 | |
| Marina Cvetajeva me bashkshortin Sergei Efron i cili u ekzekutua me 16 gusht 1941 |
8 tetor 1892-31 gusht 1941
Marina Ivanovna Cvetaeva e nisi jetën në Moskë më 1894 dhe vdiq, e vetëvarur me litarin e Pasternakut, në Ellabuga më 31 gusht 1941, 15 dite pas ekzekutimit te bashkshortit te saj Sergei Efron.
Po zvarrisen pas meje zinxhirët
të gjëmojnë së shpejti i pres,
Sa dëshirë kam, sa dëshirë,
qetësisht të mbyll sytë e të vdes!...
“Pastërnaku erdhi tek ajo për ta ndihmuar të rregullohej. Ai i solli një litar për të lidhur valixhen dhe bëri shaka se ai litar mbante gjithëçka, sikur edhe të varej me të... Më vonë i treguan Pastërnakut se Cvetaeva u var me atë litar dhe ai për një kohë të gjatë, nuk mundi t’ia falte vetes këtë shaka fatale “...
DIELLI
Dielli, i vetëm shëtit qytetet të gjithë,
dielli është imi, askujt nuk ia jap asnjë ditë.
Asnjë çast, një vështrim, një vegim apo orë,
le të vdesin qytetet mes natës, pa fund në dëborë...
Në pëllëmbë e shtrëngoj, mos vërtitet mbi mua e mbi fushë,
le të digjen dhe duar dhe zemër dhe buzë!
Le të mbetet mes natës pa fund rruzullimi,
unë askujt nuk ia jap, ky diell është imi!
E DI TË VËRTETËN
E di të vërtetën. Në djall të vërtetat e thata!
Njeriu me njerinë nuk duhet të vritet në jetë.
Shikoni po ngryset, shikoni, vjen nata
ç’po bëni dashnorë, strategë e poetë?
NË PESHËN E MJERIMIT TIM
Në peshën e mjerimit tim
ti sheh dhe hedh ndaj meje fjalë...
Je monument, jam fluturim,
je gur në vend, jam këngë e gjallë...
E di, se majin plot freski
një hiç e ka në tokë amshimi...
Por jam një zog në lartësi
dhe ligj më mbushet fluturimi...
NË ZEMËR
Në zemër: ferri dhe altari,
atje parajsa rri dhe turpi.
Kush është i ati?
Ndofta cari,
a, mbase cari dhe hajduti?
NE TË DY
Ne të dy si dy jehona shkojmë,
heshte ti, pas teje hesht dhe unë...
Ne të dy si dylli nuk durojmë
fati me pak zjarr na djeg pa zhurmë...
Dhe kjo ndjenjë, armikja jonë e mirë,
shpirtrat tanë i hedh në zjarr të gjallë,
ndaj të quhesh mik është e vështirë,
por dhe për armik nuk bëhet fjalë...
Buzëqeshja mbetet e helmuar,
pikëllimi: lodhje e përgjumur,
S’m’ë vjen keq për fjalën e shpenzuar,
më vjen keq për mallin tim të humbur...
Si anatomist ti më mësove,
një të keqe, helm me ëmbëlsirë...
Po, nëse nga vetja s’m’ë largove,
të të quaj mik e kam vështirë...
Shqipëroi: Dritëro Agolli
të gjëmojnë së shpejti i pres,
Sa dëshirë kam, sa dëshirë,
qetësisht të mbyll sytë e të vdes!...
“Pastërnaku erdhi tek ajo për ta ndihmuar të rregullohej. Ai i solli një litar për të lidhur valixhen dhe bëri shaka se ai litar mbante gjithëçka, sikur edhe të varej me të... Më vonë i treguan Pastërnakut se Cvetaeva u var me atë litar dhe ai për një kohë të gjatë, nuk mundi t’ia falte vetes këtë shaka fatale “...
DIELLI
Dielli, i vetëm shëtit qytetet të gjithë,
dielli është imi, askujt nuk ia jap asnjë ditë.
Asnjë çast, një vështrim, një vegim apo orë,
le të vdesin qytetet mes natës, pa fund në dëborë...
Në pëllëmbë e shtrëngoj, mos vërtitet mbi mua e mbi fushë,
le të digjen dhe duar dhe zemër dhe buzë!
Le të mbetet mes natës pa fund rruzullimi,
unë askujt nuk ia jap, ky diell është imi!
E DI TË VËRTETËN
E di të vërtetën. Në djall të vërtetat e thata!
Njeriu me njerinë nuk duhet të vritet në jetë.
Shikoni po ngryset, shikoni, vjen nata
ç’po bëni dashnorë, strategë e poetë?
NË PESHËN E MJERIMIT TIM
Në peshën e mjerimit tim
ti sheh dhe hedh ndaj meje fjalë...
Je monument, jam fluturim,
je gur në vend, jam këngë e gjallë...
E di, se majin plot freski
një hiç e ka në tokë amshimi...
Por jam një zog në lartësi
dhe ligj më mbushet fluturimi...
NË ZEMËR
Në zemër: ferri dhe altari,
atje parajsa rri dhe turpi.
Kush është i ati?
Ndofta cari,
a, mbase cari dhe hajduti?
NE TË DY
Ne të dy si dy jehona shkojmë,
heshte ti, pas teje hesht dhe unë...
Ne të dy si dylli nuk durojmë
fati me pak zjarr na djeg pa zhurmë...
Dhe kjo ndjenjë, armikja jonë e mirë,
shpirtrat tanë i hedh në zjarr të gjallë,
ndaj të quhesh mik është e vështirë,
por dhe për armik nuk bëhet fjalë...
Buzëqeshja mbetet e helmuar,
pikëllimi: lodhje e përgjumur,
S’m’ë vjen keq për fjalën e shpenzuar,
më vjen keq për mallin tim të humbur...
Si anatomist ti më mësove,
një të keqe, helm me ëmbëlsirë...
Po, nëse nga vetja s’m’ë largove,
të të quaj mik e kam vështirë...
Shqipëroi: Dritëro Agolli
