29 August 2016

Personaliteti i dyshimtë i Enver Hoxhës- sipas Bedri Spahiut

Terroristët Dushan Mugosha, Enver Hoxha dhe Milladin Popoviq

 PERSONALITETI I DYSHIMTË I ENVER HOXHËS - SIPAS BEDRI SPAHIUT
Intervista e pabotuar e ish-kryeprokurorit dhënë gazetarit Vangjush Gambeta

Me rastin e 70-vjetorit të pushtimit komunist, gazeta “Tirana Observer” sjell një intervistë të rrallë të Bedri Spahiut. Sipas rrëfimit të djalit të Bedri Spahiu, gazetari i njohur Vangjush Gambeta në maj të vitit 1991 i kërkoi një intervistë ish-prokurorit të Përgjithshëm. Spahiu pranoi dhe mori pyetjet e shkruara nga Gambeta. Por më pas, ndoshta ngaqë familja Spahiu ndërroi shtëpinë dhe për shkak të ngjarjeve që erdhën më pas, Gambeta nuk arriti ta merrte intervistën, e cila nuk u botua kurrë. Me këtë rast, “Tirana Observer” sjell intervistën e plotë. Në këtë intervistë, Bedri Spahiu flet më shumë për karakterin e Enver Hoxhës dhe pse ai arriti t’i eleminonte të gjithë kundërshtarët e tij në parti.

Vangjush Gambeta: Ju keni qenë në një moshë, në një lagje, në një klasë me Enver Hoxhën. Keni krijuar grupin komunist të Gjirokastrës në vitet ‘30. Enver Hoxha nuk ka folur kurrë që të ketë patur aktivitet gjatë luftës në atë qytet. Cili ka qenë roli i tij në luftë?
Bedri Spahiu: – Më duhet ta filloj nga koha e Zogut se atëherë bëra përpjekjen e parë (dhe kjo qe e fundit) për të futur E. Hoxhën në grupin komunist të Gjirokastrës. Në gusht të 1931 unë krijova grupin komunist në ushtrinë e Zogut ku isha oficer. Në 11 Qershor 1937 më arrestuan, ndërsa isha akoma oficer, së bashku me shokët e grupit. Kishte dështuar kryengritja e Fierit dhe meqë ne kishim lidhje me ta na arrestuan me akuzën: pjesëmarrës në kryengritje, subversion në ushtri dhe propogandë komuniste. Pas 7 muajsh hetuesi na liruan dhe mua me Tahir Kadarenë na internuan në Gjirokastër. Krijova grupin komunist të këtij qyteti. Në vitin 1938 dëgjova se E. Hoxha ishte kthyer nga Franca. Mendova ta tërhiqja edhe atë në grup. Dërgova Tahir Kadarenë që ta thërriste. E. H. Refuzoi duke i thënë: “Mos më përzini në këto punë”.
Në 1939, pasi iku Zogu, E. Hoxha i kërkoi Shemsi Totozanit që ta takonte me mua. Në mbrëmje Shemsiu vjen tek unë dhe më thotë: ” Ai gangsteri i Mullait do që të takohet me ty”. Refuzova në mënyrë kategorike. Nuk e kuptova pse E.Hoxha kishte patur frikë nga Zogu.
Në atë kohë isha epiqendra e lëvizjes komuniste në Gjirokastër dhe përgjegjësia për detyrën time më bënte të ndërgjegjshëm në kujdesin për zgjedhjen e anëtarëve të ardhshëm të Partisë. ish grevëthyesi i djeshëm ( një herë, klasa jonë, edhe ai po ashtu, morëm një vendim për të bojkotuar mësimin, por E.Hoxha e theu këtë vendim duke u paraqitur i vetëm në shkollë) mund të bëhej sabotatori i ardhshëm.
Që nga ajo tentativë e E.H. për të më takuar ai mbaroi për mua. Mundet që të ketë ardhur edhe herë të tjera në Gjirokastër e të jetë zhdukur si fantazëm, kujtesa nuk më sjell ndonjë moment që ta kem parë atje.
Gjithçka është shkruar nga diktatura për E. Hoxhën si organizator apo militant i P. Komuniste është kryekëput një mashtrim, një falsifikim i historisë.
Dy qenë Konferencat për formimin e P.K.SH. E para e drejtuar nga Dushan Mogosha (Sala), ku mora pjesë edhe unë; dështoi pasi Qemal Stafa kërkoi që D. Mogosha të ishte i pajisur me dokumentin që vërtetonte se ishte i dërguari autentik i Kominternit për të ndihmuar bashkimin e grupeve komuniste shqiptare. Në këtë konferencë E. Hoxha nuk ishte.
Meqë konferenca e parë dështoi, misionarët jugosllavë u përgatitën për të dytën duke përdorur një skenar për të mos pranuar në këtë konferencë persona të njohur mbasi mund të ndodhte si rasti i konferencës së parë me Q. Stafën. Pra dhanë udhëzime që të caktoheshin nga dy persona, por jo kryetarët, për të përfaqësuar grupet komuniste në këtë konferencë.
Koço Tashko më tregoi se ç’kishte ndodhur në Korçë kur Miladin Popviçi kishte vajtur për të marrë pjesë në mbledhjen ku do të caktoheshin dy anëtarët për konferencën e formimit të Partisë. Numri pjesëmarrësve kishte qenë i vogël, si pasojë Miladini i thotë Koços që të dilte e të gjente ndonjë anëtar tjetër. Koçua del dhe në një mejhane gjen E. Hoxhën. Ky kishte ca kohë që jetonte në Korçë, ishte thjesht një simpatizant i grupit komunist të këtij qyteti. Koçua e ftoi që të vinte në konferencë. Miladini sapo e pa tha: “Shumë mirë, ja njëri, caktoni dhe një tjetër”.
Në konferencën që u bë në Tiranë merrte pjesë edhe Tuk Jakova, anëtar i grupit të Shkodrës. Disa ditë mbas konferencës ai më takoi dhe më tha: “Na zgjodhën Enverin. Po atje nuk u përmend asnjë emër. Miladini tha:- Njëshi është intelektual, familje patriote, ka mbaruar studimet jashtë etj, etj. Shtanga kur mora vesh më vonë se ky Njëshi ishte Enver Hoxha”.
Mbas ca kohësh takova misionarin jugosllav dhe i thashë: “ A e njihni ju Enver Hoxhën?”
Ai ma ktheu me buzëqeshje dhe duke më rrahur shpatullat: “E njohim, por ne na duhet vetëm për periudhën e luftës”.
Si u bë dhe kur u bë sekretar i parë E. Hoxha, kjo ka qenë gjithmonë një mister dhe kam arritur në konkluzionin se Sekretari i Parë politik i Partisë tonë ka qenë produkt i flirtit Miladin – Enver, i Miladinit intelektual dhe Enverit gënjeshtar.
Thuhet se në Korçë, kur dëgjoi për përpjekjet që bëheshin në Tiranë për formimi e Partisë Komuniste E. Hoxha tha: “Tani bëhet karrierë në Tiranë prandaj duhet shkuar atje”.
Unë nuk e di në se E. Hoxha i ka thënë vërtet këto fjalë apo në se i ka thënë tamam kështu. Fakti ështës e gjithë veprimtaria e tij i shërbeu këtij qëllimi që ai e realizoi me sukses të plotë.

