ORGANIAZATORËT, UDHËHEQËSIT DHE DREJTUESIT E USHTRISË ÇLIRIMTARE TË KOSOVËS PËRBALLË TENTAKULAVE TË OKTAPODIT SERBO-SLLAV
Reagim i SHVL të UÇK-ës Tiranë
Luftëtar të ushtrive çlirimtare jini vigjilent, sepse kjo është arma kryesore e fitimtarve, për të realizuar detyrat për mbrojtjen e lirisë e pavarsisë kombëtare në kohë paqe.
Kosova u çlirua nga rregjimi kolonial i
Beogradit nacionalist në 21 Qershor 1999, por Serbia nuk do të heqë kurrë dorë nga lufta, për tu
rikthyer një ditë përsëri në Kosovë. Kjo është motoja unikale e shtetit, kombit
dhe popullit të indoktrinuar Serb, që edhe pse bota u ka hapur dyert për tu
rinovuar, ata të gjëndur brënda teorisë marramëndëse çubrilloviçiane, vazhdojnë
të punojnë për Serbinë e Madhe. Lufta vrastare e iniciuar prej tyre në vitet
1998-1999, edhe pse në fillimet e sajë, nuk u kuptua dhe trajtua sa e si duhet
nga bota politike, në vazhdimësinë e vet, bindi OKB-ra dhe Bashkësinë
Europiane, për drejtësinë e Shqiptarve në luftë për liri e pavarëi kombëtare.
Kosova hap pas hapi gjeti vetvetveten, por lufta ashtu si nisi, për Serbët dhe
Serbinë nuk ka të sosur, sepse ajo dhe sot e kësaj dite, vazhdon të zhvillohet,
në forma e mënyra të padukëshme. Këto
rrugë janë të njohura dhe prezente, që në kohën kur Serbët dyndën në
gadishullin e zjarrtë të Ballkanit, në fillimet e shekullit të gjashtë. Erdhën
me dhunë dhe po në atë rrugë nisën kolonizimin me luftë, reprezalje dhe
gjakderdhje masive. Luftrat gjakatare në disa mileniume njëri pas tjetrit, u shoqëruan
me paqe të përkohëshme si kjo e ditëve të sotme, brenda së cilës zhvillohet një
luftë më e rrezikshme se ajo me mjete vrasëse, jo për të zhdukur fizikisht
njeriun, por për të turbulluar ndërgjegjen
njerëzore, në kontinent e në botë, për Shqiptarët dhe luftën e tyre çlirimtare.
Dikur, shumë vite të shkuara, Beogradi në
vazhdimësi të luftës mediatike, propagandoi nëpër Europë dhe krejt Botën, se
Shqiptarët, nuk janë njerëz si gjithë të
tjerët, por me bisht si majmunët. Më kuriozët e kësaj shoqërie njerëzore, dyndën
nëpër trevat Shqiptare, por asgjëkundi nuk e ndeshën sajesën e Serbve, që
kishin ngatërruar vendin se ku e kishin bishtin Shqiptarët. Kështu dhe në ditët
e sotme, edhe pse e humbën Kosovën, vazhdojnë të luftojnë për të realizuar
fantazirat nacionaliste, duke nxjerrë gështënjat
nga zjarri me duart e të shiturve e të blerëve në tregun e zi politik, Botëror,
Europian dhe për më keq në atë Shqiptar. Sipas deklarimeve të medieve të huaja,
Beogradi në rrethinat e tij, ka një shtëpi misterioze, e cila harxhon me qindra
milion dollarë kohë pas kohe, për të diskretituar e denigruar Shqipërinë e
Shqiptarët. Këtë e ka bërë në çdo kohë e situatë, por përparësi i dha gjatë
luftës dhe pas humbjes përfunditare të sajë në Kosovë. E nisi që në embrionet e
para të kësaj lufte, duke i akuzuar luftëtarët çlirimtar si terroristë,
iridentistë, nacionalistë, komunist të Tiranës, fondamentalist islamik e të
tjera epitete, të sajuara në mënyrë të qëllimëshme. Për të arritur synimet e
planifikuara, ndërseu kundër Shqiptarve, politikan të korruptuar të tipit
Lamberto Dini në Itali, Vedrine në Francë, Papandreu në Greqi e të tjerë të
lindjes e perëndimit, të cilëve u mbushi xhepat me verdhushkat e fabrikuara nga
ari i nxjerrë në Trepçen Shqiptare.
