- Kujtime -
Nga KOLEC TRABOINI
Nga KOLEC TRABOINI
Duke ditur se manipulimet e historisë janë arti i fallxhorëve të politikës, prej vitesh e kisha lënë në heshtje mënyrën e organizimit e zhvillimit të mitingut madhështor të krijuesve e intelektualëve të Tiranës në kapërcyell të vitit 90-91 kur ende diktatura mbahej në këmbë, mirëpo tani që kryeministri i Shqipërisë e cilësoi si "mitingun tonë", ndërsa kryetari i opozitës( tani këta kanë ndrruar portat) edhe ai nga ana e tij në librin e vet “Kurban” e konsideron si një miting partiak, unë edhe më tej nuk mund të hesht, sepse tashmë kjo heshtje do të ishte e pakuptimtë. Këta liderë partish janë në të drejtën e tyre të bëjnë kurban bëmat e veta gjatë këtyre dy dekadave, por jo të personalizojnë apo privatizojnë ngjarje në të cilat kanë qenë thjesht të ftuar e jo organizatorë. As njëri e as tjetri. Kanë aq shumë merita mbi shpatulla këta burra të telekosur shteti sa do të qe e pakuptimtë të rëndoheshin edhe si nisiatorë mitingjesh të bëra prej të tjerëve. Mos vallë me këtë duan të nënkuptojnë se jashtë partive nuk ekzistonte asfarë aspirate për liri e demokraci dhe se kurrkush tjetër veç partiakëve nuk mund të shkruajë histori?
Në
librin që botuesja Arlinda Dudaj përcolli me eufori në mediat
televizive, “Kurban” të Edi Ramës, kryetarit të opozitës së djeshme,
thuhet tekstualisht: “…pak ditë më pas kur ( nënkuptohet Sali Berisha-
shënimi im K.T.) donte të na pengonte Ardianin (Klosin), Kasemin(
Trebeshinën) dhe mua të flisnim në mitingun ku për herë të parë u godit
në fjalën time hapur në shesh figura e Enverit, te Stadiumi “Qemal
Stafa”, ku na drejtoi gishtin në sy pa u mbledhur ende njerëzit duke na
thënë se “ju s’mund ta merrni fjalën sot se s’kemi kërkuar leje në
polici për ju…”
Këtë pjesë libri botuar në gazetën “Panorama” viti
X.Nr.3248 datë 28 tetor 2011, redaksia ose autori e kanë shënuar me
titull: “Si më largoi Berisha nga mitingu i PD në `91”.
Ne nuk
dimë çfarë t`i themi Edi Ramës, as nuk mund t`i japim ndonjë këshillë,
sepse ai është në majë të piramidës socialiste e tash edhe pushtetit e zor se i shkon zëri ynë
aq lart, por gjithsesi e mira do të qe që ata këshilltarë që i mban me
bukë, që mesa shihet janë të painformuar, nuk lexojnë as çfarë shkruhet
në gazetat shqipe, apo në TVSH pikërisht për këtë informacion të gabuar
që përcjell tek lexuesit e vet. Eshtë shkruar në shtyp se Mitingu që
përmend Edi Rama nuk është inicuar e as organizuar nga PD dhe as ndonjë
organ tjetër përpos se prej krijuesve të Kinostudios. Do ta shtjellojmë
këtë ngjarje të para dy dekadave më me hollësi, por le të shohin se
çfarë mendimi kanë për këtë çështje pala tjetër antagoniste e politikës
konfliktuale shqiptare.
Mesa
duket për gjithçka janë në kundërshti
këto dy forca politike që zotërojnë vendin, por në një gjë janë në një
mendje, që mitingun e parë të krijuesve dhe intelektualëve të Tiranës në
përkrahje të zhvillimeve demokratike janë bërë nga PD. Po të mos isha
unë që e kam inicuar e organizuar ketë miting, padyshim që nuk do të
kisha marrë mundimin t`i përgënjeshtroj këta dy burra kombi dy
kryeministra të Shqipërisë që turp është të them se ma vodhën metingun.
Mu ka mbush mendja top se në Shqipëri gjithçka vidhet, përderisa edhe
mitingjet. Para se të
hedhim dritë mbi këtë ngjarje, le të shohim çfarë thotë kryeministri i
shkuar, që aso kohe ishte këmborë e madhe.
