i internuan. Sidoqoftë, kur shqiptari që ishte në Stamboll u kthye në shtëpinë e tij, ai tregoi për atë çka flitej ato kohë për fenë. Dhe, meqë të gjithë në shpirt janë kristianë, ata u deklaruan hapur se çfarë janë në të vërtetë…”!
Në fakt, siç e shkruan dhe Faveyrial, për këtë histori kishte relatuar më parë shkurtimisht dhe konsulli francez Hyacinthe Hecquard në librin e tij “Historia dhe përshkrimi i Shqipërisë së Epërme, apo Gegërisë”. Në enciklikën e Benediktit XIV, e 1 gushtit të vitit 1754, kryepeshkopëve, peshkopëve, priftërinjve dhe misionarëve shqiptarë u ndalohej të merrnin emra turq, për t’u shpëtuar kështu taksave dhe profesioneve të mëdha që bënin në atë kohë osmanët kundër tyre. Dhe, kjo urdhëresë bëri punën e vet. Shumë priftërinj e ndaluan shndërrimin e katolikëve në myslimanë, dhe siç shkruan Hecquard, njëri nga ata, që ishte dalluar më shumë ishte Antonio Markoviq.
“I pajisur me durim dhe energji, ai arriti të bindë 120 familjet që jetonin në famullinë e Gilanit të Malit të Zi, që të hiqnin dorë publikisht nga islamizmi, duke u premtuar se do të përballonte së bashku me ata të gjitha persekutimet që mund tu bënin turqit dhe se nuk do t’i braktiste kurrë, çfarëdo që të ndodhte”.
Por le t’i rikthehemi tregimit të At Faveyrial rreth kësaj ngjarje që tronditi opinionin publik dhe që shqetësoi kancelaritë e mëdha evropiane.
“Prifti i quajtur Antonio Markoviq, i cili njihej prej tyre, i përkrahu në vendimin që kishin marrë. Madje u premtoi se do t’i ndiqte kudo që do të shkonin. Sapo vendimi u muar nga shqiptarët, ky vendim iu dërgua peshkopit të Prizrenit, i cili më duket ishte z. Bogdanoviq. Figura e tij e rëndësishme nuk i bëri të heqin dorë, por peshkopi ua bëri të qartë pasojat e një ndërmarrje të tillë. E, megjithatë përfaqësuesit e shqiptarëve nuk u tundën nga e tyrja: ‘Ne jemi të krishterë’, thanë ata, ‘çfarëdo që të na bëjnë, ne do të mbetemi të tillë. Nëse do të shuhemi të gjithë, le të shuhemi, nëse duhet të vdesim, le të vdesim’! Kur ata i çuan tek pashai i Prizerenit, shqiptarët dhanë të njëjtat përgjigje. Më kot pashai i shau dhe i nxori në mes të këshillit, duke i fyer me tërbim.
Edhe pse i qëlluan me gurë, ata mbetën në fjalën e tyre. Meqë shiheshin keq nga turqit, veprimtaria e këtyre shqiptarëve bëri që ata të mbështeteshin e të mbroheshin nga bashkëpatriotët e tyre të paditur. Shpejt, shumë prej tyre donin ta ndiqnin këtë shembull. Pikërisht atëherë, harbimi i turqve s’pati kufi. Autoritetet, në vend që të qetësonin gjakrat, i ndezën më keq ato.
Guvernator i Përgjithshëm i provincës ishte atëherë Hafez-Pasha. Nuk e di nëse ai qëndronte në Shkup apo në Prizeren. Por, zoti Hecquard shkruan se siç duket, ai veproi pa u konsultuar me Portën e Lartë. Në fakt, nuk kishte pse të ndodhte kështu, pasi një guvernator, sado i fuqishëm të ishte, nuk mund të internonte kaq shumë familje, për më tepër nga Evropa në Azi. ‘Sido që të jetë, të hequr me forcë nga shtëpitë e tyre, këto familje u çuan në Shkup’, thotë Hecquard. Që andej, ku gjatë gjithë rrugës ata u keqtrajtuan nga shoqëruesit e tyre, familjet shqiptare i hodhën nëpër qeli, ku u desh të duronin torturat dhe urinë.
Plot dhembshuri e besnikëri, At Markoviqi i ndoqi pas dhe bënte gjithçka për të lehtësuar vuajtjet e tyre. Disa ditë më pas, pleqtë e fshatit u dërguan në gjykatë që çështja e tyre të shqyrtohej. Pa u trembur fare nga turqit, të gjithë deklaruan se ata ishin kristianë dhe dëshironin të vdisnin të tillë. Të fyer nga kjo vendosmëri, Hafez-Pasha i Shkodrës urdhëroi që ata t’i torturonin. Por, meqë nuk i theu dot, ai nxori një dekret dhe i syrgjynosi në Anadoll, duke konfiskuar dhe pronat e tyre, të cilat u shitën në favor të arkës osmane, apo siç thonë të tjerë, kanë shkuar me siguri në arkën personale të pashait.
‘Ishte e pamundur të përshkruash trishtimin e madh të atyre familjeve të mjera, të cilat ranë prehë e fanatizmit mysliman’, shkruan konsulli Hecquard.
Sipas ‘motrave’ tona Bernardine dhe Marie, nuk ishte vetëm një fshat që u deklarua i krishterë, por tri fshatra. Sipas tyre, disa i mbajtën në burg që nga nëntori i vitit 1845 gjer në shkurt të vitit 1846. Dhe, meqë torturat nuk e kishin ndryshuar qëndrimin e tyre, Hafez-Pasha nxori dekretin e syrgjynosjes. Pra, të burgosurit u vunë në rrugë: ata në këmbë dhe shoqëruesit e tyre në kuaj, ku gratë ishin veçmas burrave dhe të trajtuar në mënyrën më barbare. Nga Shkupi në Selanik, udha e të syrgjynosurve ishte e lodhshme dhe sjellja e zaptijeve aq barbare, sa shumë nga malësorët vdiqën, disa në rrugë, të tjerët kur mbërritën në Selanik. Katër gra lindën rrugës.
Në portat e Selanikut, një fëmijë të sapo kishte lindur e hodhën në det. Ndërsa priftin, të ndarë nga turma, ushtarët e kishin nisur drejt Konstantinopojës. Një prift nga Syra, i cili sot është kolegu ynë dhe që quhet Leonardo Vaccandio, atëherë ishte në misionin tonë në Selanik. I informuar se një numër familjesh katolike shqiptare gjendeshin në atë han ku i kishin vendosur, të privuar nga gjithçka dhe ku shumë prej tyre rrezikonin të vdisnin, nxitoi t’i shikonte. Por, asgjë nga sa flitej nuk ishte e ekzagjeruar. Dhe ja pse ai shkoi t’i tregonte për këtë konsullit të Francës dhe të Anglisë, miqve të tij, për atë çka kishte parë e kishte dëgjuar. Konsujt i folën guvernatorit të qytetit dhe meqë kjo ngjarje po bënte zhurmë në Selanik, ai nxitoi t’i hiqte që andej të syrgjynosurit.
Njëri sipër tjetrit ata i hodhën në një anije që do t’i çonte në Mudania, në detin e Marmarasë. Duke parë këtë, shumë familje katolike, në kohën që prifti Vaccandio bënte lutjet e tij, shkuan dhe mblodhën me nxitim një sasi ushqimesh, të cilat i sollën në kuvertën e anijes. Por, me një barbari e mizori të pashoqe, ekuipazhi i anijes i morri ato për vete. Pesë apo gjashtë ditë që këta besimtarë qëndruan në Selanik, ata u vizituan nga prifti Vaccandio, i cili i ngushëllonte dhe i ndihmoi përmes familjeve katolike që banonin atje. Dhe, kur ata ikën, ai nxitoi t’i shkruante Monsinjor Hillereausë, vikarit apostolik në Konstantinopojë. Ai në fakt donte t’i mbante në Selanik ata që ishin sëmurë, por guvernatori kundërshtoi.
Me gjithë kundërshtimet, me kurajo dhe i mbështetur nga konsulli i Austrisë, Mikanoviq, një katolik i zellshëm dhe kolegu ynë hyri disa herë në atë han që ishte kthyer në një lloj burgu. Ai i mblodhi të rrëfehen dhe u kujdes për ata që po vdisnin, i varrosi të vdekurit dhe bekoi disa martesa mes tyre. Mëshira dhe kujdesi i tij u bënë të njohura mes katolikëve të qytetit, ku atyre të syrgjynosurve u sollën veshje, ushqime e shtroje për të fjetur, të nevojshme për atë sezon të lagësht të pranverës, çka dhe mbrojti jetën e disave. Lidhur me vuajtjet e tyre në atë kalvar, vetëm Zoti e di. Ata përjetuan gjithçka: urinë, etjen, keqtrajtimet. Më pas një djaloshi i prenë gishtat e këmbëve, për shkak se e kishin rrahur me shkopinj. Për një gotë ujë, osmanlinjtë u kërkonin 1 piastër ose 25 centë. Dhe më pas ndaluan tu jepnin ujë, meqë ata s’kishin më para.