Duke parë se nuk arriti atje ku synoi, nisi
të akuzojë Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, drejtuesit dhe luluftëtarët e sajë për
krime lufte. Në fillim nëpërmjet kreut të akuzës në Hagë Karla del Ponnte, e
cila duke marrë udhëzimet në Beograd në takimet që ajo bënte me krerët Serb,
dërgoi pas hekurave në Hagë Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj, Lah Ibrahimi, e të
tjerë të pafajshëm si ish pjestar të asaj lufte çlirimtare. Del Pontes i plasi
bomba në dorë dhe tërheqja politike që ajo bëri, shkaktoi ilaritete dhe trazira
profesionale në kursin e drejtimit të sajë, gjatë qënjes si numri një i akuzës
të drejtësisë botërore. Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj, Lah Ibrahimi e luftëtarët
e tjerë, të karakterizuar nga zgjuarsia dhe mënçuria Shqipëtare, pritën në qetësi
dhe fituan. Del Ponte dështoi, por Serbia vazhdoi më tej luftën e sajë. Për ti
dhënë rëndësi dhe ngjyrën e duhur politike akuzave të sajuara, hodhi në veprim
Dick Marty, deputetin Zviceran në Parlamentin Europian, i cili sipas planit
kordinativ me Beogradin dhe Del Ponten e shkarkuar, përsëriti të njëjtat
sajesa, të hartuara enkas në Beograd për këtë Eurodeputet, por këtë herë, duke
akuzuar dhe shtetin Shqiptar, rreth një shtëpie të verdhë në rrethin Matit. Luftën
Serbia e vazhdoi më tej, tani nga një kontinent tjetër, me mjekun Craig Juriseviç,
i cili ashtu si Del Pontja, prallisi në një libër të tijë për luftën e Kosovës,
ato që porositi Beogradi. Paradokse Serbe midis rrjetit të tyre agjenturor, që
përfunduan në një tragjedi komedi humoristike.
Nuk mbeti pas dhe reaksioni Europian, i cili u instalua ashtu heshtazi brenda EULEK-sit
në Kosovë. Bëri si bëri dhe arrestoi me
radhë Rustem Mustafën, Latif Gashin, Zabit Gecin, Isuf Sherifin e të tjerë dhe përgatiti kurthin për të vënë pas hekurave
Azem Sylën, ish Komandantin e njohur të UÇK-ës, por dhe në këtë rast, dështimi
i shoqëroi brenda dhe jashtë Kosovës,
duke shkaktuar pakënaqësira të pa dëshërueshmre në opinionin publik Shqiptar të
kudo ndodhur.
Luftën e padukshme Beogradi e vazhdoi si
gjithnjë, nëpërmjet rrjeteve agjenturore
sekrete të sofistikuara, brenda dhe jashtë organit ekzekutiv të Europës plakë të
instaluar në Kosovë, pas largimit të UNMIK-ut. U riprangosën Ramush Haradinaj, Fatmir Limaj e luftëtar të
tjerë, të cilët përfundimisht, drejtësia botërore pas një gjykimi të hollësishëm,
i nxori të pafajshëm, duke u kërkuar dhe ndjesë për parregullsinë e pasaktësitë
e akuzave. Prapësirat e EULEK-sit Euro Serb nuk u ndalën, por ndoqën atë që
kishin bashkërenduar më parë midis njëri tjetrit, gjatë takimeve zyrtare për
Kosovën dhe “top sekret” për ata vetë. Me bujë të madhe e glorifikime të
tejskajshme, u riarrestua Fatmir Limaj për rastin Kleçka dhe pas tij nuk zgjati
shumë e u prangosën Sami Lushtaku, Sulejman Selimi e disa luftëtar të tjerë,
nën pretekstin e keqtrajtimit të disa tradhëtarve të shitur te Beogradi gjatë
luftës së Kosovës. I njëjti avaz për akuzat e ndërsjellta, si në të gjitha
rastet. Keqtrajtim të individëve të veçantë
nga Ramush Haradinaj në Dukagjin, Fatmir Limaj në Kleçkë, Azem Syla për
Bllacën dhe së fundi shokët e Adem Jasharit për keqtrajtime në Drenicë, në
bastionin kryesor të asaj Ushtrie Madhështore Çlirimtare, që u kurorëzua përfundimisht
e plotësisht si fitimtare, jo vetëm nga populli Shqiptar i kudondodhur, por nga
e krejt bota përparimtare e kryesuar nga SHBA-ës.
Lufta midis dy kontinteve, për të poseduar Kosovën si një nyje tepër të
rëndësishme strategjike në brëndësi të Ballkanit, është dhe vazhdon të
mbetet në epiqëndër të përpjekjeve gjeopolitike kontinentale e botërore. Nisur
nga këto interesa imediate të kohës që jetojmë, diplomacia si mjeti zgjidhës i
rrugëve të mundëshme, ndërhyn e vepron me mënyra e forma të ndryshme, brënda
konjukturave të polititikës aktuale, për të realizuar synimet e veta përkatëse.
Ky këndvështrim, na qartëson për ditë e më shumë, se SHBA-ës në luftë mbështetën
fuqimisht Kosovën dhe zgjidhjen e kërkuan nëpërmjet veprimeve të UÇK-ës, ndërsa
Europa si gjithmonë nuk u nda nga Serbët. Duke qënë pjesë e Aleancës Atlantike,
ajo me qëndrimin në dy karrike, i
ndihmoi Serbët dhe Serbinë dje në luftë
dhe ashtu po vazhdon e sot në paqe, me anën e EULEK-sit Euro Serb. Ndryshe nuk
ka si kuptohet e gjithë kjo veprimtari e ethëshme e atij organi anti ligjor të
papranueshëm prej dy dokumenteve bazë për të drejtat njerëzore, të popujve e
kombeve, Kartës të Sanfranciskos dhe Aktit Final të Helsinkit. Në çdo vend të
Botës çlirimtarët nderohen e respektohen, jo vetëm nga populli i vet por dhe të
gjithë popujt e tjerë, sepse vepra e tyre është e shenjtë dhe e tillë do të
mbetet deri në përjetësi. Mirpo Europa, duke vazhduar rrugën e vet, ndjek dhe
zbaton thënjen “bëni si them unë e mos bëni si bëj unë”. Kështu ajo, duke
kërkuar qimen në kashtë në Kosovën martire, mbyll njërin sy e njërin vesh dhe bën
sikur harron të shohë trarët e mëkateve kriminale të Serbisë.