* * *
“Ky
njeri, - thotë në një konferencë shtypi kryeministri Berisha për opozitarin e vet të kolltukut,
Edi Rama, - do të vinte në vitin `90 në mitingun tonë, pas Bibliotekës
së Universitetit dhe do të më thoshte se ky fjalimi yt nuk është gjë,
është i butë, sepse ata duhen varur. E pashë drejt e në sy e i thashë: -
kë duhet të varim? Ata, - më tha - Komitetin Qendror dhe Byronë
Politike. Unë iu përgjigja se nuk kam krijuar partinë e varjeve, por kam
krijuar Partinë Demokratike.”
Në pikpamje partiake e vetmja gjë
që mund të them është si nisiatori edhe i formimit të degës së PD për
Kinostudion, se as në atë kohë e as sot nuk kam qenë e nuk jam i mendimit
se ne, veprimtarët e lëvizjes demokratike në terren, po formonin degët e
partisë së liderëve të rinj. Ky nocion nuk ekzistonte në kokën time e
të kolegëve të mi, sepse na ishte shpifur ideja e themeluesit të partisë
komuniste dhe nuk na pëlqente të notonim në ato ujra kultesh. Sa i
përket bindjeve të mia, dhe besoj jo vetëm të mia, që i kam shprehur që
në numrin 3 të gazetës RD, janar 1991, ku kërkoja heqjen e yllit të kuq
nga Flamuri dhe kallzave të grurit nga stema e Republikës, Partia
Demokratike e atyre ditëve është formuar si një imediat historik, si
parti e demokracisë dhe e kurrnji individi të përveçëm në këtë vend të
rënduar nga kulti gjysëm shekullor i individit. Kulti i Enver
Hoxhës,(pse jo dhe i Zogut) i kishte lodhur aq shumë psiqikisht njerëzit
(flas më tepër për intelektualët e jo turmat që nëpër tërë shekujt
vetëm kanë brohoritur), saqë nuk kishim dëshirë të dëgjonim për liderë
në ballë të tribunave.
Por kjo çështja e personalizimit të
partive, tashmë nuk është në preokupimin tim, sepse nuk bëj pjesë në
asnjë prej tyre, kryekreje për faktin se nuk janë ato për të cilën
mendoja se do të ishin. Le ta marrë mbi shpatulla kushdo që dëshiron të
bëjë karrierë e të luftojë për mirëqënie e lavdi personale, sepse tashmë
partitë janë leva arkimedi për të marrë pushtetin dhe pushteti mjeti me
të cilin mund të bëhen para me bollëk duke përdorur të dyja duart, në
njërën duke mbajtur pankarta kolosale të luftës kundër korrupsionit,
ndërsa në tjetrën duke mbushur xhepat e vet, ndërkohë që boshatisen
xhepat e shtetit. Që në atë kohë, soj soj benjaminësh e ligavecësh të
rinj të politikës, vinin rrotull dhe me lajka përpiqeshin të ngjiteshin
në shkallët e pushtetit e mund të themi se ia arritën mjeshtërisht.
Luftëtarët
më të mëdhenj zëbuçitës me bla-bla-bla oratorike gjatë daljeve nëpër
podiume ishin komunistët, bijtë e rrethi i afërt i tyre, por edhe
ish-spiunët e sigurimit. Ata më shumë se kushdo kishin nevojë të
shfaqeshin si liderë të rinj dhe të mbulonin erën e keqe të së kaluarës
së vet të palavdishme.
Dihet që politikanët e interesit e jo të
idealit janë si minjtë që braktisin të parët anijen që mbytet. Kështu
ndodhi edhe në Shqipëri. Minjtë e kuq nisën të zhagiten e llangosen blu.
Kjo blujadë nuk ishte e vështirë të binte në sy. Kushdo që ishte
ndryshe, që nuk kishte të tilla orekse, por vepronte thjesht nga dëshira
për të parë popullin e lirë pasi të shembej komunizmi, e ndjente veten
të huaj në mjediset e këtyre liderve të rinj që, kush e kush t’i ngrinte
shpatullat më lart se njëri-tjetri.