Uria e etja bënë që fëmijët të lëshonin klithma të tmerrshme, aq sa marinarët nuk i duronin dot dhe shumë prej tyre i hodhën në det. Kështu ndodhi dhe me një prind që humbi dy fëmijët binjakë të moshës tetëvjeçare. Dhe një grua në agoni, e hodhën gjithashtu në det, para se ajo të jepte frymën e fundit.
Kur mbërritën në Mudania, njëmbëdhjetë prej tyre, që sapo kishin vdekur, i lanë në breg, në një gropë. Të tjerët i hipën në një anije tjetër të vogël që të mund t’i ngjiteshin lumit për t’i çuar në Muhaliq. Në kohën kur po i transportonin nga anija, një shqiptar i quajtur Mici, me fe ortodokse dhe që gjendej rastësisht aty, i njohu ata nga rrobat karakteristike që kishin veshur. Ai u habit shumë që po i tërhiqnin për t’i hedhur në një barkë tjetër, sikur të ishin trungje, apo cungje drush. I prekur në shpirt, ai morri menjëherë barkën e tij dhe i çoi ata larg në Muhaliq, në atë vend tepër kënetor dhe shumë të pisët për shqiptarët tanë që kishin jetuar gjithnjë në ajrin e maleve. Por, e tmerrshme ishte se i hodhën së bashku në një ndërtesë të vjetër, aty ku në kohën e kolerës vendosnin të vdekurit. Sapo i futën, djaloshi Mici iu afrua dhe së pari u përgatiti një supë, pastaj u dha paratë e tij, gjersa asgjë nuk i mbeti në kuvertën e tij.
Ndërkohë, në Selanik, me urdhër të pashait, At Antonio ishte arrestuar sapo ishte kthyer në kishën e tij. Por, vendosmëria e z. Mikanoviq, konsullit të Austrisë, arriti ta shkëpus nga ata dhe me një anije ta nis drejt Stambollit. Meqenëse ishte dalmat, pra një person që varej nga shteti austriak, ai shpresonte se zotit Sturmer, që atëherë ishte Internonce, si përfaqësues i Austrisë do t’i mbronte ata katolikë të mjerë, për të cilët, prifti françeskan ishte bërë një At shpirtëror. Por, kjo nuk ndodhi dhe arsyet diplomatike e penguan z. Sturmer të mbronte hapur kauzën fisnike të fesë dhe të njerëzimit. Madje, At Antonio u burgos nga turqit”!
“Persekutimi dhe syrgjynosja e 200 shqiptarëve në Muhaliç të Bursës në Bitini”, kështu e titullon një pjesë të raportit të tij At Faveyrial që padyshim përbën një nga tregimet më prekëse dhe më revoltueset kundër barbarisë, çka padyshim radhitet ndër ngjarjet e tmerrshme që pa Evropa gjatë kohës së Inkuizicionit.
“Është e pamundur të japësh një ide të gjendjes së mjerueshme dhe dëshpëruese në të cilën ishin katandisur të syrgjynosurit shqiptarë, viktima të mizorisë së pashait të asaj province. Ata janë në një fshat, në juglindje të Bursës, i cili quhet Muhaliq, gati një orë larg liqenit të Apolonisë (në Turqi, L.R.). Unë i pashë atje në mjerimin më të tmerrshëm, të zhveshur, lakuriq e gjithë zhele. Ajo pamje më tmerroi. Nga 180 persona që kur kishin ikur nga vendi i tyre, nuk kanë mbetur veçse 87 dhe në prag të vdekjes. Ata banojnë në një han të vjetër, që pothuaj është një rrënojë, ku oborri është i mbushur me kocka kafshësh, që disa tregtarë i dërgojnë në rafineritë e sheqerit, nëpër Evropë.
Ditën e mbërritjes së tyre, ata ishin aq të lodhur e të dobët, aq të keqtrajtuar gjatë asaj rruge të mundimshme, sa pesë prej tyre vdiqën menjëherë. Vdekja i dha fund martirizimit të mundimshëm. Që nga 25 prilli e gjer më 3 maj, dita kur z. Hillereau dhe unë patëm lumturinë të bashkonim lotët tanë me të tyret dhe tu sillnim ndonjë ngushëllim për mjerimin e tyre, çdo ditë vdiste dikush.
Ishte data 3 maj kur ne shkuam në Bursa, në sajë të z. Gjeorgjiaki, i cili ishte agjent atje i konsullit të Anglisë. Ishte ora 7 e mëngjesit kur ne hymë në atë ndërtesë të trishtë. O Zot! Ç’spektakël! Duke hyrë në atë han, ne pamë në mes të oborrit një grumbull krijesash të të gjitha moshave dhe sekseve, nga foshnjat e deri te pleqtë më të skajshëm, njerëz të kthyer në lakuriqësinë më totale, ose të mbuluar veçse me ca zhele. Meqë kishin ethe, ata rrinin në diell për tu ngrohur, duke bërë kështu që tu binin morrat që i hanin. Dhimbja dhe dëshpërimi ishin skalitur në fytyrat e tyre të zbehta dhe të rreshkura.
Disa i pashë që ishin plot plagë, të tjerë kishin këmbën apo dorën që u varej, ndërsa një tjetër, anash, këmbët i kishte të gangrenizuara. Sapo na panë ata nisën të ngashërehen dhe të psherëtijnë. Zemra ime gati u ça nga dhimbja. Nuk munda t’i mbaj lotët. Ato lotë më bien ende, ndërkohë që po shkruaj ato që pashë. Pastaj ne filluam të shkojmë në kthinat ku dergjeshin të sëmurët. Në të parën ne gjetëm rreth 10 persona, burra, gra, fëmijë të shtrirë mbi pllakat e gurit, të zhveshur lakuriq, mbuluar me disa copa thasësh me qime kali. I pari që na dalloi ishte një plak, pothuaj në agoni. Ai u përpoq të ngrinte kokën. Zoti Hillereau i tregoi kryqin. I sëmuri ia rrëmbeu nga duart, i ngjiti buzët dhe e mbuloi me lotë. Pastaj, si të kishte marrë një forcë të mbinatyrshme, ai kërkoi rreth tij mbi një morri leckash, zbuloi dy-tri fëmijë në prag të vdekjes dhe i bëri të puthin kryqin, duke u bërë shenjën e shpëtimit.
Ne dolëm nga ai vend i tmerrshëm për të hyrë në një vend tjetër akoma më të tmerrshëm. Ishin aty po aq persona, por ata ishin akoma më keq dhe në agoni e sipër. Nuk kishin as forcë për të klithur, e as fuqi për të ngritur kokën që të shikonin ata që kishin ardhur t’i shikonin. Pas disa çastesh, ne pamë që midis atyre të sëmurëve të pafat gjendej një kufomë që po kalbej. Ne vazhduam më tutje dhe gjetëm edhe dy kufoma të tjera, çka na detyroi që para se të shkonim më tutje, t’i nderonim ato viktima që të mund të kishin një varr. Pas kësaj ceremonie të trishtë, ku grekët na dhanë një ndihmë të çmuar (sepse ata pranuan t’i hapnin gropat, të mbanin të vdekurit dhe të na shoqëronin tri herë radhazi në varreza), ne gjykuam tu japim Extrëme-Onction (kungimin), njerëzve më të sëmurë. Por, për këtë, ata duhej të rrëfeheshin. Por, si? Ne nuk e dinim gjuhën e tyre. Por, aty u gjet një njeri që dinte pak turqisht. Vendosa ta marr si përkthyes...
Por, me shfaqjen e të sëmurit të parë (ishte një vajzë 15-18 vjeçare), ai hezitoi dhe më morri mënjanë. ‘Më fal Ati im’, më tha ai, ‘kjo është vajza ime! Ajo do të ketë turp për të më rrëfyer dobësitë e saj. Por prit të thërres nënën e saj. Ajo do e mësoj më kollaj se unë tundimin e shpirtit të saj’. Isha i befasuar nga fjalët e tij. Pastaj u ktheva nga zoti Hillereau. ‘Eshtë tepër e dhimbshme’, i thashë, ‘u mbyta nga lotët’. Këta engjëj të Zotit, martirët e besimit, i kanë larë tashmë gabimet e tyre me lotë dhe dhimbje. A është e nevojshme që ata të rrëfehen në kushte të tilla?