Është pikërisht ky qëndrim jo i drejtë dhe
antiligjor, i Europës së vjetër e të re, i cili ka hapur dyert dhe i ka krijuar
hapësira Serbve e Serbisë, të zhvillojnë luftën e padukëshme kundër Shqiptarve
të Kosovës, për të denigruar luftën e drejtë të UÇK-ës dhe transformimin e kësaj
lufte sipas interesave të politikës Serbo
Sllave të Beogradit. Në vazhdimësinë e këtij terrori propagandistik kundër
vlerave monumentale të asaj lufte heroike,
Serbia dhe Serbët, po bëjnë të pamundurën, për të realizuar qëllimet, që kanë
projektuar në planet tyre ogurzeza, duke përdorur Shqiptarët kundër Shqiptarve.
Teori dhe praktikë e njohur e atij nacionalizmi Serb, që nga koha, kur ata
nisën kolonizimin e atyre trojeve etnike
Shqiptare. Vepro dhe manovro brënda politikës paqësore, pa hequr dorë nga lufta
konkrete, kundër UÇK-ës në tërësi dhe drejtuesve e luftëtarve të sajë në veçanti.
Duke i qëndruar besnike thënjes “Gënje sa më shumë, për të mbetur diçka si e
vërtetë”, Beogradi nisi tërthorazi sulmet, kundër ish organizatorve, drejtuesve
dhe udhëheqësve të asaj lufte, duke përdorur tani si pushkë kundër Shqiptarve
penën Shqipëtare, hera herës në Prishtinë dhe kohë pas kohe në Tiranë. Brënda
këtyre trazirave mediatike, u ringritën si dhe më parë, akuzat kundër Ramush
Haradinaj, njërit prej emblemave të asaj lufte madhore, nga i vetëquajturi
analist Fatos Lubonja, që më mirë do të ishte të quhej anarshist, sepse jo
vetëm për këtë rsat, por dhe në shumë të tjerë, ky nihilist i njohur i mediave
Shqiptare, nuk njeh ngjyrë tjetër tjetër veç asaj të zezë. Theksohen këto
përcaktime, sepse sipas këtij sharlatani
mediatik të njohur, luftëtari dhe drejtuesi i mirënjohur i Zonës Operative të
Dukagjinit Ramush Haradinaj, është vrasës i Serbve e Shqiptarve të Kosovës,
duke vënë në dyshim vendimet e fundit të gjykatës ndërkombëtare të Hagës, ku
trimin e Dukagjinit, jo vetëm që e nxorën të pafajshëm, por dhe i kërkuan ndjesë
për ato padrejtësira që i shkaktuan.
Analisti i çakorduar, duke vazhduar më
tej detyrat që i janë ngarkuar nga segmente të caktuara të Beogradit, ngre
dyshime për drejtësinë e asaj gjykate, për lirimin e Ramush Haradinaj. Dhe për ti
bërë të besueshme këto akuza, hamëndëson me marrëzinë e tij karakteristike, se
e gjithë kjo histori është mbyllur, nga që Ramush Haradinaj me njerëzit e tij,
paska kërcënuar dëshmitarët dhe detyruar ata, për tërheqjen e padive përkatëse.
Turbullirat mendore të këtij njeriu anormal, janë pjesë e karakterit të tij dhe
si të tilla, ato shkojnë dhe më larg, kur këtij analisti antinjerëzor, i vjen
keq për Sërbët, dhe harron që janë po këta Serb, që vetëm në Serbrenicë e
Vukovar, vranë mizorisht mbi 250 mijë njerëz të pafajshëm. Anarshisti Lubonja në
vazhdën e marrësisë së tij, shpreh keqardhje për popullin Serb, i cili në unison
e plotë si shtet e komb, gjatë asaj lufte vrastare, mori jetët e 2040 luftëtarve
të UÇK-ës, 30 mijë Shqiptarve të pambrojtur, përdhunoi mizorisht mbi 20 mijë
femra dhe dogji e shkrumboi deri në themele 250 mijë shtëpi të Shqiptarve
autokton. Dhe duke shkuar më tej, në konkretizimin e fakteve reale, e
ballafaqojmë analistin mjeran, se familja patriotike e Haradinajve luftëtar, në
atë luftë çlirimtare për jetë a vdekje, veproi si një repart i tërë luftarak
dhe në luftë e sipër për liri e pavarësi, derdhi aq gjak, sa opinionisti në fjalë, nuk ka pirë ujë gjatë
jetës së vet.
