PËRSE NË
AMBASADËN AMERIKANE PUNOJNË ISH SIGURIMSA, SPIUNË E XHELATË TË DIKTATURËS
KOMUNISTE?!
Përgatiti Sokol
Drasati
-Iniciator i lëvizjeve
Demokratike në Shkodër – 1990
Pjesë e nomenklaturës te Sigurimit (famëkeq)
te Shtetit, instruktore që kanë në Curiculumin e tyre përgatitjen e Grupeve
terroriste që nga Lindja e Mesme e deri tek Grupet Marksiste të Amerikës Latine
etj., spiunë e xhelatë që kanë larë duart e krahët me gjakun e martirëve që i
mbytën me duart e tyre për Lirinë e Fjalës, të fesë, të mendimit e për një
Shqipëri Demokratike, për ironi sot “strehohen” me bujari dhe punojnë
aktualisht në Ambasadën Amerikane në Tiranë prej vitit 1991 e në vazhdim. Selia
Diplomatike e Shteteve te bashkuara ne Tirane, ndoshta nga keqinformimi apo nga
pamundësia për te kontrolluar te kaluarën e këtyre personave, fyejnë kujtimin e
të kaluarës diktatoriale 50-vjeçare të popullit shqiptar duke punësuar këto
pinjollë te dhunës marksiste të cilët masakruan nder qeli e burgje dhe të likuidimit
të njerëzve që luftuan për Lirinë e fjalës e te mendimit, simbol i te cilës ato
besuan deri ne vdekje se janë Shtetet e Bashkuara. Ja disa prej tyre:
1- Astrit Pullazi, nga Tirana.
Ka filluar punë në ambasadën amerikane
sapo ajo hapi portat e saj në Tiranë më 1991. Ky privilegj i është rezervuar
prej amerikanëve për merita të veçanta: Pullazi ka qenë shofer i Enver Hoxhës.
Në çdo rast që ndodhet vetëm, Astriti këndon këngën e tij të preferuar: «Enver
Hoxha, o tungjatjeta!» Dhe jo pa të drejtë.
2- Belul Cuka, nga Peshkopia.
Ish-shofer i Kadri Hazbiut. Krenarinë
për të kaluarën e tij e përmbledh në këto fjalë: «Kudo që e çoja me veturën
luksoze “grushtin e hekurt të diktaturës” dridhej foshnja në bark të nënës.»
3- Besnik Malo Çala, nga Vlora.
Ka filluar punë në ambasadën amerikane
bashkë me Pullazin më 1999.
Cilësia e tij më e preferuar prej
amerikanëve: Ka qenë kuadër i mirënjohur i Ministrisë së Punëve të Brendshme të
diktaturës, ekspert i stërvitjes së grupeve terroriste marksiste-leniniste të
mbiquajtura «Brigadat e Kuqe», të cilat stërviteshin në Shqipërinë
diktatoriale. E ka ushtruar aktivitetin në kampet stërvitore në malet e
Burrelit dhe në Pishë Poro të Vlorës. Lidhur me të kaluarën e tij, Besniku i
Partisë shprehet me krenari: «Bin Laden do ta kishte pasur zili aftësinë time
stërvitore të terroristëve.»
4- Emri Baja, nga Kukësi,
Survejues i ambasadës amerikane në
Tiranë. Gjatë veprimtarisë 15 vjeçare në Ministrinë e Punëve të Brendshme të
diktaturës ka qenë krahu i djathtë i Kadri Hazbiut. I mirënjohur për egërsinë e
tij ndaj “armikut të klasës”, Hazbiu e emëroi për disa vjet shef të kampeve të
internimit në rrethin e Lushnjës për të mbjellë terror. Të internuarit e
rrethit të Lushnjës të asaj periudhe shpreheshin:
«Xhebraili nuk mund të ketë pamje
tjetër veç asaj të Emri Bajës.»