Megjithatë i kërkova vajzës nëse ajo i falte me shpirt armiqtë e saj. Duke thënë këto fjalë, jo vetëm ajo, por të gjithë të sëmurët që ishin në atë dhomë ngritën zërin dhe thanë: ‘Zoti i faltë! … Po, Zoti i faltë! Ne kemi vuajtur shumë, është e vërtetë dhe ne do të vuajmë akoma, por shkak janë mëkatet tona. Persekutorët janë veçse instrumenta të Drejtësisë së Zotit. Pra, fali o Zoti ynë për të gjitha ç’kanë bërë’.
Sapo kjo falje publike doli nga gojët e tyre dhe që u përsërit pastaj në kthinat e tjera, ne u dhamë kungimin të gjithë të sëmurëve. Dhe kur ne i bekuam këta atletë të besimit me vajin e shenjtë, duke qarë, ne vazhduam drejt një vizite të tretë.
Dy vizitat e para ishin shumë të shpejta dhe emocioni ynë ishte aq i madh, saqë gjithçka që kishim parë, dukej si një ëndërr. Tani duheshin parë vëllezërit tanë në veçanti, të njihnim nevojat e tyre, dhimbjet e tyre, vuajtjet për t’i lehtësuar ata. Midis atyre të pafatëve, pikasa një vajzë që mbahej më mirë se të tjerat. Pothuaj gjithnjë, e ulur veçmas turmës dhe me fytyrë të kthyer nga muri, ajo dukej se nuk kishte lidhje me fatkeqësinë e të tjerëve. Doja t’i thoja disa fjalë ngushëllimi dhe të njihja gjendjen e saj, por interpreti ynë atë çast mungonte dhe unë nuk e dija gjuhën e saj. Menduam se do kishte humbur prindërit e saj dhe se nga vuajtja e madhe ishte bërë e pandjeshme për dhimbjet e të tjerëve.
Në një kthinë të keqe, diku më larg, mbi një tufë leckash të pista, gjetëm 4-5 fëmijë të kthyer në kufoma. Ata ishin braktisur nga të gjithë. Më i madhi i tyre, çka dukej një vajzë, mund të ishte 11-12 vjeçe. Në vend të klithjeve dhe lotëve të shumta, këta të mjerë nuk lëshonin veçse disa psherëtima. Nuk ishte askush që tu jepte një pikë ujë. Kur ishim midis këtyre të syrgjynosurve fatkeqë, papritmas dëgjuam një këngë ogurzezë që dilte nga goja e një gruaje në delir, apo që ishte pushtuar nga një dëshpërim i tmerrshëm. Në fund të çdo strofe, ajo qante disa minuta dhe pastaj rifillonte me një lloj tërbimi dhe me një ton, kujtimi i të cilës më bën akoma të dridhem. Ne pamë gjithashtu gra të shastisura. Na thanë se ato ishin bërë ashtu si rezultat i trajtimit të keq dhe i skamjes së madhe. Njëra nga ato kishte një vështrim të fiksuar, ndërsa tjetra e mbulonte fytyrën dhe dukej se turpërohej nga gjendja e saj.
Ajo që na habiti pa masë dhe që na bëri t’i admironim, ishte se këta njerëz të pafat dhe të dergjur në mjerimin më të madh, nuk na kërkuan as bukë, as veshje, as para. Ata e shikonin veten në prag të vdekjes, si në fundin e vuajtjeve të tyre. E megjithatë ata zvarriteshin drejt nesh. Por, ç’donin të shikonin? Çfarë? Një medaljon të vogël të Virgjëreshës së Shenjtë, tespijet apo një kryq. Dhe, duke marrë diçka nga gjërat e mia, ata ngjisnin buzët e tyre me përkushtim dhe me një lumturi të dukshme. Të syrgjynosurve tanë të shenjtë u dhamë kungimin.
Por, s’kishte mbaruar e tëra. U duhej dhënë buka e të fortëve, Saint-Viatique. Por, atëherë një tjetër vështirësi na doli. Ku të gjenim në atë vend të tmerrshëm një mjedis për të kujtuar Saints-Mystères. Pasi e menduam mirë, z. Hillereau dhe unë vendosëm që meshën ta bënim fare mirë në oborr. Por, meqë na duhej një tavolinë, grekët na e sollën një. Sa hap e mbyll sytë, një altar u improvizua. Ndërkohë që abati Hillereau vishte petkun e duhur të priftit, unë afrova të sëmurët dhe gjithë ata që mundnin të qëndronin jashtë pa rrezik, gjatë ‘sakrificës auguste’. Oborri ishte mbushur me kocka të panumërta që më kujtonin atë që thotë Profeti. Pikërisht, këto skelete të mbetura, imazhi i vërtetë i vdekjes, vëllezërit tanë martirë, u vunë në gjunjë gjatë gjithë meshës. Thirrje të vuajturisht, psherëtima e ngashërime dëgjoheshin nga të gjitha anët.
Lotët gjithashtu rridhnin me shumicë nga të gjithë të pranishmit, dëshmitarë të një skene të dhimbshme. Pasi u bë bekimi i atyre që ishin rreth altarit (Sainte-Communion), ne shkuam ta bënim këtë te ata që ishin të shtrirë tek kthinat. Me të mbaruar meshën, unë u ktheva nga ata të syrgjynosur të mjerë, duke u drejtuar fjalë ngushëllimi përmes interpretit tim. ‘A e dini’, u thashë’, ‘se sa i mirë është Zoti me ju? Ai ka qenë gjithnjë pranë rrugëtimit tuaj të syrgjynosjes, duke ju ushqyer me mishin e tij të adhurueshëm. Ai u është përkushtuar dhe tani ju e mbani në zemrat tuaja. T’i jeni mirënjohës! Duajeni dhe ju! Mos e fyeni kurrë! Kurajo vëllezër të dashur. Ngrijini sytë në qiell. Porta për ju është e hapur! Sa më shumë të keni vuajtur, aq më të lumtur do të jeni. Duajeni njëri-tjetrin, ngushëlloni njëri-tjetrin, kujdesuni veçanërisht për vejushat dhe jetimët. Zoti do t’ua shpërblejë njëqind herë më shumë’!
Pastaj, duke u kthyer drejt asaj turme ortodoksësh, që dëgjonin këtë fjalim të trishtë sa me vemëndje aq dhe me dhembshuri, u kërkova të vazhdonin veprën që kishin nisur. I luta veçanërisht t’i varrosnin të vdekurit, pasi kjo ishte një vepër që duhej bërë dhe që Zoti do ta pëlqente…
Qëndrimi ynë në Muhaliq zgjati nga e shtuna në mbrëmje, më 2 maj, gjer të hënën në 4 maj. Pastaj ne u ndamë me zemrën e rënduar për miqtë tanë. Por vonuam të ktheheshim në Konstantinopojë që të mund të informonim për këto tmerre autoritetet e duhura dhe përmes ambasadës sonë të sugjeronim ndonjë ndihmë për të syrgjynosurit.
Duke kaluar në Bursa, ne i treguam për ato që pamë konsullit tonë, zotit Crepin dhe atij të Anglisë, z. Sandisson, duke iu lutur që të përdornin gjithë influencën e tyre pranë Portës Sublime, për t’i dhënë fund këtij persekutimi mizor. Konsulli i Anglisë u tregua më i ashpër. Ai i shkroi ambasadorit të tij, lordit Stratford Canning, dhe ishte ky ambasador që u ankua te Reis-Efendi, ose ministri i Punëve të Jashtme”.
Faveyrial shkruan se sipas shënimeve të “suorave” Bernardine dhe Marie, të cilat shoqëronin superioren e tyre Lesueur në Muhaliç, ato pohojnë se lordi Canning siguroi menjëherë nga Reis Efendi, ushqime, ilaçe, veshje dhe shtroje për të syrgjynosurit e mjerë.
Në librin e tij “Historia dhe përshkrimi i Shqipërisë së Epërme ose i Gegërisë”, konsulli francez Hyacinthe Hecquard, i cili ishte marrë me këtë çështje në atë kohë, pohon se të dëshpëruar në kulm me fatin e tyre, shqiptarët pritën për një kohë të gjatë që sipas fjalës së dhënë t’i kthenin më së fundi në fshatrat e tyre. “At Markoviqi”, shkruan ai, “i emëruar famullitar i tyre në këtë vendbanim të ri, shkoi përsëri në Stamboll, ku në sajë të ndërhyrjes këmbëngulëse të ambasadorëve të Francës dhe të Anglisë, arriti të merrte dekretin që i riatdhesonte këta njerëz të mjerë me shpenzimet e Portës së Lartë dhe që u rikthente pronat. Këto urdhra u vunë në zbatim. Një anije me avull i çoi ata në Selanik, nga ku me një ferman të veçantë ata duhej të ktheheshin në vendlindje. Nga njëqind e njëzet familje me mbi njëmijë persona që kishin qenë në fillim, kishin mbetur veçse tetëdhjetë njerëz.