Koha e tregoi se lufta për
pushtet që u bë në mes të liderve të rinj të vetquajtur demokratë, ishte
aq e ashpër dhe e pakompromis sa të duket se më shumë luftonin
njëri-tjetrin se sa me farën e keqe të komunizmit, e cila vërtet ishte
tek kuadrovikët e Partisë së komunistëve shqiptarë, por edhe këta liderë
të rinj ishin të molepsur jo pak me sporjet e kuqe.
Tani le të
shqyrtojmë shprehjen e kryeministrit që tekstualisht thotë: -“Ky njeri
do të vinte në vitin `90 në mitingun tonë, pas Bibliotekës së
Universitetit”.
Biblioteka e Universitetit gjendet pranë sheshit
që tashmë quhet “Nënë Tereza“ dhe nga pas ka stadiumin kombëtar. Tërë
gjasat janë që Kryeministri Berisha t'i referohet jo mitingjeve të
Partisë që e ka formuar ai, sepse nuk dimë të ketë bërë partia e tij
ndonjë miting në atë shesh, përkundrazi më i spikaturi ka qënë mitingu
madhështor i intelektualëve të institucioneve artistike të Tiranës në
përkrahje të zhvillimeve demokratike në Shqipëri. Mirëpo nëse është
fjala pikërisht për këtë miting, kryeministri është i paqartë sepse e
personalizon. Madje shkon edhe më tej kur thotë se ky njeri, pra Edi
Rama, atëbotë pedagog i Insitutit të Lartë të Arteve, paska shkuar në
mitingun e PD-së. Përkundrazi, ishte kryepartiaku Sali Berisha që
shkonte në atë miting ku Edi Rama ishte në mjedisin e vet prej
intelektualësh të institucioneve artistike të kryeqytetit (anipse në
mënyrë habitore edhe vetë Edi Rama në “Kurbanin” e tij e bën kurban këtë
miting duka ja faturuar PD-së dhe duke ia mohuar vetvetes), çfarë
tregon se të dy këta kanë rreth vetes këshilltarë të paaftë, sepse
Kryeministri dhe Kryeopozitari ( tashmë anasjelltas) sjellin referenca të gabuara në median
publike.
Ai
miting nuk ka qenë nisiativë e asnjë partie, ai është
organizuar nga krijuesit e Kinostudios, thënë saktë ka qënë nisiativa
ime, sepse po vija re se pak intelektualë të institucioneve artistike të
kryeqytetit po solidarizoheshin me partinë e re demokratike që sapo
ishte formuar. Po krijohej përshtypja se intelektualët krijues ishin
indiferentë, gjë që nuk ishte e vërtetë. Aq më tepër neve si kineastë na
takonte të ishim nisiatorë për faktin se kushdo në Shqipëri e dinte
sesi kolektivi krijues i Kinostudios e kishte përcjellë me bisht ndër
shalë, sekretarin e Komitetit Qendror të Partisë dhe anëtarin e byrosë
politike, Foto Çami, sa u përhap fjala nga kuadrovikët e partisë
diktaturë se në Kinostudio kish bërë fole armiku. Ndër veprimtaritë që
kam zhvilluar ato ditë të fundit të dhjetorit 1990, ka qenë edhe hapja e
një fushate ndihmash
monetare për PD-në. Mblodha një grup punonjësish dhe kërkova të krijonim
degën e PD-së për Kinostudion. Për këtë kam shkuar e takuar Azem
Hajdarin, i cili e pëlqeu dhe e përkrahu idenë e krijimit të degës së PD
dhe më pajisi me një autorizim të posaçëm me firmën e tij. Ate dite qe e
kam takuar e kam pritur te sepse me thane se eshte ne nje mbledhje tek
Presidenti Ramiz Alia. Kur Mark Topallaj e pyeti për Sali Berishën,
Azemi tha se "Saliun e mbajti Ramizi ne zyre.". Vërtetë nuk jam në
gjendje të vërtetoj se si e pse e mbajti në zyrë Ramiz Alia Sali
Berishën dhe çfarë kanë qënë bisedat e tij, por fjalët e Azem Hajdarit i
kam dëgjuar me veshët e mi.