Nuk është vetëm Ramush Haradinaj objekt
dhe subjekt i shkarravinave të këtij mediatiku të çoroditur, por i gjithë
populli Shqiptar, sepse paturpësisht Fatosi i Lubonjave, duke na paraqitur kulmin e marrëzive të tij, arrin
deri atje sa i klasifikon Shqiptarët si komb skizofrenësh, vetëm e vetëm, sepse
sipas tij glorifikojnë figurat e luftës për liri e pavarësi kombëtare. Atëhere,
sipas këtij arsyetimi Lubonjas, duhet të cilësojmë të gjithë popujt e botës
skizofren, duke nisur nga Amerikanët për Gjergj Uashingtonin që luftoi për
bashkimin e SHBA-ës, Italianët për Garibaldin në bashkimin e Italisë, Kemal Ata
Turkun në reformimin e Turqisë, e shumë popuj të tjerë që janë përfshirë në
këto përpjekje. Duke akuzuar Ramush Haradinaj, Lubonja si i trazuar mëndërisht,
aludon më tej, për ikonën historike të
kombit tonë, Komamdantin Legjendar Adem Jasharin e familjen e tij, që
simbolizojnë në krejt botën rastin më unikal, ku i madh e i vogël, nuk kursyen
as pikën e fundit të gjakut, por luftuan
deri në vetëflijim, duke i treguar mbarë botës, se cilët janë Shqiptarët e
përse luftojnë. Çoroditjet e Fatos Lubonjës, janë njohur e njihen brenda dhe
jashtë vendit tonë, si në tregun
gazetaresk ashtu dhe në atë të marketingut mediatik. Ai nuk është Juda i vetëm
i kësaj veprimtarie diversive Shiptare kundër Shqiptarve. Janë dhe disa individë
të veçantë, këndej dhe andej kufirit imagjinar, që me porosi të Beogradit, po i
dalin në mbrojte, për ato akuza, që ai i
paska deklaruar “si një patrioti i madh, që i do të mirën popullit e vendit të
vet”.
Më i avancuari ndër këta nihilist të
pakoregjushëm, është një farë Arben Idrizi, i cili gjatë mbështetjes që i bën
Fatos Lubonjës, kriminalizon gjithë udhëheqjen e drejtuesit e UÇK-ës, duke
rreshtuar krahas Ramush Haradinaj dhe Hashim Thaçin, Azem Sylën, Fatmir Limën,
Kadri Veselin, Rexhep Selimin, Hilmi Reçicën, Xhavit Halitin, Sami lushtakun,
Rustem Mustafën, Daut Haradinaj, Latif Gashin e luftëtar të tjerë, të cilët
gjatë asaj lufte çlirimtare, jo vetëm rrezikuan veten dhe familjet e tyre, por
derdhën gjakun si lumë të njerzëve më të afërtë, për të arritur fitoren
përfundimtare. Paudhësitë e këtij marraqi të çekuilibruar, shkojnë dhe më tej
me profecitë e djallëzuara, ku sipas tij krim paska kryer dhe Adem Jashari,
ikona e përveçme dhe unikale e kësaj shoqërie
njerëzore, sepse sipas këtij të sëmuri mendor, ai paska vrarë njerëzit e
tij. Duke përgojuar aktin sublim të asaj familje heroike të historisë sonë kombëtare,
i indoktrinuari politik i Beogradit, shkon më tej se Juda vetë, kur thekson se
“E ky mit, a gjoja mit, pretendohet të qëndrojë në themelin e shtetit tonë”. Mendime
krejtësisht anormale, të një bastardi të shitur, të cilat i kalojnë kufijtë e
një poshtërsie njerzore. Marrëzitë e këtij idioti të këtyre kohrave, i ndjek
nga pas Naser Aliu, një tjetër moderator i lajthitur, që duke mbrojtur
sharlatanizmin e Lubonjës, u thotë Shqiptarve se “Zeri i Lubonjës është zëri i
ndërgjgjes Shqiptare”. Nëse do të ishte i tillë ky zë i Lubonjës, rrugët për në
UÇK-ës gjatë asaj lufte çlirimtare ishin plotësisht të hapura dhe Fatosin nuk e
ndaloi njeri, që të vinte e të luftonte krahas vëllezërve Shqiptar të Kosovës.
Mirpo Naser Aliu apo Ali Naseri, nuk vepron sipas mëndjes së tij, sepse atë e
ka mangut. Ndryshe nuk ka si kuptohet, që ky njeri “kaq i mënçur”, rend nëpër
shkretëtirën e trurit të hallakatur që ka në kokën e vet dhe kërkon, adresën e Zotit,
të shkencës dhe vetë natyrës. Aq i mangët është ky mjeran në mendime e
arsyetime, sa gjatë shkrimeve të tij, ngatërron historinë e Kosovës dhe luftën
e sajë për liri e pavarësi, duke veshur si profet Ibrahim Rugovën, atë që
tradhtoi pikërisht këtë luftë e u puth me Sllobodan Millosheviçin, ndërsa për
ata që dualën malit e luftuan për jetë vdekje, Nasereviçi i Beogradit të
djeshëm e të sotëm Serbo-Sllav, arrin të deklarojë “Se kemi krijuar bindje të
rrejshme, se UÇK-ës e çliroi Kosovën”. Teori e njohur e Ibrahim Rugovës, i cili
në pasluftë, deklaroi “Faleminderit Zot që na solle NATO-n e na çliroi”.