/Standard/
2.11.2014

12 November 2015

Çka pranoi Ndue Pjetër Gjomarkaj më 10 qershor 1950



Çka pranoi Ndue Pjetër Gjomarkaj më 10 qershor 1950

Nga Prof. Dr. Hakif BAJRAMI
 “Fenomeni i kthesave historike në Kosovën e robëruar 1945-1999”


Mirdita ende ndodhej në rrethim të plotë. Populli vuante urie dhe për çdo gjë që e kërkon jeta. Ndue Pjetër Gjomarkaj dhe Mehmet Shehu ishin dy rivalë që luftonin për ta vrarë njëri-tjetrin. Dhe për t’i vrarë të dytë, Tito dhe Rankoviq e kishin dërguar në Londër Alesh Beblerin që të ndihmohen diversantët shqiptarë që gjenden në Jugosllavi nga ajri, sepse nga toka është bërë rrezik jeta e tyre kur shkojnë në aksione. Sidomos në kufi “aktivistët” po vriteshin sikur të ishin egërsira. Kufiri më i përgjakur në Evropë ishte bërë ai shqiptaro-shqiptar. Dhe në Londër Alesh Bebler nuk do të gjejë mbështetje të atillë që kërkohej, sepse ruset kishin instaluar në Shqipëri aparaturë mbrojtëse të nivelit të lartë ushtarak. E vërteta Ndue Pejter Gjomarkaj komandohej nga Qeda mijoviqi, ndërsa Mehmet Shehu komandohej nga Enver Hoxha. Që të dy luftonin për ta vrarë njëri-tjetrin për kolltukë të tjerëve dhe populli po pësonte. Në fund fitoren do ta korrin jugosllavët sepse shqiptarët po vriteshin për interesa te të tjerëve, për kundërshtime ideologjike fashiste-komuniste-totalitare.
Qeda Mijoviq në Nish do t’i formojë gjashtë grupe diversante. Grupet i drejtonin: Ndue P. Gjomarkaj, Ndue Bajraktari, Ndue Melyshi, Marka Dod Lleshi, Marka Jak Bajraktari dhe Pjetër Kol Preçi. Secili grup duhej të ishte mirë i armatosur dhe nuk mund të kishte më tepër se tre diverzantë. Të gjithë do të ushtrojnë disa muaj për të depërtuar në Shqipëri dhe për të sjellë informata për Qeverinë marionetë të Apostol Tanefit dhe Dushan Mugoshit që e kishte selinë e përkohshme në Shkup. E vërteta “Grupi 53” nuk ishte i informuar se në Shkup vepronte qeveria marionetë e titistëve. Por me rëndësi ishte se propozimet e Qedo Mijoviqit do të pranohet nga “Shtabi 6”, pa vërejtje. Në të njëjtën kohë jugosllavët kishin programuar intervenimin ushtarak në Shqipëri pa dijen e anglezëve. Zbarkimi duhej të ndodhte në Korçë. Zbarkimit duhej t’i printe gjenerali Kupershanin, pikërisht ai që më 1946 kishte marrë medalje nga Omer Nishani i Tiranës. Më 10 qershor 1950 Qedo Mijoviqi do t’ua komunikojë “G. 53” se në Shqipëri nuk do të shkoni për një here, por suksesivisht nga tre persona. Grupi i pare i propozuar nga Qedo Mijoviqi gjithnjë do të jetë: Ndue Melyshi, Marka jak bajraktari Pjetër Qup Qafa. Të gjithë të tjerët do të largohen nga Nishi dhe do të dërgohen në Ovqar Banja për të punuar me rrogë deri sa t’u vijë radha për të shkuar në detyrë diverzive. Pas dhjetë ditësh sipas dokumenteve, treshja e pare do të shoqërohet nga Ovqar Banja prej Rajko Vidaqiqit deri në Prishtinë. Në Prishtinë Ndue Melyshi me shokë prapë do të takohen me Qedo Mijoviqin, i cili i shoqëron deri në Gjakovë. Në Gjakovë “Grupi 3” do të qëndrojë 15 ditë si ilegal. Ushqimin ua siguronte ekspozitura e UDB-së. Shërbimet ua kryente një femër komuniste e nacionaliteti sllave. Një ditë para se të nisen do t’i vizitojë Qedo Mijoviqi duke shtruar që të sjellin informata për Shqipërinë Veriore, e sidomos për krimet që kishte bërë Mehmet Shehu dhe Kadri Hazbiu pas atentatit mbi Bardhok Bibën. Shtrohet tash pyetja pse Qedo Mijoviqit nuk i duhen informata për Shqipërinë Jugore. Nuk i duhen sepse jugosllavët së bashku me Grekët i kishin ndarë sferat e interesat, pasi që do ta rrëzonin Enver Hoxhën nga pushteti. ”Grupi 53” për këtë plan nuk ishte i informuar fare por ai duhej verbërisht të kryente detyre vrasëse dhe asgjë tjetër. Sistemi komunist mbetej po ai, por duhej ndryshuar drejtuesit. Ata duhej të ishin shërbëtorë të Beogradit.
Në Jugosllavi do të rekrutohen si divarzantë edhe Arif Selmani dhe RrustemThaçi. Të drejtuar nga Qeda Mijoviqi edhe këta do të përcillen për ta kaluar kufirin përmes Hysen Prushit në vendin e quajtur Qafë Prushit. Pasi kishin kaluar kufirin, më 9 korrik 1950 diverzantët do të përqendrohen në malet e Sabatit dhe të Thaçit drejtë bjeshkës Kryeziut. Deri këtu së bashku me Arrif Selamnain dhe Rrustem Thaçin edhe Ndue Melyshi, Marka Jaku dhe Pjetër Qupi, të cilët do të drejtohen për Mirditë. Rustemi dhe Arifi do të ndahen dhe do të drejtohen ka Va-Spasi dhe atu do të stacionohen deri në 26 gusht 1950. Diverzantët do të arrijnë më 13 korrik më 1950 në Fushë Arrësit të Mirditës. Në këtë lokalitet strategjik do të njihen nga vëllezërit Shkoza se Kolë Quni gjendet në Pukë, se Alush Leshnaku dhe Gjon Gjinaj vepronin në vijën Kurbin-Krujë. Takimi i Alush Leshnakut dhe Gjona Gjinajt do të organizohet me 10 gusht 1050 në Zadrimë të Lezhës. Dokumentet arkivore dëshmojnë se në radhët e tyre ishin infiltruar edhe disa diverzantë nga Kosova prej të cilëve dallohej kapiten Riza Hyseni. Të gjithë këta do të organizohen nga Spasoje Gjakoviqi pa e ditur se kush është ky për të hy në Kosovë dhe për të vepruar, për të gjetur mercenarë që do të ishin të gatshëm për të luftuar drejtë marshimit në Tiranë sikurse kishte marshuar Ahmet Zogu në dhjetor 1924. Në këtë mundësi insistonte sidomos Qeda Mijoviqi. Pas një kohe sipas instruksioneve të Spasoje Gjakoviqit këta do të kthehen sërish në Kosovë për t’i informuar qendrat në Nish dhe Romë. Të gjithë këta do të përpiqen “për ta dorëzuar mallin” atje ku i kishte porositur Qeda Mijoviqi. Për t’i studiuar rezultatet  Arif Selamni dhe Rrustem Thaçi do të takohen me grupet tjera në pyllin e Sakatit më 26 gusht. Ndërsa më 29 gusht 1950 e kalojnë kufirin në afërsi të Qaf Prushit për të arritur më 30 gusht në Gjakovë. Në këtë qytezë Qeda Mijoviqi dhe bashkëpunëtorët e tij do të i dëgjojnë agjentët e tyre se çka u kishin sjellë nga Shqipëria dhe sa ishte atje gjendja për të ndërhyrë jugosllavët. Dokumentet e Qeda Mijoviqit nuk flasin fare për takimin e Leshnakut dhe Blomshit, të cilët kishin pësuar për shkak se Qeda me shokë i kishin drejtuar andej kah i priste vdekja e sigurt. i kishin drejtuar sepse nuk kishin formuar bindjen se prej tyre do të informohen në atë shkallë sa u nevojitej por të “marshuar gjithnjë drejtë Tiranës”.
 Grupi i diversantëve shqiptarë do të qëndrojë një kohë në Vushtrri në shtëpinë e Pjetër Qafës, do të takohen me vrasësin e shqiptarëve-Qeda Mijoviqin më 25 shtator 1950. Në këtë takim Qeda Mijoviq do t’i japë për detyrë që Ndue Melyshi me Pjetër Qafen të shoqërohen edhe me Zef Dod Lekgjekajn dhe Bibë Marka Bibën. Takimi do të ndodhë në Gjakovë në ekspoziturën e UDB-ës. Pas një bisede të shkurtër ku ishte edhe Dushan Mugosha, diversantët do të drejtohen drejtë kufirit më 29 shtator 1950 të shoqëruar nga Rrustem Thaçi dhe Arif Selmani. Pas kalimit të kufirit diversantët do të takohen me bashkëpunëtorët e tyre në malet e Sakatit më 8 tetor 1950. Prej këtyre diversantëve detyrën më të vështirë e kishte marrë Alush Leshnaku sepse duhej të stacionohet në Elbasan për të kryer veprime diversantë dhe atentate ndaj pushtetarëve. Ndërsa Ndue Melyshi përnjëherë (këtë e deklarojnë ata vet Qeda mijoviqit dhe ato deklarata i kanë nënshkruar) vendos që të kthehet në Kosovë për të shpërndarë informata, sepse nga Roma ishte ngarkuar me detyra të tjera.
Pasi diversantët shqiptar rigrupohen me 29 nëntor 1950, të rrethuar nga Ushtria shqiptare në trevat Kthellë-Pukë-Kukës-Peshkopi, më 2 dhjetor 1950 pas një lufte të vështirë që kishte zgjatë 6 orë, “Grupi 53” do të shpartallohet. Në këtë luftë, gjithnjë sipas deklaratave të tyre do të vriten 28 ushtarë shqiptarë dhe 4 diversantë (Zef Ndreca, Ndue Zefi, Gjon Shkurti dhe Frrok Nikolli. Ndërsa Gjon Gjini do të plagoset rendë. Pas kësaj ngjarje Ndue Melyshi dhe Gjon Gjinaj do të punojnë për qendrën e Romës dhe Nishit deri më 1952, gjithnjë sipas të dhënave që vet i kanë deponuar në arkiva dhe në librin publik: Nikollë Melyshi, Ngjarje historike, Detroid, 1976, f. 197-217-gjerësisht. Kishin vendosë kështu sepse me grupet e tyre treshe nuk mund të arrinin asgjë, përpos që të vrasin ushtarë shqiptarë, të cilët nuk e kishin asnjë faj. Përkundrazi populli ishte lodhë nga hafijet dhe vrasësit e fëmijëve të tyre për interesa fashiste-komuniste. Edhe një element ishte qenësor që grupet e tresheve të pushojnë sepse Qeda Mijoviqi kishte kërkuar që 12 bajraqet e Mirditës të ngritën në kryengritje dhe kështu ta rrëzojnë Enver Hoxhën nga pushteti. Kryengritja duhej të ishte e nivelit të vitit 1927 kundër Ahmet Zogut.
Të gjitha grupet diversante që komandoheshin nga Shtabi i Rankoviqit, kot do të quhen nëpër libra si antikomunistë, kur i financonte komunisti dhe krimineli edhe më i egër Musolini i kuq i Beogradit- Josip Broz tito me grupet e tij. (VIJON)