Duke i parë lëvizjet e mia, sepse edhe Kinostudio ka patur të paktën 12 spiunë me "500", një grup oficerësh sigurimi të veshur civilë, kanë shkuar në Kinostudio dhe kërkuan të më takojnë, por atë ditë kam qenë me xhirime jashtë Tirane. Kanë takuar drejtorin Viktor Gjika duke kërkuar prej tij të dhëna për personin tim. Viktor Gjika më ka thirrur e njoftuar se të kanë në sy të keq ata të Ministrisë së Brendshme, ndaj bëj kujdes për veten dhe shtoi se u përpoqa sa munda të të marr nën mbrojtje. Pa patur parasysh këtë presion, vazhdova punën për formimin e degës së PD-së për institucionin tonë. Fotografitë e asaj dite janë ende në fondin e kameramanit Spartak Papadhimitri në Tiranë. Kjo sa për njoftim që të mos ngrihet ndonjë i vonuar, që ka hyrë në PD nja dhjetë vjet më pas dhe brenda natës na u gjend ministër e të na thotë ky i përkëdhelur i tarafit -"Po, ne s'të njohim fare". Se këta, fillimin e historisë së partisë blu apo rozë e llogarisin nga dita kur kanë nxjerrë lugën nga brezi e kanë nisur të hanë mjaltë qeverisje sa janë dendur mirë. Në selinë e PD kam takuar një dibran që rrinte në holl si punë sekretari për informacionin, në mos gabohem me emrin Zenel Hoxha, të cilit i kam kërkuar ndihmë për të nxjerrë një leje për zhvillimin e mitingut, për arsye se mitingjet nuk mund të bëheshin me kërkesa individuale, por këto kërkesa duhej të kalonin nga zyrat e partive. Më parë kisha shkuar në Ministrinë e Brendshme dhe ata ma kishin prerë se nuk japim leje për mitingje se ato janë ekskluzivitet i partive të miratuara me legjislacion prandaj të shkoni e të bëni kërkesën nëpermjet tyre. Siç dukej ishin marrë të gjitha masat nga Partia Punës mbase në marrveshje edhe me krerët e PD-s, që çdo veprimtari të mbikqyrej duke mbyllur çdo shteg të nisiativave qytetare prej të cilave kishin frikë. Zeneli më ka kërkuar të mbush një formular ku duhej të përshkruaja qëllimin e mitingut dhe ku e kur dëshiroja të zhvillohej. Pasi e kam mbushur e firmosur formularin me kërkesën për një miting krijuesish e intelektualësh të Kinostudios, më ka kërkuar edhe emrat e dy personave të tjerë që do të shënoheshin si garant në atë letër e që bashkë me mua do të ishin përgjegjës para ligjit për zhvillimin e mitingut. Kërkesë që ai me emrat tonë do ta paraqiste në Ministrinë e Brendshme. I kërkova ndihmë regjisorit Mark Topallaj që u shpreh i gatshëm ta firmoste. Duhej edhe një i tretë, të cilin duke mos patur mundësi ta gjeja menjëherë, sepse duhet të shkoja sërisht në Kinostudio, vendosa të shënoj regjisorin Saimir Kumbaro dhe ta lajmëroja më vonë, i bindur që Saimiri nuk do të kundërshtonte vënien e emrit të tij në listë, anipse pa e lajmëruar. Si nismëtar i këtij mitingu bëra dhe një akt të kundraligjshëm duke firmosur në vend të Saimirit. Ndoshta koha dhe rrjedhimet historike më shfajsojnë.