Aleanca
Atlantike, dihet që dha një kontribut të madh dhe mbajti peshë të rëndësishme në
luftën që u zhvillua në Kosovë, por asnjeri nuk ka të drejtë të hiperbolizojë
atë. Ishte lufta e dyfishtë e UÇKës në tokë si forcë kryesore, e NATO- s në ajër
dhe bashkëpunimi ndërmjet tyre të udhëhequr nga SHBA-ës, ajo që finalizoi e
konkretizoi fitoren e asaj lufte. Aleanca me këtë
ndërhyrje luftarake, u
përballua me probleme politike dhe
ushtarake të koklavitura,
por ajo duke u
nisur nga parimet
e drejta të kohrave
të reja, u dha
zgjidhjen e duhur
në përputhje të
plotë me aktet
normative ndërkombëtare të
Kartës së Kombeve të Sanfrançiskos dhe
Aktit Final të Helsinkit për të
drejtat njerzore të
popujve dhe të Kombeve. Duke e mbartur
vështrimin tonë në ditët e
sotme, për të parë atë
ecuri luftarake të
asaj kohe, me
syrin e analistve
politikë e ushtarak,
cilido individ e
ka të qartë,
se aleanca pas shuarjes
të periudhës të
luftës së ftohtë, të
botës pa blloqe
të kundërt, ndryshoi
pamja politike dhe
qëllimi ushtarak i sajë,
duke u vënë
në shërbim të
plotë të lirisë, demokracisë dhe
stabilizimit të paqes botërore.
Me ecurinë e vet politiko-ushtarake, aleanca
brënda synimeve të
veta të ardhmërisë,
duke ju referuar
rastit konkret të
veprimit në Kosovë,
realizoi qëllimin e sajë të
afërt apo të
largët strategjik. Por
NATO, nuk mund të
ndërhyjë në asnjë
mënyrë, nëse një popull
e komb nuk lëviz
e të hidhet
në veprim, për të
marrë fatet e veta në
duart e tij. Aleanca Atlantike
nuk do të ndërmerte
qoftë dhe një
hap, për të
ndërhyrë ushtarakisht në
Kosovë, nëse Shqiptarët
si popull etnik
i atyre trojeve, nuk
do të ishte
ngritur në luftë
për liri e pavarësi.
Ishin përpjelkjet luftarake
të U.Ç.K.-ës dhe
sakrificat e Shqiptarve të
atij vendi, ata
që sollën NATO-n
në Kosovë, duke realizuar një
bashkëveprim të drejtë për
drejtë, të shoqëruar
me një heshtje
të arsyetuar nga
diplomacia vepruese e
padukëshme. Para dhe
gjatë sulmeve ajrore
e sidomos tani
në pas luftë,
si rrallë herë,
elementë destruktiv si Lubonja,
Arben Idrizi e Naser Aliu e të tjerë, që
vazhdojnë të ushqehen
financiarisht nga Beogradi, e
trajtojnë atë luftë
si një konflikt
ndëretnik, të imponuar nga
një varfëri e
tejskajshme ekonomike. E tjerin
këtë lëmsh, për të
justifikuar më tej
padronët e tyre, jo
vetëm për krimet
që ata kryen, gjatë
atyre ditëve të
përgjakëshme, por më
tepër e bëjnë
atë, për të
tjetërsuar vlerat e
pallogaritura të asaj
lufte heroike, të popullit
Shqiptar të Kosovës,
për liri e
pavarësi kombëtare.
Por e vërteta
qëndron krejt ndryshe, në anën e
fituesit dhe ata
janë U.Ç.K.-ës, SHBA-ës dhe NATO. Lufta
e Shqiptarve të
Kosovës, ishte dhe
mbeti një luftë
e gjatë politike,
me synime të
qarta e të
sakta, për realizimin
e misionit historik kombëtar,
fillimisht të pjesshëm
e më vonë
atë përfundimtar, objektiv që u
realizua nëpërmjet asaj
lufte që u
shkrua me gjakun e
atij populli, për
të mbetur historikisht
si Epopeja e
Lavdishme e U.Ç.K-ës.
Aleanca Atlantike nëpërmjet
veprimit të vet strategjik,
realizoi objektivin gjeopolitik,
ndërsa U.Ç.K.-ës nëpërmjet
këtij ndryshimi cilësor
të rielievit politikë
në gadishull e
kontinent, brënda strategjisë
të më të
fortit, arriti të
të realizojë ëndrrën
shekullore të popullit
të vet, çlirimin
njëherë e përgjithmonë
dhe përfundimtar të tij,
nga vargonjtë e
hekutrt të skllavërisë
koloniale Serbe. U shpjeguan
paksa qëllimet dhe veprimet e asaj lufte të përbashkët, për këta tipa njerëzish,
që ashtu hashtazi si sëmundje e butë, po tentojnë të terrorizojnë historinë
luftarake të Jasharajve Legjendar, Haradinajve heroik dhe krejt dëshmorve të
tjerë, që dhanë jetën për lirinë e pavarësine e atij populli që i lindi, i
rriti, i edukoi, burrëroi dhe pagëzoi me
emrin e nderuar të luftëtarit çlirimtar.