06 November 2015

Ilirida Info


LAJME NGA ILIRIDA
Trojet shqiptare të pushtuara nga serbo-sllavo-bullgarët

4 janar 2016



SULMOHET NË FERIZAJ GJENERAL HAMDI NDRECAJ - PANTERI

Njoftohemi nga Kosova se më 4 janar 2016  rreth ores 14:30 persona të panjohur në rrugën "Hamzë Jashari" mbrapa gjykatës themelore në Ferizaj kanë sulmuar me mjete të forta gjeneralin aktual të Republikës të Iliridës Hamdi Ndrecaj – Panteri.  Falë përgatitjes së tij fizike dhe shkathtësisë në vetmbrojtje  ka pësuar vetëm lëndime të lehta trupore, gjë që është dokumentuar në raportin e mjekësisë ligjore të klinikës emergjente në Ferizaj dhe raporti i Policisë së Ferizajit ku tregon se njëri nga sulmuesit është kapur nga vet komandati i gardës.

Ilirida Info




14 dhjetor 2015  


RASTI MONSTRUM DHE HESHTJA E SHQIPTARËVE


Sot ju eshte bere i plot fuqishem denimi me burg te perjeteshem gjashte shqipetareve te denuar nga nje Gjykate sllavo-maqedonase ne Shkup. Pse u dashte te ndodhin te gjitha keto raste monstruoze ne nje shtet monstrum ku bashkeqeverisin dy parti, Njera shqipetare e kamufluar me petkun e luftes se drejte te Ushtrise Çlirimetare. Nedresa tjera nje parti sllavo-maqedonase, ultranacionaliste, pro serbe e antishqipetare me plan program Milosheviçian. A duhet qe nje subjet politik shqipetar ti sherbeje ne vazhdimesi nje shteti monstrum qe eshte ber varr i shqipetareve? Apo thjesht keta njerez jane te pa ngopur me pushtet qe fare nuk ju ben per Popullin e vet. Jane te verbuar nga lakmia,pasuria dhe servilizmi ndaj pushtuesve dhe çmimin duhet ta paguajn djemet dhe vajzat Shqipetare, per luksin e tyre te pa pare. Si mund ti quajme ndryshe nje klan sherbetoresh te njeshteti dhe te je makineri vrasetare perveç  se tradheti e rende e interesave kombetare. Pra pse nuk dalin sot te pakten dikush nga kreret e pushtetit ne perberje te shqipetareve dhe te merren seriozisht me kete rast sa te dhembshem aq edhe makaber, ku pushtetaret mire e dine qe nje gje e tille u planifikua nga sigurimi shteteror sllavo-maqedonas dhe ai serb, te ndihmuar edhe nga pushtetaret shqipetar te cilet jane pjese e kualicionit te shtetit monstrum.  Te tregojne realitetin se shqipetaret e varfer dhe te pafajshem nuk munden  me te paguajn haraçin e tyre.Pra eshte shume domethenese fjala e z.Ali Ahmeti ne vazhdimesi qe pretendon se e vetmja rruge e Maqedonise eshte antaresimi ne NATO. Po pra, antaresimi ne NATO do kishte qene mire te ishte nje antaresim i mirefillte ne nje shtet demokratik te federalizuar pa shkelur te drejtat e shqiptareve dhe te pakicave tjera sepse shqiptaret ne kete shtet monstruoz nuk jane pakice dhe qe Marrveshja e Ohrit parashihte ne menyre decizive edhe federalizimin e IJRM. Por na u dashka qe me viktimizimin e shqiptareve te pafajshem, duke ju pergatitur komplote duke inskenuar raste se gjoja shteti i tyre qenka i rrezikuar nga grupe terroriste shqiptare dhe islamike. Na u dashka qe shqipetaret e pafajshem te vriten e te burgosen ne emer te terrorizmit qe shteti sllavomaqedonas te perfitoj ndihma matriale nga shtetet e NATOS dhe teknik luftarake gjoja se i eshte rrezikuar sovraniteti shtetit sllav nga terroristet.Pra gjithçka u be vetem per njollosjen e shqipetareve ne tokat e tyre etnike dhe se gjoja shteti monstrum qenka ne rrezikshmeri te larte nga keto grupe dhe sipas mendimit naiv sllav me nje mentalitet mesjetar keshtu po mendokan qe te afrohen nje hap drejt Natos.  Pra zgjohuni shqiptare sepse duke pritur te pergjumur presim komplotin e rradhes nga ky shtet dhe servilet e tij. Sepse fill pas kesaj ngjarje tronditese ndodhi dhe ajo e Kumanoves dhe po qe se jemi syçele nuk do ndodhin raste te tilla. Kjo do te jete fundi i nje qeverisje shqiptaro-sllave aq sa e turpeshme edhe e demshme per popullin shqiptar.