Duke i parë lëvizjet e mia, sepse edhe Kinostudio ka patur të paktën 12 spiunë me "500", një grup oficerësh sigurimi të veshur civilë, kanë shkuar në Kinostudio dhe kërkuan të më takojnë, por atë ditë kam qenë me xhirime jashtë Tirane. Kanë takuar drejtorin Viktor Gjika duke kërkuar prej tij të dhëna për personin tim. Viktor Gjika më ka thirrur e njoftuar se të kanë në sy të keq ata të Ministrisë së Brendshme, ndaj bëj kujdes për veten dhe shtoi se u përpoqa sa munda të të marr nën mbrojtje. Pa patur parasysh këtë presion, vazhdova punën për formimin e degës së PD-së për institucionin tonë. Fotografitë e asaj dite janë ende në fondin e kameramanit Spartak Papadhimitri në Tiranë. Kjo sa për njoftim që të mos ngrihet ndonjë i vonuar, që ka hyrë në PD nja dhjetë vjet më pas dhe brenda natës na u gjend ministër e të na thotë ky i përkëdhelur i tarafit -"Po, ne s'të njohim fare". Se këta, fillimin e historisë së partisë blu apo rozë e llogarisin nga dita kur kanë nxjerrë lugën nga brezi e kanë nisur të hanë mjaltë qeverisje sa janë dendur mirë. Në selinë e PD kam takuar një dibran që rrinte në holl si punë sekretari për informacionin, në mos gabohem me emrin Zenel Hoxha, të cilit i kam kërkuar ndihmë për të nxjerrë një leje për zhvillimin e mitingut, për arsye se mitingjet nuk mund të bëheshin me kërkesa individuale, por këto kërkesa duhej të kalonin nga zyrat e partive. Më parë kisha shkuar në Ministrinë e Brendshme dhe ata ma kishin prerë se nuk japim leje për mitingje se ato janë ekskluzivitet i partive të miratuara me legjislacion prandaj të shkoni e të bëni kërkesën nëpermjet tyre. Siç dukej ishin marrë të gjitha masat nga Partia Punës mbase në marrveshje edhe me krerët e PD-s, që çdo veprimtari të mbikqyrej duke mbyllur çdo shteg të nisiativave qytetare prej të cilave kishin frikë. Zeneli më ka kërkuar të mbush një formular ku duhej të përshkruaja qëllimin e mitingut dhe ku e kur dëshiroja të zhvillohej. Pasi e kam mbushur e firmosur formularin me kërkesën për një miting krijuesish e intelektualësh të Kinostudios, më ka kërkuar edhe emrat e dy personave të tjerë që do të shënoheshin si garant në atë letër e që bashkë me mua do të ishin përgjegjës para ligjit për zhvillimin e mitingut. Kërkesë që ai me emrat tonë do ta paraqiste në Ministrinë e Brendshme. I kërkova ndihmë regjisorit Mark Topallaj që u shpreh i gatshëm ta firmoste. Duhej edhe një i tretë, të cilin duke mos patur mundësi ta gjeja menjëherë, sepse duhet të shkoja sërisht në Kinostudio, vendosa të shënoj regjisorin Saimir Kumbaro dhe ta lajmëroja më vonë, i bindur që Saimiri nuk do të kundërshtonte vënien e emrit të tij në listë, anipse pa e lajmëruar. Si nismëtar i këtij mitingu bëra dhe një akt të kundraligjshëm duke firmosur në vend të Saimirit. Ndoshta koha dhe rrjedhimet historike më shfajsojnë.
* * *
Tërë
problemi ishte se Ministria e Brendshme në fillim rrinte duke i lëvizur
datën mitingut e kur përfundimisht u caktua një datë, nisi odisea e
vendit ku do të zhvillohej. Në shtatë ditët e fundit, shtatë herë është
ndërruar vendi i zhvillimit të tij. Kjo nxirrte shumë problem, sepse sa
herë ndërrohej vendi, aq herë isha i detyruar të shkoja e të lajmëroja
tërë institucionet artistiko-kulturore të Tiranës. Na thanë, nuk ua
japim sheshin pas Bibliotekës Universitare, por do të shkoni ta
zhvilloni tek Fusha e lagjes "Ali Demi". Ditën tjetër, kërciste telefoni
i Zenelit e një zë i rëndë oficeri thoshte: "Nuk do ta bëni atje, por
do të shkoni tek fusha e druve në Qytetin e Nxënësve, tek gazermat e Ali
Rizait". A është e saktë? - i thosha Zenelit. “Eja nesër prapë më
thoshte Zeneli, i cili bënte punën e ndërmjetësit. Pas kësaj niste vrapi
im nëpër institucionet që nga Kinostudioja tek Opera, Biblioteka
Kombëtare, Teatri Popullor, Estrada e Cirku, Radio Televizioni,
Ndërmarrja Botuese, Instituti i Kulturës Popullore, Insituti i
Monumenteve të Kulturës ku më priste me shprehjen "Prap e anulluan,
derrat!"- e ndjera Fatbardha Shkupi. Pastaj me vrap tek Filologjiku,
Universiteti dhe Instituti i Lartë i Arteve. Ishte një lodhje e
rraskapitje e krijuar me qëllim që të na bënim të hiqnim dorë ose më e
pakta, duke e ndërruar vendin shtatë here, njerëzit do të futeshin në
konfuzion dhe nuk do të mblidheshin në një vend, por do të
shpërndaheshin në tre vende.