Lidhur me veprimtarinë e tij përkrah
Kadri Hazbiut, Baja kujton me nostalgji:
«Ministri më kishte thënë disa herë:
Kur ti mendon se lufta e klasave është zbutur, unë ia bëj të njohur këtë shokut
Enver dhe për armikun e klasës bien kambanat e vdekjes».
I mbiquajtur me humor prej ambasadorit
amerikan «Barometër i luftës së klasave», komunistit veteran Baja i është
besuar survejimi i ambasadës së «imperializmit amerikan».
5- Hasan Spahiu, nga Skrapari.
Kuadër i sprovuar i Sigurimit të
Shtetit i rekomanduar për punësim prej Sulo Gradecit, i cili ka shkruar dikur
për të:
«Sikur shoku Enver të më pyeste: “Pas
teje, kush është personi që më do mua më shumë?”, unë do t’i përgjigjesha pa u
menduar: Hasani.»
Hasani ka qenë sekretar partie ne Farkë
të Tiranës, tek helikopterët. Në çdo xhep të tij mban një fotografi të Enver
Hoxhës, ndërsa në shtëpi ruan me mall një statujë të vogël fildishi të
diktatorit, të cilën e ledhaton në mbrëmje deri sa e zë gjumi.
6- Selami Liço, nga Peshkopia.
Ish-oficer zbulimi në kohën e
diktaturës dhe oficer ushtrie deri më 1997. I akuzuar për kontrabandë masive
armësh prej vitit 1997 e në vazhdim, Liçon e mori në mbrojtje ambasada
amerikane në Tiranë, ku edhe u punësua në vitin 2000. Atje vazhdon të jetë edhe
sot. I befasuar prej ngrirjes së dosjes së tij penale mjaft të ngarkuar, nuk
lodhet së përsërituri fjalët:”Mallkuar qoftë kush mendon se amerikanët janë
antikomunistë!” Gruaja e tij ka punuar gjithmonë në Bllok.
7- Agim Bllaci, nga Gjirokastra.
Ka filluar punë në ambasadën amerikane
qysh më 1991, me “ajkën” e të punësuarve atje.
Deri më 1973 – sa kishte gjallë babanë
–, ka jetuar në “Bllok”. Është dëgjuar të përmendë shpesh kujtimin më të
shtrenjtë që ruan nga jeta në «Bllokun e Udhëheqjes”:
«Sa herë që vinte për vizitë tek ne,
shoku Enver nuk harronte t’i thoshte babait: “Prokurorët e vendosur si ti janë
maja e shpatës së diktaturës së proletariatit, shoku Misto Bllaci. I tmerrove
klerikët me pretencat e tua, që s’njohin dënim tjetër veç atij me vdekje. Uroj
që edhe Agimi të eci në gjurmët e tua.»
Për meritat e babait dhe të tijat,
Agimi dhe gruaja e tij ndodhen të dy të punësuar në ambasadën amerikane.
8- Bashkim Male, nga Erseka.
Ish-oficer, pilot, aktualisht
mbikëqyrës në ambasadën amerikane. Bashkëpunëtor aktiv i Sigurimit të Shtetit.
Shokët e tij të punës trembeshin më shumë nga Bashkimi, se sa prej kryetarit të
Degës së Brendshme.
«Përpiqem të jem më tolerant kur më
shajnë për familjen, se sa kur më përgojojnë karrierën time si anëtar besnik i
Partisë së Punës», pranon me çiltërsi Bashkimi.
9- Sadik Hasko, nga Skrapari.
Një tjetër rekomandim i goditur i Sulo
Gradecit, i cili është shprehur me respekt të thellë si për patriotin e tij
edhe për ambasadorin amerikan në Tiranë:
«I vetmi komisar që i ka lexuar nga tri
herë të gjitha veprat e shokut Enver është pikërisht Sadiku. Një ditë Sadiku, i
përhumbur në kujtime, shkroi instinktivisht me bojë të kuqe mbi një mur të
ambasadës emrin e pavdekshëm “Enver”. Falënderoj nga zemra ambasadorin amerikan
i cili, në vend që ta pushonte nga puna mikun tim për pakujdesinë e treguar, e
thirri në zyrë dhe i dhuroi një flakon parfumi Nostalgji. Vetëm tani po arrij
ta kuptoj disi shprehjen e hollë që më kishte përsëritur disa herë shoku Enver
gjatë viteve të fundit të jetës së tij të ndritur:
“Sillo, në politikë gjërat nuk janë
ashtu si duken. I shikon ata anglo‑amerikanët ti? Aq sa jam unë besimtar se kam
mbiemrin Hoxhë, aq janë edhe ata antikomunistë”. »
10- Veli Varfri, nga Tepelena.