Nga HAMDI NDRECAJ - PANTERI

 14.12.2015

 
 21 nëntor 2015


SHËRBIMET SERBO-MAQEDONE VRANË BORIS TRAJKOVSKIN ISH

 PRESIDENTIN MAQEDONAS PËR SHKAK TË MARRVESHJES SË OHRIT
-Përgjigje deklarimeve të Lubço Georgievski-

Nga Hamdi NDRECAJ

Ja ku ju solli ndikimi ndjellakeq i Serbisë. Ju nga një hiç komb, me ndihmën e shqiptareve krijuat kombin e paqene sllavo-maqedonas. Ndërsa ish-Jugosllavia e Titos për te dobësuar pozitën e shqiptareve ne këto hapësira krijoj republikën jugosllave te Maqedonisë. Ju asnjë herë nuk ju kërkuat shqiptareve falje për vrasjet masakrat qe i betë ndaj tyre gjatë historisë. Ju si krah i djathte serb, pra ju sllavo-maqedonas edhe pas zhbërjes se Jugosllavisë u pozicionuat krah aleateve te perëndimit me ndihmën e shqiptareve sepse statusi i Kosovës te asaj kohe ishte i pazgjidhur, pra shteti juaj u be republike ne vete me dy etnitete shqiptare dhe sllavo-maqedonas. Te paket ashtu figuronte ne dokumentet tuaja Por ju menjëherë pas shpalljes se republikës suaj u ndikuat nga Serbia dhe shkelet te gjitha parimet demokratike dhe filluat reprezaljet kundër kombit shumice shqiptar Pra ju jeni një krijese monstruoze e këtij shekulli dhe shqiptaret me pamundësi qe t’i durojnë te gjitha ato te zeza qe mbollët ndaj tyre, duke përfshire vrasjet misterioze, arrestimet shpërnguljet masive te tyre, mosnjohjen e shtetësisë se tyre dhe mos njohjes se shqiptareve si kombe shtetformues,  shqiptaret filluan nje kryengritje te armatosur kundër shtetit tuaj  sepse tanimë kishte humb arsyeja për gjithçka dhe siç ju e dini pas disa muajsh luftimesh ndërhyri faktori ndërkombëtar sepse me forcat ne teren nuk ishin me te barabarta ngaqë  UÇK po avanconte drejt Shkupit dhe po kontrollonte te gjitha pikat dhe vijat strategjike te shtetit s/Maqedon. Për hire te arsyes UÇK dhe faktori ndërkombëtar firmosen Marrëveshjen e Ohrit dhe i dhamë funde armiqësive për hire te mosderdhjes se gjakut me ne këto hapësira dhe Marrëveshja arriti ta firmose një dokument kyç, për një arme pushim te qëndrueshëm gjer ne realizimin e Marrëveshjen e Ohrit, marrëveshje kjo qe me ndërrimin e preambulës kushtetuese te IRJM gradualisht shteti juaj te federalizohej. Por çfarë ndodhi me Marrëveshjen e Ohrit? Ndikimi serb, servilet shqiptar qe po ju shërbenin shtetit tuaj bënin natë dite pazare milionëshe për mosvënien ne tavoline dhe mosjetësimin e kësaj marrëveshje duke shndërruar shtetin tuaj artificial ne një shtet monstrum, te paturp vrastar dhe ne skaj te një shteti burg për shqiptaret. Pra pare nga këndvështrimi me juaj,  nuk gabuat me shqiptaret. Se pari ju gabuat me vetveten sepse shteti juaj nuk mund te ekzistoje me ne patericat e partive servile shqiptare.
Ju zotrote duhet t’i tregoni popullit tuaj qe shërbimet tuaja bashkë me shërbimet serbe vranë, ekzekutuan ish-Presidentin tuaj B. Trajkovskin dhe stafin e tij politik gjer sa po kthehej nga Sarajeva Shkas ishte pikërisht Marrëveshja e Ohrit sepse B. Trajkovski ishte garantues i Marrëveshjen e Ohrit dhe fill pas kësaj ndodhie erdhi ne pushtet VMRO,  një parti pro çetnike e mbështetur nga politikbërës shqipfolës qe shitën gjithçka që është shqiptare.

H. Ndrecaj / Kom Panteri
21.11.2015.

  
6 nëntor 2013
 
Për Nikola Gruevskin dhe bandat e tij.

Vërtetë nuk kam dashtë të merrem me kësisoj ndyrësira si Nikola  Gruevski, por do pisllëqe të tij më detyruan prapë ti kundërpërgjigjem. Pra Nikola  ju paskeni harruar që gjuha e urrejtjes s’është gjë tjetër veçse gjuhë boshe ashtu siç është bosh edhe shteti juaj artificial dhe kombësia juaj e krijuar gjatë viteve të 50-ta të shekullit të kaluar nga Aleksandër Rankoviçi,  vetëm e vetëm për ta dobësuar faktorin shqiptar në këto hapësira. Pra Nikola Gruevski tani ju pret fati i paraardhësit tuaj ish presidentit të parë të shtetit monstrum Kiro Gligorov. Sepse vetë po e kërkonte një gjë të tillë. Kurrë mos harroni që marrëveshja juaj me kryeministrin rus Putin  s’është gjë tjetër veçse një mashtrim që ju ua  bëni popullit tuaj, se gjoja Rusia dhe xhandarmëria serbe do jetë krah i djathtë i juaji në një luftë të re kundër shqiptarëve. Ne u sprovuam me ju gjatë vitit 2001 dhe ju ishit humbësit më të mëdhenj. Pra ishte faktori politik shqiptar me në krye me BDI ai që ju mbajti në këmbë ju bashkë me shtetin tuaj monstrum. Ju e dini që emër Maqedoni nuk ka pas e as që do të ketë kurrë në këto hapësira  e më së paku në Dardanin - Iliridën Shqiptare. Ju duhet të kërkoni  vendin e origjinës tuaj diku në ndonjë qoshe të krivapalankës nga ku dolët si ciganë bullgar dhe tani u paska ardhur në kokën  tuaj të çmendur, të ndikuar nga budallallëqe ultra nacionaliste të mbani në këmbë një ngrehinë të kalbur në kurriz të shqiptarëve. Pra nëse keni menduar që mund të gjeni aleat ndër shqiptar që mund të nxisin ndonjë  monstrum të ri sipas orekseve tuaja,  kësaj radhe keni gabuar rëndë, sepse parat tuaja të pista nuk bëjnë farë pune  tek ne. Dhe në një gjë të jeni të sigurt, që shtetin tuaj monstrum nuk mund t’ua shpëtoj as Ali Ahmeti as NATO as faktorët serbo-rus sepse shteti juaj do të zhbëhet me turp, ashtu siç është formuar artificialisht. Nga ky moment bashkohemi me qëndrimin e shtetit Helen që emri Maqedoni është emër inekzistencial.  Sa për forcat, do t’i provojmë prapë shumë shpejt. Dhe nuk do t’ju bëjnë më punë 60 mjetet tuaja të blinduara  as 6 helikopterët Mi 3 rus, as dy aligatorët ukrainas sepse edhe për ta nuk keni më pjesë ndërrimi. Logarisim në   2 avionët tuaj Suhoj, të cilët nuk kanë më pilotë sepse pilotët tuaj kanë kaluar moshën 60 vjeçare nga ish APJ (Armata Popullore Jugosllave). Ju dhe ushtria juaj qesharake këtë të mos e harroni, që ju pret fati i Kiro Gligorovit si mbeturinë sllave e skaduar në kohë.