Vangjush Gambeta: Roli i E. Hoxhës në luftën Nacional-Çlirimtare?
Bedri Spahiu: Ai nuk ka luajtur një rol për luftën. Ai ka luajtur rolin e njeriut pa principe, pa skrupuj moral, që aspiron vetëm pushtetin, i gatshëm t’i shërbejë edhe djallit për t’ja arritur këtij synimi. Ai ishte aventurieri politik, uzurpator i pushtetit dhe i autoritetit të Partisë Komuniste Shqiptare, autoritet ky që u rrit në popull nga aktiviteti i militantëve të ndershëm, të devotshëm, që besonin me të vërtetë në të ardhmen e lumtur e të ndritur të shoqërisë shqiptare, të Atdheut të tyre, kauzë për të cilën ata sakrifikuan deri pasurinë, familjet dhe veten e tyre.

Vangjush Gambeta: Cili ka qenë Enver Hoxha – fëmijë po i ri. A janë të vërteta fjalët për moralin e tij të shthurur?
Bedri Spahiu: Me E. Hoxhën kemi të njëjtën moshë. Shtëpitë tona në Gjirokastër ishin më pak se 100 m larg njëra-tjetrës dhe kemi qenë në një klasë. Në lodrat fëminore ai ishte fëmija që donte vetëm të fitonte dhe me çdo kusht. Hilet, dredhitë ishin mjetet më të zakonshme për t’i siguruar fitoren. Ndershmëria në lojë nuk ishte element i njohur nga E. Hoxha – fëmijë. Me mësime ai ka qenë nën mesataren. Nga koha e shkollës më kujtohet si e veçantë një ngjarje që sapo e përmenda pak më lart:
1 Maji në Gjirokastër është dita e luleve dhe në kohën tonë bëhej pushim edhe në shkolla për ta festuar duke zbritur në fusha me trandafila në duar. Në vitin 1923 Ministria e Arsimit urdhëroi shkollën tonë 6 vjeçare të vazhdonte mësimin rregullisht edhe ditën e 1 Majit. Së bashku me një shokun tim, Nesip Gjebrenë, mblodhëm klasën dhe të gjithë bashkë vendosëm të bojkotonim mësimin dhe 1 Majin ta festonim si çdo vit. Edhe E. Hoxha ishte dakord me gjithë shokët e klasës.
Në mbrëmje autoritetet e shkollës dhe një xhandar vijnë në shtëpi, më marrin dhe më mbyllin në klasën e shkollës. Mbas meje sjellin Nesip Gjebrenë dhe kështu me radhë të gjithë shokët me të cilët kishim biseduar për të bojkotuar mësimin. Në 1 Maj mësimi filloi rregullisht dhe i vetmi që shkoi në orën 8 si zakonisht ishte E. Hoxha.
Ndoshta treguesi më i saktë për të karakterizuar E. Hoxhën e asaj moshe ishte epiteti që i kishin vënë shokët. E thërrisnin “gazhel” (kërriç).
Mbas klasës së gjashtë jeta më ndau nga E. Hoxha për të më takuar përsëri (me sa më kujtohet) në Shtabin e Përgjithshëm në Labinot. Kështu që rininë nuk ja kam njohur drejt për së drejt. Por për sa e kam njohur në vegjëli mund të them me bindje të plotë se në atë moshë ai ka patur të gjitha cilësitë që spikatin në individë të predispozuar të jenë ana e kundërt, ekstreme e virtytit. Nga shokë të mi, apo të njohur të tjerë, të respektuar dhe të besueshëm në ndershmërinë e tyre, kam dëgjuar edhe unë plot gjëra për moralin e shthurur të E. Hoxhës (besoj se ai ka patur vetëm një moral: të jetë i pamoralshëm). Kështu që, përsëri duke u mbështetur edhe në njohjen time të mëpasshme, duke bërë edhe një përqindje zbritje për shtesat, hiperbolizimet, interpretimet subjektive etj., them se nga ato që thuhen për E. Hoxhën në çështje morali mbeten përsëri shumë të vërteta.
Shumë njerëz çuditen: Si është e mundur që një njeri i vetëm të fusë në thes dhe të asgjësojë kaq e kaq udhëheqsa të dalluar në luftën heroike Nacional-Çlirimtare? Si mundi t’i zërë E. Hoxha pozitat kyçe, si mundi të mbahet dhe të ushtrojë diktaturën e tij e të përdorë një palë të shokëve të tij kundra palës tjetër e të bënte bashkëpunëtorët e tij vrasësa të të vrarëve? Si mundi ta bëj një popull të tërë t’i këndojë këngë lavdie dhe t’i atribuojë merita të padrejta dhe të paqena? Si mundi ta shndërrojë një Parti të tërë në spiunë, sot të një shteti dhe nesër të një tjetri? Si mundi t’i bëjë prindërit spiunë të fëmijëve të tyre dhe anasjelltas? Si mundi ta bëjë familjen shqiptare agjenturë të Sigurimit?
Këto e të tjera u bënë të mundura sepse në krye të piramidës u vu E. Hoxha (pa harruar faktorin vendimtar jugosllav), njeriu që ishte i denjë për të kryer transformime të tilla. Falë kësaj denjësie diktatori doli në krye si fitonjës.
Askush nuk mund të bëhet diktator pa u përleshur me kundërshtarët e vet e pa fituar mbi ta. Veç kësaj ai gjendet edhe në garë me shokët e kryesisë për vendin Nr. 1 dhe e fiton këtë vend, pra fiton edhe garën me bashkësunduesit e vet duke ushtruar kështu pushtetin diktatorial. Fakti është se E. Hoxha bëri atë që nuk do ta bënte asnjë nga shokët e tij të vjetër apo të rinj. E bëri si diti ai dhe fitoi, e çfarëdo që të thuhet, çfarëdo e keqe që t’i atribuohet ai mbetet figura e udhëheqësit fitimtar, i denjë për një pushtet të këtij lloji.
Gjatë gjithë periudhës së luftës E. Hoxha bëri të pa mundurën për të më njollosur dhe për të më spostuar. Dhe për këtë ai ndihmohej edhe nga jugosllavët, të cilët merrnin pjesë në çdo mbledhje.