Brenda këtyre
anomalive mendore, noton dhe i shkunduri mëndërisht Halil Matoshi, i cili ashtu
si dhe prototipat e mësipërm, në 27 Korrik 2013 profetizon se “Një ditë kur
lufta të jetë shumë vite larg, në të shkuarën, e kur heronjtë e luftës do të
kenë fare pak fuqi politike, të gjithë do të thonë se shumica ishin të kqinj
dhe vrasës. Halili kujton se i tërë
njerzimi, është ashtu si e mendon ai, pa arsye e vetëdije, dhe në të
ardhmen, ata që luftuan për çlirimin e Kosovës, do të trajtohen krejt ndryshe,
ashtu si i pjell mëndja këtij të shaplamosuri që në djep. Marrëzitë e këtij
tipi të neveritshëm, shkojnë më tej se kufijt njerëzor, kur në shkrimin e tij
paradoksal “Kohë të Leshta”, ky i sëmur psikik i njohur nga krejt Shqiptarët e
kudo ndodhur, shkruan sofizma duke e quajtur popullin dhe krejt kombin turmë,
sepse sipas Halil të Shtimes, këta nuk pranokan mendimin e lirë të sëmurit
psiqik Halil Matoshit dhe psikopatëve të tjerë Fatos Lubonja e Arben idrizi, të
cilëve Halili u del në mbrojte sepse me në gur vret dy zogj, mbron të tjerët si
të sëmurë mendor, por mbron dhe veten brenda kësaj sëmunfdje mendore. Deklarimet
e tij nuk janë pa gjë, dhe i shkojnë për shtat Beogradit e shërbëtorve të tij,
si në rastin konkrett të gazetares iluzioniste
Kimete Berisha, e cila duke u vënë në rrolin e Dona Marinës, sipas instruktimit
që ka marrë nga ustallarët e vet Serbo-Sllav, hedh helmin midis dy korifejve të
asaj lufte, Hashim Thaçit e Ramush Haradinaj, duke aluduar se, Fatos Lubonja
është ndërsyer kundër Ramush Haradinaj, nga Hashim Thaçi, fantazira këto të
sajuara jashtë Kosove dhe që ngjasojnë me ligësinë politik të kohës së shkuar të
Rankoviçit. Thaçi dhe Haradinaj janë e do të mbeten luftëtar të një ideali, të
atij për të cilin dha jetën në kufirin imagjinar Luan Haradinaj, vëllai nga
gjaku familjar i Ramushit dhe vëllai nga gjaku arbënor i Hashim Thaçit. Nuk është
krahasim letrar ky, por një e vërtetë e pamohueshme, e cila u deklarua para
disa ditëve nga vetë Ramushi, lidhur me propozimin e shtypit amerikan për laurimin
e Thaçit si Nobelist, ku luftëtari i Dukagjinit me gjerësinë shpirtrore u
shpreh, “se realizimi i atij vlesrësimi, do të jetë një nder i madh për Kosovën”.
Këta janë luftëtarët e vërtetë të UÇK-ës dhe jo ata për të cilët ju kameleon të
Beogradit, i akuzoni pa kurfarë morali dhe etike njerëzore.
Mes këtyre tymnajave të ngjyrosura serbo-sllave, këto
ditë doli në skenë dhe Dilaver Goxhaj alias Shpëtim Golemi, i cili duke e vënë
veten në rrolin e Jovan Bregut, në kërkim të një magazine historike brënda UÇK-ës,
u hodh në sulm kundër ish liderëve të luftës dhe paqes në Kosovë, veprime këto
tepër të njohura për këtë individ kondrapedal, të improvizuara kohë pas kohe si
në luftë dhe tani në paqe, por këtë herë kundër Xhavit Halitit, një nga luftëtarët
progresivë të asaj lufte, shumë e shumë vite të shkuara, kohë kjo kur liliputi i Golemit, nuk mund të fliste, se e njihte
ose e dinte kush ishte Xhavit Haliti. E nis sulmin kundër atij, për një
deklarim të këtij të fundit në 7 korrik të vitit 1998, lidhur me veprimet
luftarake të UÇK-ës, që kishë gati një vit që kish dalë hapur në Kosovë, kundër
Ushtrisë Federative Jugosllave, e cila nga bota politike dhe ushtarake e asaj
kohe, jo vetëm që nuk nënvleftësohej, por flitej me superlativa si për një fuqi ushtarake, që duhej marrë në
konsideratë, gjatë përballjes me atë. Nisurr nga këto opsione përcaktuse të doktrinës ushtarake të kohës të asaj lufte,
dhe për vetë faktet që UÇK-ës në 7 Korrik të vitit 1998, ishte në njohje e
sipër nga perëndimorët, Xhavit Haliti,
duke qënë një nga politikanët më në zë të asaj luftej, ka deklaruar sipas Dilaverit, se “E dyzuar ka qënë
lufta çlirimtare e Kosovës nga Serbija. Lufta u organizua, u fillua, u zhvillua
nga UÇK-ës, por pa ndërhyrjen e NATO-s, vështirë se lufta jonë do të mund të
përfundonte me fitore në Qershor 1999.” Ky deklarimi i Xhavit Halitit, sipas
Dilaver Goxhaj, qënka përsëritur dhe më 7 korik 2013, tekstualisht si në 7
korrik të vitit 1998, thënje kjo ku nuk mund të vihet shenja e barazimit, sepse
në 7 korrik të vitit 1998, as që flitej për ndërhyrje të NATOS, e jo më ta bëje
atë defakto. Xhavit Haliti e deklaron këtë se ka qënë i sigurtë, se NATO do të
ishte partnere e UÇK-ës, sepse ai kish një jetë të tërë, që i ishte përkushtuar
asaj detyre, ndërsa Dilaveri, “i harruari në një garazh” të një Shqiptari në
Maqedoni, kuptohet që u kujtua pasi e nxorën nga ai garazh, ku e kishin futur
dhe po del sot si shpëtimtar i UÇK-ës, sepse sipas tij po e denigron Xhavit
Haliti, një nga organizatorët kryesor të asaj ushtrije, që po na e mbron sot demagogu i vetëquajtur Shpëtim Golemi. Xhavit
Haliti dha atë përgjigje, si përfaqësues i asaj politike, që u vërtetua gjatë vazhdimësisë të
asaj lufte, ku UÇK-ës, për të realizuar qëllimin e vet strategjik, ndërtoi ura
lidhëse e lidhi aleanca të suksesëshme e të qëndrushme, veprim ky tejet i
arsyetuar për kohën dhe vendin që u konkretizua.