“Bashkëpunimi me Sigurimin e Shtetit
për mua ka qenë po aq i domosdoshëm sa edhe frymëmarrja”, thekson Veliu me
modesti.
Edhe sikur të mos quhej Lug i Zi, ai
vend atë emër do të kishte marrë prej nënave të shumta tropojane që veshi me të
zeza Veli Varfri, duke iu vrarë djemtë në kufi.»
Sa herë që bie fjala për Enver Hoxhën
në ambasadën amerikane, Veliu përdor epitetin «I paharruari», duke psherëtirë
dhe sytë e tij mbushen menjëherë me lot. Nëpërmjet një sajti privat shpërndan
stema të ish-diktatorit.
11- Bardhyl Poda, nga Erseka.
Një ndër komunistët fanatikë që e ka
vizituar më shpesh shtëpinë muze të diktatorit në Gjirokastër, duke pozuar çdo
vit para saj. «Sigurimi i Shtetit për mua ka qenë Zoti në tokë», shprehet
Bardhyli në konfidencë.
12- Qemal Bashkurti nga Tropoja,
Baba i profesorit dhe akademikut,
Presidenti i Universitetit, Lisen Bashkurti. I pyetur nëse do të dëshironte që
t’i ngjallej njeriu i tij më i dashur që nuk jetonte më apo ish-diktatori,
Qemali është përgjigjur pa ngurruar: “Nuk kam pasur në jetë njeri më të dashur
nga Enver Hoxha”.
13- Kasëm Ymeri, nga Skrapari.
Dëshira e tij më e madhe në jetë: “Të
kisha vdekur në të njëjtën ditë dhe orë me Enver Hoxhën!”
14- Albert Hasanballiu, nga Skrapari.
Ky është i rekomanduari i tretë i Sulo
Gradecit, për të cilin Sulua vetë shprehej dikur me modesti:
«Sikur shoku Enver të kishte njohur
Albertin para meje, historia shqiptare do të kishte mbetur pa Sillo.»
15- Aleks Ndini, me origjine Korça.
Shprehja e tij më e spikatur: “Një ditë
pësova një krizë kardiake pranë vendit ku ka qenë liceu francez në Korçë, të
cilin e vizitoj shpesh. Në çast mendova: “Ç’vdekje të lumtur paskam pasur fat!
Duke u rrëzuar përtokë, do të kem rastin të vë kokën atje ku ka vënë këmbën
dikur shoku Enver!”
16- Peti Çala, nga Fieri.
Ditën që u rrëzua monumenti i
diktatorit në Tiranë, duke u ngashëryer Peti deklaroi: “Do të kisha qenë i
lumtur sikur të vdisja duke më rënë përsipër ai monument”.
17- Shkëlqim Xhagolli, nga Tirana.
“Po të kisha vdekur duke qenë anëtar i
Partisë së Punës, me siguri vdekja do të kishte qenë shumë më e ëmbël për mua
nga ç’do të jetë një ditë në të ardhmen”… është shprehur mes miqsh Xhagolli.
18- Hajri Mazaj, nga Vlora.
I paepur në zhvillimin e luftës së
klasave edhe brenda fisit të tij të cilit i krijoi probleme serioze, Mazaj u
kishte dhënë urdhër të prerë postave të kufirit në Peshkopi:
“Ose asgjësoni thyesit e kufirit, ose
vrisni veten; rrugë të mesme nuk ka”. Idenë e tij për vlerën e jetës, Hajriu e
ka përmbledhur në pak fjalë:
“Sa boshe do të më dukej jeta, sikur
shoku Enver të mos më dilte çdo javë në ëndërr!”