Në dhjetor të 1942, në konferencën e Partisë Komuniste të qarkut të Gjirokastrës, i deleguari i Komitetit Qendror Dushan Mogosha dhe Kristo Themelko u përpoqën të më shkarkonin duke më akuzuar për paaftësi.
Në Dhjetor 1943 bëhet konferenca e qarkut Shepel të Zagorisë. Të deleguar ishin Dushan Mogosha dhe Liri Gega. Mua nuk më thirrën me gjithë se isha përfaqësuesi i zonës. Ngritën akuzën se nuk kisha zbatuar urdhërat për qëndrimin ndaj Ballit, duke përmendur rastin kur partizanët kishin ndaluar dhe marrë me vete Ali Bej Këlcyrën dhe unë, jo vetëm që nuk kisha dhënë urdhër për ta pushkatuar por kisha urdhëruar që dy partizanë ta shoqëronin për në Gjirokastër shëndoshë e mirë.
Në Nëntor 1944, në Pleniumin e Beratit u propozua që Sejfulla Malëshova, Tuk Jakova dhe unë të hynim në Byronë Politike. Për këtë E. Hoxha nuk ishte dakord. U bënë shumë debate, të gjithë ju kthyen E. Hoxhës. Ai e pa veten keq dhe ngrihet e thotë: “Po, është e vërtetë, unë nuk jam i aftë për këtë detyrë. Jam dakord që Shqipëria të bëhet Republika e shtatë e Jugosllavisë dhe Titua sekretar i parë i saj”. Në këtë kohë Koçi Xoxe ngihet me vrull dhe thotë: “Ç’na thua kështu? Partia jonë është e pavarur. Ç’do Titua këtu?!”.
Mbas çlirimit i shkruajta një letër Titos ku tregoja se kush ishte E. Hoxha. Mbas disa muajsh më thërret Enveri në zyrë dhe sapo u ula në kolltuk ai ngrihet duke thënë se po shkonte në banjo. Te tavolina, afër mej dhe i kthyer nga unë, ishte një libër i hapur. Zgjatem dhe shikoj faqen e hapur. Ishte letra ime që i kisha bërë Titos për E. Hoxhën. Shoh kapakun e librit: ishte fletorja zyrtare e Jugosllavisë. U bë e qartë çdo gjë: Titua njoftonte E.Hoxhën për kundërshtarët. Mbas disa vitesh më ra në vesh se edhe Nako Spiro i kishte shkruar Titos një letër të tillë dhe besoj që E. H. do t’i ketë bërë këtë lojë, gjë që e ka detyruar Nakon të vrasë veten.
Jugosllavët e vunë në krye dhe e mbajtën E. H. sepse ishte më i përshtatshmi për ta. Vetë E. Hoxha e ka shprehur e ka shprehur këtë mbas vdekjes së Titos: “Pavarësisht nga kontradiktat ideologjike, Titua për ne ka qenë një ombrellë”.
Kam qenë pjestar i delegacionit të parë në Jugosllavi bashkë me E. Hoxhën, Koçi Xoxen dhe Hulusi Spahiun. Më kujtohet darka e fundit e shtruar për ne kur Titua në bisedë e sipër tha: “Në vendet e prapambetura pjesa më aktive janë ushtarakët dhe intelektualët”.
Dihet eleminimi i këtyre dy klasave në periudhën 1945-1948 dhe mbas prishjes me Jugosllavinë ky eleminim duhej justifikuar. E. Hoxha e quajti “Sigurimi mbi Partinë” dhe në popull përhapën sloganin “koha e Koçit”. Dhe gjatë gjithë sundimit të tij ai ka luajtur me të njëjtin skenar.
Situata në Shqipëri ashpërsohej apo zbutej sipas situatës ndërkombëtare. Dhe ishte herë në favor e herë në disfavor të E. Hoxhës. Një periudhë ashpërsimi pasohej nga internime, burgime e akte terrori për të cilat thuhej se i bënte Mehmeti, ndërsa kur situata zbutej hapej fjala se Enveri është i mirë por nuk e lënë të tjerët, se uji vjen i kulluar nga burimi por turbullohet rrugës etj.
Në vitin 1951 kam qenë dëshmitar në një ngjarje në zyrën e E. Hoxhës. ishte hedhur bomba në ambasadën sovjetike. Isha duke shkuar në zyrën e E. Hoxhës dhe takoj në korridor Mehmet Shehun. I thashë se ku po shkoja. Sapo isha ulur kur dëgjohet një trokitje dhe tek dera e hapur u duk Mehmeti. Që nga aty ku ishte ai foli me zë të lartë, me sa duket që të dëgjohej mirë: “Ke dhënë urdhër që të fillojnë arrestimet dhe torturat në burgje. E dua me shkrim!”. E. Hoxha u shpërfytyrua, shkoi tek tavolina, shkruajti një letër dhe ja dha Mehmetit. Ndërsa Mehmeti fuste letrën në xhepin e brendshëm të xhaketës, i kthyer nga tashmë nga unë, më shikonte sikur donte të më thoshte: “S’ma hedh dot mua si ja hodhi Koçit…”
Mendoj se themelore nuk është në se E. Hoxha ishte në vendin që meritonte apo jo, por e ç’natyrë ishte denjësia e tij për këtë vend dhe në çfarë konsistonte kjo denjësi.
Besoj se konsistonte në:
1- Origjinën e familjes së tij,dhe
2- Në trinomin cilësor të karakterit Enverian.
1- Familja e E. Hoxhës ishte e një shtrese mesatare, nga ato familje që silleshin pa pushim si satelitë rreth parisë gjirokastrite duke përgjuar e duke të futej në rradhët e saj. Por, megallomane e perifane, kjo pari nuk e afroi kurrë dhe familja Hoxha nuk mundi të njësohej me parinë gjirokastrite. Nga ky synim i parealizuar kurrë E. H. , bashkë me qumështin e nënës, thithi dëshirën për të dalë në krye, për t’u dalluar, për të sunduar.
2- Trinomi cilësor i karakterit enverian për bëhet nga:
a – Pandershmëria
b – Dinakëria
c – Demagogjia.
Këto cilësi u bënë fokusi i cilësive të tjera morale të E. Hoxhës ashtu siç e paraqitin kundërshtarët, dashamirësit dhe ai vetveten.