Por komandantit
të baterisë kundërajrore, i liruar nga ushtria Shqiptare me gradën e kapitenit,
nuk i dhimbset UÇK-ës, sepse synimi i tij është ashtu si gjithmonë, të sulmojë
e godasë krerët e asaj ushtrie, për të mbivlerësuar veten, veprim këtë që nuk e
ka ndarë nga shkarravinat nëpër gazeta e librat e tijë në pasluftë. Kështu si nëpër
mjegull, ai e analizon thënjen e Xhavitit, duke folur për origjinën
angleze të termit “dyzinë”, dhe më tej
duke e vënë veten në rrolin e një njohësi të thellë të Klauzeviçit dhe
pedagogjisë ushtarake Amerikane, e sulmon dhe e ofendon rëndë Xhavit Halitin,
duke e akuzuar se “ti nuk i je afruar kufirit gjatë luftës”, ose dhe më keq
akoma kur shtron pyetjen “se ku ishe ti Xhavit efendi kur luftonim ne për
liri.” Një pyetje tepër tinëzare dhe me shumë ligësi, e sajuar në mënyrë të qëllimëshme
në media, ku ai brenda pyetjes që shtron, fut dhe veten, për të përfituar
kapital politik në interesin e ngushtë personal. Përgjigjen këtij rrufjani të
kurdisur kush e di se ku, po ja japin po me një pyetje konkrete. Ku ishe ti
Dilaver Goxhaj, kur kundër Xhavit Halitit, shërbimi sekret Serb organizoi
atentatin për eliminimin fizike të tij, nga ku fati e shpëtoi, për ti shërbyer më
tej me devotshmëri atdheut dhe kombit të vet? Të gjitha këto rrjedhin jo, vetëm
nga ligësia shpirtërore e tij, por dhe nga hallakatjet mendore si sëmur psikik
pas deliritt të madhështisë, kur hiqet si më dituri nga gjithë të tjerët. Nuk është
hera e parë që ky “demagog”, shtron pyetje e kthen përgjigje në opinionin
publik dhe si një rrufjane mediatike, që me pesë rreshta të shkruara prej sajë,
tenton të përplasë dy nga drejtuesit kryesorë të luftës, Hashim Thaçin me
Ramush Haradinaj, për akuzat e
lajthitura të Lubonjës, kontrapedali Dilaver Goxhaj e përballë Xhavit Halitin
me Adem Demaçin, për të hapur një luftë përçarëse, brënda asaj politike në Kosovë, që u ngrit e
u ndërtua me mundin e gjakun e mijrave dëshmorve
legjendar të atij populli heroik.
Duke e vënë
veten, herë në rrolin e politikanit të madh dhe kohë pas kohe në rrolin
strategut ushtarak, ai shet dogma e
sofizma, që e zhveshin lakuriq para opinionit publik Shqiptar të kudondodhur, për
ato mendime të turbulluara, që paraqet në
shtypin e përditshëm. Ai sulmon Xhavit Halitin për atë deklarim politike, që edhe
pse ishte një mendim individual, nuk varej nga ai, por nga Aleanca Atlantike dhe e gjithë bota përparimtare. Ndërsa vetë Dilaveri, edhe pse heq veten si strategun e gjithë globit, në një intervistë të dhënë gazetës “Shekulli”në
20 dhe 21 Gusht 2000 “si njëri nga të mëdhejtë e UÇK-ës”, arrin të
nënvleftësojë dhe për më tepër të injorojë Luftën Madhështore të UÇK-ës, gjatë
realizimit të Epopesë së Lavdishme nga ana e sajë. Duke vënë veten në rrolin
Jovan Bregut, në përgjigjen, që i jep gazetarit për pyetjen se, “Në sa beteja
keni marrë pjesë dhe mbresat tuaja të pa harruara? “, ëndëruesi karrjerist,
duke ecur bashkërisht me ndjenjat e tij cinike, arrin deri atje sa gjatë
përgjigjes së tij rëndon dhe ofendon së tepërmi haptazi UÇK-ës, udhëheqjen e
SHP të sajë, duke thënë se “së pari
duhet të korigjojmë një lapsus tuajin. UÇk-ës nuk zhvilloi asnjë betejë, pasi
në termologjinë ushtarake me fjalën betejë, nënkuptohet pjesmarrja në luftim e
një sasie shumë të madhe forcash, division e lart me të gjitha llojet e armëve.
