LULËZIM BASHA MES KADARESË DHE AGOLLIT
Mu në pikun e “Betejës për Tiranën” mes Ramës dhe Bashës – që të dy politikanë që nuk i përkasin “shtresës së tmerrëshme të politikanëve”, njëri i “sponsorizuar” nga Nano e tjetri nga Berisha, befas u dëgjua një këshillë nga gjiganti botëror i letrave, Ismail Kadare. Ai e këshilloi publikisht djaloshin Basha që të tërhiqej nga gara. Përse e bëri Kadare këtë? Ndonjë analist e ka spieguar këtë qëndrim të Kadaresë me ndonjë kalkulim të kujdesëshëm që duhet të ketë bërë ai. Ramën e solli në sofrën e politikës Nano. “Djali i Nanos”, e duroi sa e duroi “padren” dhe, më së fundi, i tha “më je bërë si Robert Cemcakizi”. Kështu nisi beteja e hapur mes atij që gëzohej publiksisht dikur se “më vjen hstoria pas” dhe se “ është fitore e madhe se, më së fundi, edhe ne krijuam shtresën e politikanëve profesionistë” dhe”djalit plangprishës”, atij që dikur sorollatej si bohem nëpër Paris.
Të ketë menduar Kadare që Basha të bëhej “djali plangrishës i Berishës”? Që, një figurë karizmatike si Dr Berisha, që dha sa mundi për vëndin dhe politikën shqiptare postkomunsite por që, tanimë e ezauroi veten dhe duhet të largohet? Se, dorëheqja nga gara e Bashës e propozuar nga Kadare, do të kishte përshpejtuar aktin e Berishës prej “Burri shteti” , siç e cilësoi fort bukur ambasadori amerkian Uidhers atë. Dihet që vetëm burrat e vërtetë të shtetit japin dorëheqjen, dijnë ta japin atë në kohën e duhur, në vëndin e duhur, qoftë kur kanë defekte në punë, apo, qoftë edhe kur njerëzit përqark nuk e kuptojnë atë, ani se punon mirë.
Ok. Gara vazhdoi.
Në të vërtetë, Basha bëri një garë të paparë në Shqipëri, por jo në botë; mbase ajo lloj gare është krejt normale në botën e qytetëruar. Personalisht ne kemi patur rast të intervistojmë kryetarin e qytetiti 300 000 banorësh përtej , në Anadoll, në Simav – Tuqi; i një force të djathtë.
“Nuk kam patur asnjë sulm personal nga rivali im sepse as unë nuk i kam bërë asnjë të tillë atij”, tha ai kurse, pyetjes tjetër, nëse kur të vijë puna ta zëvendësojë opozitari “a do ta spastrojë ai aparatin e bashkisë për të vënë të vetët”, iu përgjgj ashtu: “Nuk besoj…Shumë, mund të heqë një a dy, por jo më shumë. Unë nuk hoqa asnjë…”
Kësi soj tingëllon qëndrimi i zotit Basha kur u betua. Sigurisht që ,ai është një djalë i kulturuar, rritur mes Tiranës, jo nga ata halabakët - “politikanëve profesionistë”që ndërojnë deri edhe rojat, pastrueset e që na i kanë kthyer militantët e partive të veta ta shikojnë njëri tjetrin si sërbi kosovarin apo anasjelltas..
Por, të kemi parasysh që Basha kishte, krahas anëve të tija positive personale, edhe “tre kartela dispencerie” kur konkuroi me Ramën – punën e rruges së Kukësit, ujrave me grekët dhe 21 janarin. E vetmja mënyrë e mundshme për të siguruar simpatinë e njerëzve ka qënë ajo që ndoqi ai. “Ramën nuk e kemi armik”…”ka punuar jo keq, mirë, por në fillim…më pas…”, etj.
Fillpas erdhi dita e betimit. Duke kërkuar edhe ndihmën e Zotit, Basha foli gjëra shumë të bukura. Pra. Ai nuk do të nisë fushatë spastrimesh në aparatet e Bashkisë së Tiranës. Do të presë personalisht njerëz gjatë javës, derisa të mbarojnë të gjithë dhe se do t’i konsiderojë të gjithë vëllezër dhe të barabartë, se do të kenë përkrahjen e tij të gjithë, deri edhe te egjiptianët dhe romët.
Kjo gjë e ka entuziazmuar pa masë edhe vetë patriarkun tonë, Dritëro Agolli. Ai ka parë tash sa vjet demokraci, se si hiqen njerëz pa paralajmërim nga puna dhe për hir të bindjeve partiake, dhe ka thënë me vete, “po shyqyr Zotit, more, që dolli një. Dale ta marr edhe në telefon…” dhe, brënda ditës, pa pritur as nja dy a tre muaj, a, së paku dy a tre ditë, e ka përgëzuar.
Ndrysh nga Kadareja që e bëri kërkesën e tij jo në telefon, por ashiqare, i madhi Dritëro Agolli, e bëri urimin në telefon.
Mendojmë që zoti Agolli, kur ta përgëzojë zotin Basha edhe në shtyp, siç bëri Kadareja, duhet ta plotësojë tabllonë e përgëzimeve tamam. Pse të mos e përgëzojë ai edhe zotin Sali Berisha, pa këmbënguljen e të cilit, Basha , jo vetëm që nuk fitonte kurr, por as kandidaturën nuk e vinte dot. A? Opozita ul e ngrë zotin Rama si të ishte ai , jo beniamini i Berishë, por vetë Berisha i ri. Kështu, apo jo?Atëherë, a nuk i takojnë një pjesë e përgëzimeve edhe zotit Berisha, se mbeti duke e sharë opozita? A nuk do të qe normale, që I madhi Dritëro Agolli t’i shkruajë edhe të madhit Kadare, a ta marrë në telefon, e t’i thotë, more, po ç’qe ajo këshillë që i pate dhënë atija djalit, o Ismail? Merre ore, në telephon e përgëzoje Bashën edhe ti, se nuk humbet gjë. Madje ç’të fitosh ndonjë gjë. Dy jetë nuk i ka njeriu, Ismail , dëgjomë mua, se gjatë jetës sonë , sado miq të vjetër që jemi, edhe jemi ngrënë kot më kot nganjëherë. Dëgjomë mua, kësaj radhe.
Nuk do të qe keq që Agolli ynë i madh, t’i telefonojë apo thotë ndonjë fjalë të ëmbël edhe zotit Ristani ( se opozita desh e nxori të sëmurë nga…), edhe komisionit qëndror të zgjedhjeve, që, u bë ç’u bë, hajt ma…iku ajo punë. Hallall për tëra ato sakrifica që kini bërë, hallall, hallall, të tërë se, shaj e bot, juve… më kot…kësmet mot…shyqyr o Zot…
Na sollët një djalë të mirë që të mos na krijojë probleme kioskash e dënglash nëpër Tiranë…
RIZA LAHI
Botuar te “Tirana Observer” rreth dt 27 korrik 2011