Vangjush Gambeta: Përse ka qenë dënimi Juaj?
Bedri Spahiu: Jam dënuar nga Gjykata e Lartë për “tradhëti ndaj Atdheut, agjitacion e propagandë sipas nenit 64,1472 të K. P. me 25 vjet heqje lirie, konfiskim pasurie dhe heqje e të drejtës elektorale për 5 vjet, (më 18-04-1958). Më liruan nga burgu në 1974. Kishin ardhur të më merrnin dy djemtë e mi, por me ta më lanë vetëm 10 minuta, sa për t’i lajmëruar se çohesha i internuar në Selenicë të Vlorës. Me një makinë të M.P.B. më çuan në Tiranë. Në këtë Ministri një oficer u përpoq të më mbushë mendjen që të merrja vullnetarisht familjen në Selenicë. Refuzova duke theksuar se bashkimin e familjes me mua e konsideroja si një masë të dytë kundra familjes time. Më çuan në Elbasan dhe më lanë vetëm 4 orë me time shoqe dhe vajzën. Që aty drejt e në internim në Selenicë. Djemtë më erdhën të nesërmen. Familjen ma internuan në Dushk të Belshit në Prill 1976 dhe në maj më dërguan edhe mua atje. U mblodhëm bashkë në tavolinë pas afro 20 vjetësh.
Janë të rrallë udhëheqësit e Partisë që të kenë folur në emër të Partisë, të kenë popullarizuar Partinë dhe të kenë asgjësuar personalitetin e tyre për të buisur atë të Partisë siç kam bërë unë. Por objektivisht kjo i shërbeu kundërshtarëve të mi politikë në radhët e Partisë.
Duke mos patur asnjë prirje prepotence, asnjë mbrapaqëllim kundra cilitdo dhe duke qenë prej natyre kundra intrigave, unë isha një nga udhëheqsat e domosdoshëm për ata që zhvillonin luftën për pushtet në krye të Partisë. Por kur kjo luftë mori fund unë u gjenda përpara fituesit, objektivisht si mbeturinë anakronike e një periudhe të kapërcyer, në pritje të rastit të volitshëm për t’u flakur jashtë udhëheqjes së Partisë. Dhe ky rast erdhi kur Hrushovi, me deklaratën e tij të bujshme në Beograd, në vizitën e parë, i hoqi petat lakrorit.
Lavdi Zotit – thoshte gjyshi im kur binte fjala për shtetin – i kalova njëqind vjetët dhe nuk e pashë derën e Huqumetit as për mirë e as për keq!
Mua, nipit të tij më takon të them: Lavdi Zotit! Të gjitha regjimet shtetërore më kanë arrestuar për çështje politike.