19- Fejzi Hoxholli, nga Korça.
“Shumë herë u kam tërhequr vërejtjen
prindërve që nuk më kanë çuar emrin Enver”, ka thënë Fejziu me keqardhje.
20- Mels Arapi, nga Vlora.
Të afërmve të tij u ka lënë këtë
amanet: «Nuk duhet të harroni të çoni mbi gjoksin tim në arkivol teserën e
Partisë së Punës.»
21- Isa Lumani, nga Erseka.
Çdo i interesuar mund të gjejë në
shtëpinë e Isait secilën prej “veprave” të ish diktatorit. «Veprën 19» në
anglisht ia ka bërë dhuratë ambasadori amerikan më 16 tetor 2008, me rastin e
100 vjetorit të ditëlindjes së diktatorit.
22- Aleksandër Shtepani, nga Tirana.
“Sikur shoku Enver të kishte jetuar
edhe 9 vjet, Shqipëria do të kishte mbërritur në komunizëm”, ka profetizuar
Shtepani.
23- Muharrem Ibrahimi, nga Fieri.
“Po ratë në vështirësi, kujtoni shokun
Enver; po ratë në nevojë, kujtoni Partinë e Punës!”, i ka këshilluar të afërmit
e tij Muharremi.
24- Halit Haliti, nga Erseka.
“Kur mora teserën e Partisë së Punës
nuk më ka zënë gjumi dy net nga gëzimi”, është shprehur i përlotur Haliti.
25- Jorgo Kaçi, nga Saranda.
Kur ishte komandant kufiri në rrethin e
tij, Jorgua nuk harronte t’iu thoshte në çdo mbledhje forcave të mbrojtjes: ”Çdo
shqiptar që arrin të arratiset bëhet vegël e imperialistëve, për të luftuar
kundër popullit e vendit të tij. Një atdhetar i vërtetë pranon më parë të
vdesë, se sa të vihet në shërbim të amerikanëve”. Kur “atdhetari i vërtetë”
Jorgo Kaçi pranoi të vihej në shërbim të amerikanëve në ambasadë (sigurisht pa
vdekur), atje mësoi disa gjëra që nuk i dinte më parë dhe thirri i entuziazmuar:
“Nuk ma priste mendja kurrë që karriera ime komuniste, e ideuar në Komitetin e
Partisë të Sarandës, do të realizohej në selinë e ambasadës së Imperialistëve
Amerikanë në Tiranë! I ftoj gjithë shokët e mi të idealit që parullën
“Lavdi Marksizëm-Leninizmit!” ta zëvendësojmë me “Lavdi prapaskenave të
politikës!”
26- Rrapo Hazizi, nga Skrapari.
Shef i kufirit të jugut deri më 1991.
Rrapo Hazizi mbahet mend për vrasjet e shumta në kufirin e jugut të shtetasve
që tentonin të arratiseshin. Për këtë “meritë të spikatur”, Ramiz Alia e
dekoroi posaçërisht në fund të vitit 1990. Po për të njëjtën meritë, ambasada
amerikane e punësoi duarpërgjakurin Rrapo pak kohë pas dekorimit.
Prej datës 03 shkurt 1990 deri në datën
23 gusht 1990 (pra, brenda një periudhe më pak se dyqind ditë) me urdhër të
Rrapo Hazizit janë vrarë prej postave të ndryshme të kufirit të Jugut 23
shqiptarë me moshën mesatare 27 vjeç. Ky krim i përbindshëm ka ndodhur disa
muaj pas përmbysjes së komunizmit në Evropën Lindore dhe në një kohë që në
Shqipëri ligji i vendosur rishtas parashikonte një dënim maksimal deri në pesë
vjet heqje lirie për shkelje kufiri.
Të gjith personat e listës janë me
Tesera te PPSH-së, dhe 20 prej tyre marrin edhe pension nga shteti ngase janë
mbi moshën 60 vjeç.