Nga HAMDI NDRECAJ - PANTERI
Ish komandant i batalionit të Parë operative, Brig. 112, M. Aliu
Gjeneral  G.R.I. ILIRIDA 



Nje kunderpergjigje per klerikun ortodoks serb demonin Irinej 

Ju demoni Irinej bashke me shpirtin tuaj terrorist serb silleni verdall me mendjen e trubullt si nje lugat i mesjetes qe me se paku i perngjani nje priifti.
JU bashke me parardhesit tuaj qe i sherbenin gjoja kishes ortodokse sllave gjate gjithe ekzistences tuaj si popull barbar-terrorist keni shkaktuar shume gjakderdhje ne gadishullin Ilirik ...JU ishit ata qe i mesonit , bekonit dhe inkurajonit cetniket tuaj per te prere koka shqiptaresh dhe tani prap jeni ju ata qe vazhdoni ta kerkoni te njejten gje
Ju demoni Irinej i veshur me petkun e priftit orthodoks serb vazhdoni me avazin tuaj te vjeter duke e quajtur Dardanine si zemra dhe djepi i Serbise, ndersa nuk thoni se kush ishin para jush ne keto toka, ju Lugati serbomadh nuk jeni duke sjelle ndonje gje te re para pubklikut por si pasuses i gjakpirsit Pavle ju vetem se potenconi fjalet e tij per shqiptaret qendrimi juaj ndaj pronarit te vetem te Ilirise sot Ballkanit na ben te mendojme ne ndryshe duke shpresuar se nje dite kesaj toke do u kthehet pronari i verte dhe ju ose ta pranoni si te tille ose te ktheheni prap te vellezerit tuaj sllave....juve origjina sllave barbare u`a ben duart me te gjate se kembet por kuptojeni qe mbarroi koha juaj, tani fjalen do e kemi ne shqiptaret.
Ju demoni Irinej keni kohe akoma qe ti ktheheni rruges se zotit prandaj ne qofte se do ta fitosh parajsen harroje Kosoven..tregoja popullit serb te verteten tuaj ne ILIRI ngaqe boll i keni genjyer...mesoni rinine serbe se serbet nuk kane fituar asnje lufte vetem se kane bere masakra ne femije gra dhe pleq...gjithashtu tregojuni serbeve se kishat qe ju identifikoheni nuk i sollet prej Karpateve por kur erdhet ne Iliri i gjetet .

Nga Gjen HAMDI NDRECAJ .
07.10.2015.
Ferizaj Shqiperi



GARDA E REPUBLIKËS SË ILIRIDËS 
SHTABI I PËRGJITHSHËM I GARDËS GJENERAL HAMDI NDRECAJ – PANTERI.
ZV.KOM.KOMANDANT KLINA. 

KOMUNIKATË PËR OPINION

Shtabi Përgjithshëm i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës paralajmëron institucionet shtetërore dhe partitë politike shqiptare në Republikën e Shqipërisë, Republikën e Kosovës dhe IRJM, se trupat tona operative do të jenë gjithmonë në shërbim të mbrojtjes së të drejtave njerëzore dhe interesave qytetare në Republikën e Iliridës.Garda e Republikes .se R.I.nuk eshte formacion.fomacion Ushtarak .clirimetar apo intervenues lufte nxites.por nesecilen kohe.doti pergjigjet vetem.institucionit.te Republikes se Ilirides. Garda e Republikës së Iliridës siguron aleatët e kombit shqiptar në detyrimin e ndërsjellë, respektimin e interesave të përbashkëta për stabilitet politik dhe siguri juridike në territorin e Republikës së Iliridës dhe konfederatës së ardhshme IRJM. Forcat tona do të përkujdesen për një mbarëvajtje të procesit të nevojshëm shtetformues dhe i nënshtrohen udhëheqësisë civile të Republikës së Iliridës. Në shpërndarjen e vlerave të lirisë, demokracisë, sigurisë dhe stabilitetit rajonal, Garda e Republikës së Iliridës vlerëson lart menaxhimin e procesit shtetformues të shqiptarëve të Iliridës nga institucionet e Republikës së Iliridës, spektri politik shqiptar në IRJM dhe aleatët euroatlantik. Garda e Republikës së Iliridës fton të gjithë deputetët shqiptarë në parlamentin e IRJM të ushtrojnë presion politik dhe diplomatik te qeveria aktuale e IRJM. Po ashtu, kërkojmë bashkrendim dhe bashkpunim të ngushtë me institucionet e Republikës së Iliridës në realizimin e të drejtës shtetformuese për shqiptarët autokton. Mbështetja jonë për përpjekjen Tuaj fisnike nuk do të mungojë.
I tërheqim vërejtjen institucioneve relevante të IRJM, e sidomos qeverisë aktuale të IRJM, që sa më shpejt të njohë kërkesat e protestave paqësore të kombit shqiptar në IRJM, të lirojë pa asnjë kusht të gjithë të burgosurit politik, përfshirë këtu edhe komandantët dhe ushtarët e UÇK. Po ashtu, kërkojmë nga qeveria aktuale e IRJM të mos provokojë konflikt me popullin shqiptar dhe të drejtën e tij për vetëvendosje. Garda e Republikës së Iliridës do t’i përgjigjet çdo agresioni me reciprocitet, duke respektuar gjithnjë të drejtën ndërkombëtare dhe të drejtat civile të të gjithë qytetarëve, pa dallim të përkatësisë etnike. 

Hamdi Ndrecaj – PANTERI,
 Gjeneral i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës
  4 qershor 2015.
Komunikatë e Gardës së Republikës së Iliriadës GARDA E REPUBLIKËS SË ILIRIDËS SHTABI I PËRGJITHSHËM I GARDËS GJENERAL HAMDI NDRECAJ – PANTERI. ZV.KOM.KOMANDANT KLINA. KOMUNIKATË PËR OPINION Shtabi Përgjithshëm i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës paralajmëron institucionet shtetërore dhe partitë politike shqiptare në Republikën e Shqipërisë, Republikën e Kosovës dhe IRJM, se trupat tona operative do të jenë gjithmonë në shërbim të mbrojtjes së të drejtave njerëzore dhe interesave qytetare në Republikën e Iliridës.Garda e Republikes .se R.I.nuk eshte formacion.fomacion Ushtarak .clirimetar apo intervenues lufte nxites.por nesecilen kohe.doti pergjigjet vetem.institucionit.te Republikes se Ilirides. Garda e Republikës së Iliridës siguron aleatët e kombit shqiptar në detyrimin e ndërsjellë, respektimin e interesave të përbashkëta për stabilitet politik dhe siguri juridike në territorin e Republikës së Iliridës dhe konfederatës së ardhshme IRJM. Forcat tona do të përkujdesen për një mbarëvajtje të procesit të nevojshëm shtetformues dhe i nënshtrohen udhëheqësisë civile të Republikës së Iliridës. Në shpërndarjen e vlerave të lirisë, demokracisë, sigurisë dhe stabilitetit rajonal, Garda e Republikës së Iliridës vlerëson lart menaxhimin e procesit shtetformues të shqiptarëve të Iliridës nga institucionet e Republikës së Iliridës, spektri politik shqiptar në IRJM dhe aleatët euroatlantik. Garda e Republikës së Iliridës fton të gjithë deputetët shqiptarë në parlamentin e IRJM të ushtrojnë presion politik dhe diplomatik te qeveria aktuale e IRJM. Po ashtu, kërkojmë bashkrendim dhe bashkpunim të ngushtë me institucionet e Republikës së Iliridës në realizimin e të drejtës shtetformuese për shqiptarët autokton. Mbështetja jonë për përpjekjen Tuaj fisnike nuk do të mungojë. I tërheqim vërejtjen institucioneve relevante të IRJM, e sidomos qeverisë aktuale të IRJM, që sa më shpejt të njohë kërkesat e protestave paqësore të kombit shqiptar në IRJM, të lirojë pa asnjë kusht të gjithë të burgosurit politik, përfshirë këtu edhe komandantët dhe ushtarët e UÇK. Po ashtu, kërkojmë nga qeveria aktuale e IRJM të mos provokojë konflikt me popullin shqiptar dhe të drejtën e tij për vetëvendosje. Garda e Republikës së Iliridës do t’i përgjigjet çdo agresioni me reciprocitet, duke respektuar gjithnjë të drejtën ndërkombëtare dhe të drejtat civile të të gjithë qytetarëve, pa dallim të përkatësisë etnike. Hamdi Ndrecaj – PANTERI, Gjeneral i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës 4 qershor 2015.