Kush ishte Bedri Spahiu
Ka lindur më 13 korrik 1908, në lagjen “Palorto” të qytetit të Gjirokastrës. Gjatë fëmijërisë, gjendja ekonomike e familjes së tij ishte shumë e rëndë. Babai i tij, Sinani, shkoi në kurbet (në Turqi) me shpresë për t’u mëkëmbur. Gjatë kësaj kohe Bedri Spahiu ishte në shkollën fillore dhe deri më 1923 mbaroi filloren me nota të shkëlqyera. Në pamundësi ekonomike për të vazhduar ato klasa që i mbeteshin si dhe gjimnazin, më 16 maj 1923 u nis për Izmir, ku ndodhej edhe babai, me shpresë për të vazhduar shkollën. Mbaroi shkollën fillore italiane në Stamboll dhe mori dëftesën e lirimit. Periudha e jetës së tij me idetë komuniste, siç e ndan vetë, përbëhet nga tri faza, e para prej të cilave filloi në shtatorin e 1927-ës dhe mbaron në gusht 1931 (në shkollën e artilerisë). Në këtë fazë aktiviteti i tij është propaganda komuniste në shkollë. Faza e dytë fillon në gusht 1931 (në ushtrinë e Zogut) deri në tetor 1941. Kur u formua Shtabi i Përgjithshëm, ai zgjidhet anëtar i këtij Shtabi. Në Berat u zgjodh anëtar i Byrosë Politike dhe me këtë funksion ishte deri në 17 qershor 1955. Arrestohet sapo kaloi derën e sallës ku bëhej plenumi i KQ të PPSH-së më 17 qershor 1955 dhe izolohet për pesë ditë në një shtëpi. Kjo erdhi si pasojë e luftës së tij të gjatë kundër politikës së Enver Hoxhës. Mbas 15 ditësh, më 23 qershor 1955 internohet familjarisht në Elbasan. Më 1 qershor 1957, arrestohet dhe izolohet në Kalanë e Kaninës në Vlorë, prej ku transferohet në 4 janar 1958 për Tiranë. U dënua me 25 vjet. Në 6 tetor 1974 lirohet nga burgu dhe internohet drejt e në Selenicë. Lirohet nga internimi më 10 maj 1990, ditën kur u shpërnda Komisioni i Internim – Dëbimeve. Bedri Spahiu ka qenë prokuror në gjyqin special, prokuror në gjyqin e Koçi Xoxes dhe sekretar i Agjitacion-Propagandës, pastaj ministër i Arsimit dhe Kulturës deri në kohën e Plenumit të vitit 1955. Bedri Spahiu vdiq më 11 janar 1998. Bedri Spahiu është i vetmi funksionar i lartë i regjimit komunist që ka pranuar gabimet e veta gjatë kohës kur ishte prokuror si dhe ka kërkuar ndjesë publike për të gjitha krimet e kryera nga regjimi komunist.

12 August 2016

Islami nuk është vetëm religjion, por është edhe ideologji politike-

“Islami nuk është vetëm religjion, por është edhe ideologji politike. E keqja në Europë nuk janë bombat. E keqja ende nuk ka ardhur”
Unë i dënuari me vdekje nga fashizmi islamik, ju shpjegoj tradhëtinë e madhe të Europës”. 
Intervistë me Abdel-Samad, politolog egjiptian, nën eskortë në Gjermani. Libri i tij është ndaluar në Francë. “Intelektualët nuk duan t’i ndyejnë duart me islamin. Për duatrokitjet, duhet sulmuar Amerika dhe Izraeli”
I ofruan gjithçka që një djalë egjiptian mund të dëshironte: spiritualizëm, kameratizëm, shoqëri, një qëllim. Në Gizë, Hamed Abdes-Samad u fut për t’u bërë pjesë e Vëllazërisë Myslimane. I ati e kishte mësuar të lëxonte Kuranin, por qe Vëllazëria ajo që ia shpjegoi sesi të përkthejë në praktikë këto mësime. Kalimi i kohës më i preferuar i tij ishte që të marshonte më Vëllazërinë gjatë manifestimeve, duke shpalosur flamurin e Profetit. Abdel-Samad i refuzoi pas një dite në shkretëtirën egjiptiane. U dhanë të gjithë “vëllezërve” nga një portokall pasi kishin ecur nën diell për orë të tëra. I urdhëruan që ta qëronin. Qenë të lumtur që më së fundi kishin diçka për të shuar etjen. Pastaj Vëllazëria i urdhëroi ata që ta groposnin frutin në rërë dhe t’i hanin lëkurat. “Jam ndjerë krejtësisht i poshtëruar. Objektivi ishte që të thyhej vullneti ynë. Kështu krijohen terroristët. E kam lënë Vëllazërinë menjëherë më pas”.

Sot Abdel-Samad është 46 vjeç dhe jeton në Mynih të Bavarisë, ku është martuar me një vajzë daneze dhe punon për Institutin e Historisë dhe Kulturës Hebraike të Universitetit të Mynihut. Pas diplomimit, Abdel-Samad ka punuar pranë UNESCO-s në Gjenevë, më pas ka hyrë në Departamentin e Studimeve Islamike pranë Universitetit të Erfurtit, përpara se historiani Michael Brenner t’i ofrionte një pozicion pranë Universitetit të Mynihut në vjeshtën e 2008. Libri i parë i tij ka shkaktuar një tollovi të madhe në fshatin e lindjes së Abdel-Samad, ku disa banorë kanë dashur t’ia djegin librin. Abdel-Samad kishte pasur guximin që kishte hyrë dhe qe bërë pjesë e atyre që revista amerikane “New Republic” i ka quajtur “ateistët e padukshëm”, të refuzuarit, heretikët, blasfemët e botës islamike. Një tjetër zjarr, një zjarr i butë, sapo ka djegur librin e ri të Abdel-Samad, “Der Islamische Faschismus: Eine Analyse”, i shumëshitur në Gjermani, ku është botuar nga një botues si Droemer Knaur.