Me këtë dua të them, se UÇK-ës ka zhvilluar vetëm luftime, si dhe planizoi e
organizoi një operacion të emërtuar Shigjeta, por që në praktikë, nuk mundi të
arrinte përmasat e një operacioni, si rrjedhojë e disa faktorëve objektivë, të
cilat janë objekt studimi i analistëve e studiusve ushtarak”. Një kontrabedal
kronik në mendim e veprim. Në këtë intervistë mohon betejat dhe operacionin e
UÇK-ës, ndërsa në librin “Rruga që më çoi në UÇK-ës”, shkruan dhe diskuton për
betejën e Rahovecit, ashtu si vepron më tej në librin e tij autobigrafik, “Një
kolonel midis Tiranës dhe Prishtinës”, ku shkruan se operacioni “Shigjeta” më
tepër është drejtuar nga shtëpia dhe familja e tij në Tiranë. Duke ilozionuar
për luftën në luginën e Preshevës, është po Dilaver strategu, që tregon
injorancën gjeniale të tij, kur deklaron se, “po të më kishin pyetur mua,
Hashim Thaçi e Jakup Krasniqi, me dy tre ditë luftime, do të ishte çliruar
Kosova Lindore”. Kjo thënje të lë të
kuptosh mjaft mirë, se deri ku shkon megallomania e një karrjeristi të sëmurë
pas delirit të madhështisë, që është ngritur në këmbë e sulmon Xhavit Halitin, njeriun
që luftoi në fushën e vet, ashtu si e mësoi koha dhe vendi në të cilin u
zhvillua ajo luftë çlirimtare.
Këto janë disa nga problemet
kardinale të asaj lufte, për të cilat i
ballafaquam këta megalloman të pa koregjushëm, duke u treguar si është e
vërteta dhe realiteti ynë Shqiptar për ne Shqiptarët si Shqiptar historikë apo
natyral, të kësaj toke etnike Iliro-Shqiptare. Arshivat e luftës dhe ato të
paqes, kanë mjaft dokumenta, prova, fakte e argumente, tekstuale, zanore e filmike,
për të ballafaquar prototipat e kësaj kategorie. Dhe mirë do të ishte, të
organizohej një debat televiziv, për tu treguar vendin, për kë punojnë dhe kujt
i shërbejnë me këto marrëzira, që po propagandojnë andej e këndej në shtypin e
përditshëm. Problemi i tjetër, për të cilin i ha meraku dhe i brenë nga brenda
këta handikap të pa përgjegjshëm, është dhe ai që kërkon përgjigjen e vet. Këta
pseudoanalistë, krahas sajimeve për kohën e luftës, ashtu si në të shkuar e
sipër, për secilin ish drejtues e udhëheqës të asaj lufte, tani në paqe, po i
akuzuojnë si të korruptuar deri në atë shkallë, që duhet të japin llogari para
organeve përkatëse të drejtësisë. Është e drejta e tyre, që të mendojnë e shkruajnë
për shqetësimet korruptive, që ata kanë për këta ish drejtues të luftës, tani
në paqe drejtues të këtij pushteti. Por shteti ligjor, është dhe mbeten besnik
i ligjeve në fuqi, sepse edhe nëse mbyllen sytë nga pushtetarët për zbatimin e ligjit,
tre hallkat drejtuese të shtetit, pushteti legjislativ, gjyqësor dhe ekzekutiv
janë të gatshëm për të ndërhyrë e vepruar menjëherë për zbatimin e ligjit. Atëherë
shtrohet pyetja, përse këta shkrues anarshistë, propagandojnë me bujë të madhe
këtë korrupsion dhe nuk i drejtohen organeve kompetente të drejtësisë në Kosovë?
Dhe nëse nuk kanë besim te drejtësia e atij shteti, sot janë dhe dy hallka të
tjera drejtësie, ajo e Stratsburgut dhe ajo botërore në Hagë, të cilat me të
drejtat e tyre ligjitime, mund të ndërhyjnë për të zbatuar drejtësinë. Por, këta
individë problematikë, e dinë dhe njohin mirë ligjin, se nëse ngre akuza
korruptive, duhet ti mbrosh e vertetosh ato para organeve të drejtësisë, sepse
në të kundërt, nga akuzues kthehesh i akuzuar. Kësaj i druhen këta rrufjanë të
indoktrinuar nga Serbo-Sllavia, e cila edhe pse u tërhoq nga Kosova si humbëse
e asaj lufte, nuk po jep sinjale, se po heq dorë nga synimet e saj
nacionaliste. Shqiptarët e kudo ndodhur, brenda dhe jashtë kësaj Shqipërie njerzore,
besoj se kuptojnë, se cilët janë këta analist politikë dhe pse i përhapin këto metastaze Serbo-Sllave. Dhe
ashtu si pa dashur, kthehemi te deklarata Millosheviçit në Hagë, ku ai pranoi,
se “ Ne u larguam nga ai vend, por atje
kemi 50 mijë agjent, prej të cilëve , pjesa më e madhe janë Shqiptar”. Luftëtar të ushtrive çlirimtare
jini vigjilent, sepse kjo është arma kryesore e fitimtarve, për të realizuar
detyrat për mbrojtjen e lirisë e pavarsisë kombëtare në kohë paqe.
Tiranë 6 gusht 2013