Copy the BEST Traders and Make Money : http://bit.ly/fxzulu
Komunikatë e Gardës së Republikës së Iliriadës GARDA E REPUBLIKËS SË ILIRIDËS SHTABI I PËRGJITHSHËM I GARDËS GJENERAL HAMDI NDRECAJ – PANTERI. ZV.KOM.KOMANDANT KLINA. KOMUNIKATË PËR OPINION Shtabi Përgjithshëm i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës paralajmëron institucionet shtetërore dhe partitë politike shqiptare në Republikën e Shqipërisë, Republikën e Kosovës dhe IRJM, se trupat tona operative do të jenë gjithmonë në shërbim të mbrojtjes së të drejtave njerëzore dhe interesave qytetare në Republikën e Iliridës.Garda e Republikes .se R.I.nuk eshte formacion.fomacion Ushtarak .clirimetar apo intervenues lufte nxites.por nesecilen kohe.doti pergjigjet vetem.institucionit.te Republikes se Ilirides. Garda e Republikës së Iliridës siguron aleatët e kombit shqiptar në detyrimin e ndërsjellë, respektimin e interesave të përbashkëta për stabilitet politik dhe siguri juridike në territorin e Republikës së Iliridës dhe konfederatës së ardhshme IRJM. Forcat tona do të përkujdesen për një mbarëvajtje të procesit të nevojshëm shtetformues dhe i nënshtrohen udhëheqësisë civile të Republikës së Iliridës. Në shpërndarjen e vlerave të lirisë, demokracisë, sigurisë dhe stabilitetit rajonal, Garda e Republikës së Iliridës vlerëson lart menaxhimin e procesit shtetformues të shqiptarëve të Iliridës nga institucionet e Republikës së Iliridës, spektri politik shqiptar në IRJM dhe aleatët euroatlantik. Garda e Republikës së Iliridës fton të gjithë deputetët shqiptarë në parlamentin e IRJM të ushtrojnë presion politik dhe diplomatik te qeveria aktuale e IRJM. Po ashtu, kërkojmë bashkrendim dhe bashkpunim të ngushtë me institucionet e Republikës së Iliridës në realizimin e të drejtës shtetformuese për shqiptarët autokton. Mbështetja jonë për përpjekjen Tuaj fisnike nuk do të mungojë. I tërheqim vërejtjen institucioneve relevante të IRJM, e sidomos qeverisë aktuale të IRJM, që sa më shpejt të njohë kërkesat e protestave paqësore të kombit shqiptar në IRJM, të lirojë pa asnjë kusht të gjithë të burgosurit politik, përfshirë këtu edhe komandantët dhe ushtarët e UÇK. Po ashtu, kërkojmë nga qeveria aktuale e IRJM të mos provokojë konflikt me popullin shqiptar dhe të drejtën e tij për vetëvendosje. Garda e Republikës së Iliridës do t’i përgjigjet çdo agresioni me reciprocitet, duke respektuar gjithnjë të drejtën ndërkombëtare dhe të drejtat civile të të gjithë qytetarëve, pa dallim të përkatësisë etnike. Hamdi Ndrecaj – PANTERI, Gjeneral i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës 4 qershor 2015.

Copy the BEST Traders and Make Money : http://bit.ly/fxzulu

Komunikatë e Gardës së Republikës së Iliriadës GARDA E REPUBLIKËS SË ILIRIDËS SHTABI I PËRGJITHSHËM I GARDËS GJENERAL HAMDI NDRECAJ – PANTERI. ZV.KOM.KOMANDANT KLINA. KOMUNIKATË PËR OPINION Shtabi Përgjithshëm i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës paralajmëron institucionet shtetërore dhe partitë politike shqiptare në Republikën e Shqipërisë, Republikën e Kosovës dhe IRJM, se trupat tona operative do të jenë gjithmonë në shërbim të mbrojtjes së të drejtave njerëzore dhe interesave qytetare në Republikën e Iliridës.Garda e Republikes .se R.I.nuk eshte formacion.fomacion Ushtarak .clirimetar apo intervenues lufte nxites.por nesecilen kohe.doti pergjigjet vetem.institucionit.te Republikes se Ilirides. Garda e Republikës së Iliridës siguron aleatët e kombit shqiptar në detyrimin e ndërsjellë, respektimin e interesave të përbashkëta për stabilitet politik dhe siguri juridike në territorin e Republikës së Iliridës dhe konfederatës së ardhshme IRJM. Forcat tona do të përkujdesen për një mbarëvajtje të procesit të nevojshëm shtetformues dhe i nënshtrohen udhëheqësisë civile të Republikës së Iliridës. Në shpërndarjen e vlerave të lirisë, demokracisë, sigurisë dhe stabilitetit rajonal, Garda e Republikës së Iliridës vlerëson lart menaxhimin e procesit shtetformues të shqiptarëve të Iliridës nga institucionet e Republikës së Iliridës, spektri politik shqiptar në IRJM dhe aleatët euroatlantik. Garda e Republikës së Iliridës fton të gjithë deputetët shqiptarë në parlamentin e IRJM të ushtrojnë presion politik dhe diplomatik te qeveria aktuale e IRJM. Po ashtu, kërkojmë bashkrendim dhe bashkpunim të ngushtë me institucionet e Republikës së Iliridës në realizimin e të drejtës shtetformuese për shqiptarët autokton. Mbështetja jonë për përpjekjen Tuaj fisnike nuk do të mungojë. I tërheqim vërejtjen institucioneve relevante të IRJM, e sidomos qeverisë aktuale të IRJM, që sa më shpejt të njohë kërkesat e protestave paqësore të kombit shqiptar në IRJM, të lirojë pa asnjë kusht të gjithë të burgosurit politik, përfshirë këtu edhe komandantët dhe ushtarët e UÇK. Po ashtu, kërkojmë nga qeveria aktuale e IRJM të mos provokojë konflikt me popullin shqiptar dhe të drejtën e tij për vetëvendosje. Garda e Republikës së Iliridës do t’i përgjigjet çdo agresioni me reciprocitet, duke respektuar gjithnjë të drejtën ndërkombëtare dhe të drejtat civile të të gjithë qytetarëve, pa dallim të përkatësisë etnike. Hamdi Ndrecaj – PANTERI, Gjeneral i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës 4 qershor 2015.

Copy the BEST Traders and Make Money : http://bit.ly/fxzulu
Komunikatë e Gardës së Republikës së Iliriadës GARDA E REPUBLIKËS SË ILIRIDËS SHTABI I PËRGJITHSHËM I GARDËS GJENERAL HAMDI NDRECAJ – PANTERI. ZV.KOM.KOMANDANT KLINA. KOMUNIKATË PËR OPINION Shtabi Përgjithshëm i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës paralajmëron institucionet shtetërore dhe partitë politike shqiptare në Republikën e Shqipërisë, Republikën e Kosovës dhe IRJM, se trupat tona operative do të jenë gjithmonë në shërbim të mbrojtjes së të drejtave njerëzore dhe interesave qytetare në Republikën e Iliridës.Garda e Republikes .se R.I.nuk eshte formacion.fomacion Ushtarak .clirimetar apo intervenues lufte nxites.por nesecilen kohe.doti pergjigjet vetem.institucionit.te Republikes se Ilirides. Garda e Republikës së Iliridës siguron aleatët e kombit shqiptar në detyrimin e ndërsjellë, respektimin e interesave të përbashkëta për stabilitet politik dhe siguri juridike në territorin e Republikës së Iliridës dhe konfederatës së ardhshme IRJM. Forcat tona do të përkujdesen për një mbarëvajtje të procesit të nevojshëm shtetformues dhe i nënshtrohen udhëheqësisë civile të Republikës së Iliridës. Në shpërndarjen e vlerave të lirisë, demokracisë, sigurisë dhe stabilitetit rajonal, Garda e Republikës së Iliridës vlerëson lart menaxhimin e procesit shtetformues të shqiptarëve të Iliridës nga institucionet e Republikës së Iliridës, spektri politik shqiptar në IRJM dhe aleatët euroatlantik. Garda e Republikës së Iliridës fton të gjithë deputetët shqiptarë në parlamentin e IRJM të ushtrojnë presion politik dhe diplomatik te qeveria aktuale e IRJM. Po ashtu, kërkojmë bashkrendim dhe bashkpunim të ngushtë me institucionet e Republikës së Iliridës në realizimin e të drejtës shtetformuese për shqiptarët autokton. Mbështetja jonë për përpjekjen Tuaj fisnike nuk do të mungojë. I tërheqim vërejtjen institucioneve relevante të IRJM, e sidomos qeverisë aktuale të IRJM, që sa më shpejt të njohë kërkesat e protestave paqësore të kombit shqiptar në IRJM, të lirojë pa asnjë kusht të gjithë të burgosurit politik, përfshirë këtu edhe komandantët dhe ushtarët e UÇK. Po ashtu, kërkojmë nga qeveria aktuale e IRJM të mos provokojë konflikt me popullin shqiptar dhe të drejtën e tij për vetëvendosje. Garda e Republikës së Iliridës do t’i përgjigjet çdo agresioni me reciprocitet, duke respektuar gjithnjë të drejtën ndërkombëtare dhe të drejtat civile të të gjithë qytetarëve, pa dallim të përkatësisë etnike. Hamdi Ndrecaj – PANTERI, Gjeneral i Gardës Republikane të Republikës së Iliridës 4 qershor 2015.

Copy the BEST Traders and Make Money : http://bit.ly/fxzulu