Shtëpia botuese franceze “Piranha” kishte blerë të drejtat për ta përkthyer në frëngjisht veprën më të njohur të Abdel-Samad dhe kishte edhe një datë daljeje në Amazon, 16 shtator. Por shtëpia botuese në momentin e fundit ka bërë një prapakthehu. Jean-Marc Loubet, në krye të shtëpisë botuese, ka njoftuar autorin se botimi i librit të tij për momentin është i paimagjinueshëm në Francë për arsye sigurie, por edhe sepse mund “të çojë ujë në mullirin e të djathtës ekstreme”. Për kritikat e tij ndaj islamit, Samad në Gjermani jeton nën eskortë dhe mbi të ka një fetva për herezi, të nxjerrë nga disa imamë egjiptianë.

“Shtëpia botuese Piranha kishte blerë të drejtat e librit, e kishte përkthyer, ishte tashmë në Amazon kur ka vendosur t’ia ndalojë botimin”, thotë Abdel-Samad në këtë intervistë për “Il Foglio”. “Dy vite më parë, pas sulmit ndaj Charlie Hebdo, kishin vendosur t’i blinin të drejtat e librit. Pas Nicës, qenë të gatshëm ta hidhnin në treg në shtator. Drejtori i shtëpisë botuese i ka shkruar një email agjentes time gjermane, duke shpjeguar se kishin pasur një mbledhje me krerët e shtëpisë botuese dhe se ekzistonte një rrezik shumë i lartë për punonjësit në botimin e një titulli të tillë, se kishte ndodhur Charlie Hebdo dhe se nuk mund të kishin edhe ata të njëjtin fund. Unë i njoh mirë rreziqet që kalohen në të tilla raste, jetoj nën mbrojtjen e policisë, marr kërcënime dhe sikur të kishin pasur vetëm frikë, do të kishte qenë e kuptueshme. Një vit më parë kishin thënë “Jemi Charlie” dhe tani thonë “Kemi frikë të jemi Charlie”. Por në pjesën e dytë të emailit ishte shkruar se libri “do të çonte ujë në mullirin e të djathtës ekstreme”.

Është reagimi tipik i shantazhit moral të atij që nuk do që të kritikohet islami. Është më i ndershëm reagimi i terroristëve islamikë që më thonë: “Të vrasim po kritikove islamin”. Por ka edhe një taktikë tjetër nga ana e myslimanëve që shantazhon në mënyrë emotive duke thënë: “Libri yt prek ndjenjat tona”. Dhe kjo taktikë është adoptuar sot nga e majta në Europë. Në qoftë se kritikon islamin, e gjen veten të rrethuar nga këto grupe. Është hipokrizia e kulturës, sepse e kanë transformuar frikën në një mburrje”.

Rasti i Abdel-Samad nuk është sigurisht i pari. “The Jewel of Medina”, romani i amerikanes Sherry Jones mbi jetën e gruas së tretë të Muhamedit, është blerë dhe më pas është refuzuar nga shtëpia botuese “Random House”, që i kishte paguar tashmë një paradhënie të majme autores dhe kishte lançuar një fushatë promovuese ambicioze. Pastaj ndodhi rasti i Yale University Press, që ka botuar librin e Jytte Klausen, “The Cartoons That Shook the World”, kushtuar historisë së karikaturave daneze, por pa ia riprodhuar karikaturat. “Kapitullimi i Yale University Press është episodi më i keq i dorëzimit ndaj ekstremizmit religjioz mysliman që po përhapet në të gjithë kulturën”, komentoi Christopher Hitchens. Në Gjermani shpërthen rasti i Gabriele Brinkmann, romanciere e vlerësuar, që papritmas mbetet pa shtëpi botuese. Në romanin e saj “Wem Ehre Gebuhrt” (Kujt i detyrohet nderi) kishte disa pasazhe, që sipas avokatëve të shtëpisë botuese Droste, do të mund të “irritonin komunitetin islamik gjerman” dhe ta ekspozonin botuesin “ndaj padive dhe frikësimeve”.

Kështu që shkrimtares iu kërkua t’i censuronte pasazhet delikate. Autorja ka refuzuar dhe ka humbur shtëpinë botuese. Brinkmann ka komentuar: “Është një skandal për një botues që ta fusë bishtin midis shalëve në këtë mënyrë. Bëhet fjalë për besnikëri preventive”. Duke shkuar akoma më prapa, kemi rastin e Salman Rushdie dhe të “Vargjeve satanike” të tij. Shtëpia botuese franceze Christian Bourgois refuzoi ta botojë pasi i kish blerë të drejtat dhe të njëjtën gjë bëri botuesi gjerman Kiepenheuer, që u pendua që ia kishte blerë të drejtat librit dhe zgjodhi që t’ia shesë një konsorciumi prej 50 botuesish në Gjermani, Austri e Zvicër, të grumbulluar nën siglën “UNCharta Artikel 19”. Shumë shpejt edhe shoqata e botuesve anglezë zgjodhi që të mos vihet në vijën e parë në aferën Rushdie. Ishte e vërtetë që një shkrimtar britanik dhe botuesit britanikë të tij qenë nën kërcënime me vdekje, por shoqata u deklarua e preokupuar që “të mos e rëndonte më kot një situatë thellësisht të papëlqyer”. Një mesazh në dukje delikat, por që kishte shumë pak ndershmëri. Oxford University Press vendosi kështu të marrë pjesë në Panairin e Librit të Teheranit bashkë me dy shtëpi botuese amerikane, McGraw-Hill e John Wiley, pavarësisht kërkesës së Viking Penguin, botues i Rushdie, për ta bojkotuar evenimentin. Zgjodhën që të luftojnë censurën vrastare me dorëzimin, të gatshëm që të sakrifikonin lirinë e shprehjes në altarin e “business as usual”: shitja e librave ishte më e rëndësishme se kolegët e kërcënuar.

Kundërrevolucioni i Hitlerit dhe Islamit

Vijmë kështu në përmbajtjen e librit të Abdel-Samad që ka prodhuar kaq shumë skandal. “Libri im është mbi religjionin, pasi krahasoj islamin me fashizmin”, vazhdon më tej Hamed Samad. “Thonë se nuk mund ta vendos një religjion të shekullit të VII-të me një ideologji të shekullit të XX-të. Megjithatë, islami nuk është vetëm një religjion, por edhe një ideologji politike, ashtu siç fashizmi ka qenë edhe një religjion politik. Kulti i liderit, e vërteta absolute, kultura e vdekjes, martirët, populli i zgjedhur, vetëm të cilit i jepet akses tek e vërteta: islami paraqet të njëjtat karakteristika.

Islami influencon jetën e qindra million njerëzve, përfshi jetën seksuale të tyre në dhomën e gjumit. Unë flas për islam dhe jo për islamizëm, pasi i dyti buron nga i pari dhe ekziston qysh nga koha e Muhamedit. Nazizmi ka racën ariane, islami ka ummanë, komunitetin e besimtarëve. Populli i zgjedhur i islamit përforcohet nga një mision hyjnor: të bashkojë vendet dhe të qeverisë botën. Është një mision i shenjtë. Për të dy, fashizmin dhe islamin, vetë ideja e shpalljes luftë ndaj të pabesëve është e ngjashme: nuk lufton për të jetuar, por jeton për të luftuar. Dhe ky është xhihadi, lufta e shenjtë, që nuk ka të bëjë me kufij apo politikë, por është lufta që nuk përfundon kurrë. Është një luftë e përjetshme për t’ju afruar Zotit. Pastaj është koncepti i armikut: të jashtëm e brendshëm. Për fashizmin ishte Perëndimi dhe aelatët, kurse të brendshëm qenë komunistët, hebrenjtë, opozitarët. Në islam, ai i jashtëm është Perëndimi dhe Izraeli, ai i brendshëm janë laikët, kristianët, apostatët. Të dy e çhumanizojnë armikun, armiku nuk mund të jetë human, është asgjësimi total i armikut, askush nuk duhet të mbijetojë.

Në Kuran, të pabesët janë më keq se kafshët, hebrenjtë si derra e majmunë, pisa, të ndyrë. Është e njëjta semantikë e nazistëve mbi hebrenjtë. Nëse eliminon aspektin njerëzor të armikut, eliminon çdo simpati, jo vetëm e vret, e përfundon, për ta zhdukur nga faqja e dheut. Hitleri e shihte fundin e hebrenjve si shpëtimin e Gjermanisë. Po kështu, Muhamedi thotë se hebrenjtë duhet të luftohen deri në fund, edhe prapa një guri. Është një hadith i famshëm që ndodhet edhe në kartën themeltare të Hamasit. Është apokalipsi. Është kjo që mësojnë fëmijët në shkollat e botës arabo – islamike. Është vizioni i plotfuqishmërisë”.

Islamizmi ka lindur si në kohën e nazizmit

“Lufta e Parë Botërore i ka dhënë fund Perandorisë Gjermane, asaj ruse dhe kalifatit. Nazizmi dhe fashizmi kanë dalë atëhere si komunizmi në Rusi, ndërsa në islam lind Vëllazëria Myslimane, që ka si objektiv final restaurimin e Kalifatit. Nga Meka në Raqqa, nga Muhamedi tek ISIS-i, është i njëjti objektiv. Terrorizmi islamik terrorizon armiqtë, siç bënë Mussolini dhe Hitleri me Këmishat e Zeza dhe SS-ët. Sulmet terroriste janë vetëm një strategji”.

Çfarë do islami radikal i sotëm?

“Në realitetet e tyre do ta çojë shoqërinë fillimisht tek modernizmi, përpara individualizmit, lirisë së ndërgjegjes, të ndarjes së pushteteve. Është një kundërrevolucion ndaj modernizmit dhe kulturës. Të gjithë duhet të sakrifikojnë dhe të sakrifikohen për këtë qëllim. Për jashtë, islami do të pushtojë botën, do të lajë hesapet me pjesën tjetër të botës sipas ligjit të tij, ashtu siç bëri nazizmi”.

Largësia e elitave europiane

Abdel-Samad parashikon se përplasja e qytetërimeve, e shpallur nga falangat radikale të islamit ndaj qytetërimit perëndimor, do të vijë duke u intensifikuar.

“Në perspektivë nuk do të jetë e gëzueshme”, thotë intelektuali egjiptian. “Sot ka 300 milion myslimanë nën 15 vjeç. Ky është fakt, jo profeci. Rinia është nga ana e islamit. Është vetëm çështje kohe. Në 15 – 20 vjet, fëmijët do të jenë bërë burra dhe shumë prej tyre, të lindur në shoqëri të frustruara, të dështuara e të korruptuara, çfarë do të bëhen? Gjëja më e tmerrshme nuk janë bombat e sotme, por ajo që do të ndodhë nesër. Jo gjithë këta miliona do të jenë terroristë, por mjafton vetëm 1 milion. Midis 300 milion fëmijëve myslimanë, sikur vetëm 1 përqind prej tyre të radikalizohej, prapseprapë do të nënkuptonte 3 milion njerëz. Në pikun e saj, al Qaeda kishte 7000 militantë. Maksimumi, Shteti Islamik ka 30000 persona dhe po terrorizon gjithë botën”.

Pastaj janë milionat e myslimanëve që jetojnë në Europë.

“Pjesa më e madhe e tyre janë paqësorë. Por shumca është e parëndësishme, nuk e frenon këtë fenomen të tmerrshëm në komunitetet e tyre. Në Gjermani ka 1000 gjermanë që luftojnë për Shtetin islamik. Një terrorist i vetëm në Nicë apo në Ansbah është në gjendje të terrorizojë miliona europianë. Dhe radikalizimi po bëhet gjithnjë e më i fortë. Sa më shumë myslimanët frekuentojnë programet e antiradikalizimit në Europë, aq më shumë radikalizohen. Është e frikshme që po mësohemi me terrorizmin, presim vetëm sulmin e radhës. New York, Madrid, Londër, Paris, Nicë, Bruksel, Mynih… Cili do jetë i ardhshmi?”.

Nga ku lind urrejtja e këtyre bijve të rinj të Europës ndaj vetvetes?

“Nuk refuzojnë mallrat e konsumit, por idenë që ndodhet prapa: modernizmin. Nuk i braktisin kallashnikovët pse janë bërë të pabesë, por shpirtin e modernizmit, lirinë, barazinë, këto i refuzojnë. Europa nuk u ka ofruar emigrantëve një identitet dhe emigrantët nuk u kanë mundësuar fëmijëve të tyre që të bëhen pjesë e shoqërisë që i ka mikpritur. Është ngritur një mur nga prindërit përballë fëmijëve të tyre. Në Kuran është e shkruar që të mos bëhesh mik me hebrenj dhe kristianë”.

Islamizimi total i Europës nuk do të ndodhë, do të ndodhë diçka ndryshe.

“Numrat nuk janë shumë të mëdhenj, por myslimanët nuk janë pjesë e të njëjtit bekgraund. Ka sunitë, shiitë, alavitë, kurdë, turq. Por islamizimi i pjesës më të madhe të qyteteve europiane tashmë është realitet. Londra, banlieue franceze, Malmoe, disa pjesë të Berlinit, shumë zona në Hollandë. Vetëm në Europë ekziston ky realitet, si në Johanesburg e San Paolo të Brazilit. Zonat e ndaluara. Getoja. Kur flas në Gjermani për integrimin, përgjigjem: Për herë të parë rimerrni monopolin e dhunës, rijepjani shtetit. Do t’i përdorin këto zona, ku koeficenti demografik është shumë i lartë, ku welfare mendon për gjithçka, që të infektojnë pjesën tjetër të Europës. Shteti social duhet të reformohet, nuk mund të marrësh benefitet sociale prej faktit që ke fëmijë dhe të mos bësh asgjë. Këta njerëz nuk e kanë idenë se nga dalin paratë për të jetuar. Kjo duhet të marrë fund. Nuk kanë asnjë mirënjohje për shtetin që i ka mikpritur. Përkundrazi, provojnë gjithnjë e më shumë frustrim.

Jashtë gjejnë 3 zgjedhje: salafitët, të droguarit dhe tutorët. Tensioni do të rritet me ardhjen e 1 milion emigrantëve vetëm në Gjermani. Skenari është i tillë që askush nuk di çfarë të bëjë. Do të ketë më shumë segregim e më shumë dhunë, do të rriten krimet e rregullta dhe terrorizmi fetar. Për mua problem është se Europa i kushton gjithë kësaj që të vazhdojë në një ndjenjë indifference, nga politikanët, nga e majta, me zemërimin e të djathtës që mendon se vendet e tyre janë sekuestruar, kështu që mëria dhe urrejtja transformohen në dhunë. Angela Merkel nuk ka bërë asgjë pas Këlnit, Ansbahut, Mynihut. Ka dalë në televizion e ka thënë: “Gjithçka do të shkojë mirë”. Pas sulmit ndaj Charlie Hebdo, politikanët francezë kanë shkuar të vizitojnë një xhami, në vend që të vizitonin një të përjavshme satirike apo një komunitet hebraik. Pas sulmit të ardhshëm të shkojnë e të takojnë viktimat. Demokracia nuk mundet nga jashtë, por nga brenda, kur pushon së mbrojturi vlerat e lirisë. Sot ka të njëjtën letargji. Është gënjeshtra e madhe që bëhet klishe dhe që e përsërisim pas çdo sulmi: “Kjo nuk ka të bëjë aspak me islamin””.
Abdel-Samad flet për një tradhëti në kuptimin e vërtetë të fjalës, nga ana e elitave.

“Kjo tradhëti e elitave nuk është e re. Kur Rushdie botoi “Vargjet satanike”, ai u braktis nga elitat kulturore europiane, që morën në mbrojtje myslimanët dhe jo romanin. Kur Rushdie u ftua në Danimarkë, Irani kërcënoi të mos blinte më djathë danez. Dhe Rushdie nuk shkeli në Danimarkë. Është një përzierje oportunizmi dhe indiference. Kur Kurt Westergaard ka pikturuar Muhamedin me bombën në çallmë, elitat kanë nisur të diskutojnë për vlerat artistike të karikaturës. Islami politik është sfida më e madhe e shekullit të XXI-të, por intelektualët europianë nuk duan të merren me të. Është më lehtë të kritikohet Izraeli. Nuk është seksi të flasësh për islamin. Gazetarët kritikojnë Amerikën për të siguruar duatrokitje. Për ta, kush jeton nën eskortë pse ka kritikuar islamin nuk është interesant. Ndjej gjithmonë tradhëtinë e këtyre intelektualëve, që preokupohen për ndjenjat e myslimanëve, kurrë për të miat, të asaj që ka nënkuptuar për jetën time. Mund të kritikojmë gjithçka, por jo islamin. Është shantazhi moral më i madh i kohës tonë”.

(nga Il Foglio)

31 July 2016

Kultura vllavrasese tek Otomanet - nga Fatma J. Kristo