Ditën e fundit nga dreka, Ministria e
Brendshme na njoftoi se ishim të lejuar ta bënim atje ku kishim
kërkuar, por do të mbanin përgjegjësi të plotë personale nëse devijonte
nga programi. Merreni me mend çfarë tensioni. Kishin mbetur vetëm pak
orë. Të gjitha institucionet e dinin se mitingu do të zhvillohej tek
Qyteti i Nxënësve. M`u krijua përshtypja se ky miting ishte paracaktuar
të dështonte. Bëra vrapimin e fundit atletik, një maratonë e vërtetë
nëpër Tiranë dhe si njoftova kë munda, shkova drejt e tek sheshi pas
Bibliotekës Universitare. Isha i pari. I rraskapitur dhe i pangrënë u
ula në një shkallë guri e po qetësoja frymën, kur nisen tek-tuk të duken
njerëz që më pyesnin se a do të ketë këtu një miting. Më së fundi
arritën të mblidhen jo më shumë se njëqind vetë. Nisën ta marrin fjalën
njerëz që e kishin dhënë emrin në listën që kisha në dorë, por edhe
spontanisht. Kisha ndërmend të flisja dhe unë por nuk kisha pikë fuqie,
pastaj i thashë vetes, nëse ky miting zhvillohet mirë, unë e kam thënë
fjalën time më mirë se me oratori megafoni. Nuk shkuan vetëm disa
dhjetra minuta dhe erdhën studentët e Institutit të Arteve dhe ata të
Universitetit Teknik. Nisa të shoh njerëz që mund të ishin çfarëdo, por
jo intelektuale. I kisha thënë një të njohurit tim inxhinier në
kombinatin e drurit dhe ai i kishte njoftuar të gjithë, por edhe në
ndërmarrje të tjera kish shkuar fjala. Kur mitingu ishte në gjysmën e
kohës së caktuar, në shesh nuk mund të lëvizje prej dendësisë së
njerëzve. Më kot e mbaja letrën në dorë, kurrkush më nuk mund ta
drejtonte atë miting. Çdo gjë ishte në dorën e spontanitetit. Edi Rama
tha atëherë këto fjalë: "Na skuqën si indianë, na zverdhën si kineze e
na nxinë si afrikanë", por ama, ai nuk është përzënë nga ai miting.
Kundërshtitë dhe meritë vetiake që kishin ata që aspironin për të
ngjitur shkallët e pushtetit janë çështje që nuk kanë asnjë lidhje me
këtë miting historik të cilin dikush mbase qëllimisht e ka harruar ngaqë
nuk e kanë bërë vetë.
Kaq shumë thirrje kundër diktaturës nisën
të lëshohen nga qytetarët, sepse ata të tribunës ishin të përmbajtur, sa
fjalimet u bënë jo vetëm të padëgjueshme por edhe të pakuptimta. Në mes
të atyre që folën vura re dy kategori, njëra përbëhej nga ata që
ëndërronin të ngjisnin shkallën e karrierës, tjetra nga ata që kërkonin
të mbulonin diçka pas vetes.
Ky ishte stili, ky ishte e vazhdon të
jetë karakteri i shumë laskandraqëve që flasin nëpër foltore partish e
shoqatash, madje edhe në Kuvendin e madh të Popullit, duke spekulluar me
hapjen e dosjeve, kur spiunët e deklaruar i mbanin pranë vetes, i
përkrahnin e ju gjenin edhe ndonjë vend të ngrohtë për të bërë
allishverishe e korrupsion.
Mbyllja e mitingut, ishte jo fund por
fillimi i shprehjes së revoltës popullore. Ishin mbledhur mijëra njerëz
në sheshin para Universitetit rreth e qark shatërvanit. Kish nisur të
errej dhe disa njerëz kishin gjetur qirinj dhe i kishin ndezur. Dikush
ndizte gazeta të vjetra duke i bërë si pishtarë. Turma prej mijëra
vetësh po derdhej si një lumë. Ishte një lum vigan që kërkonte shtrat
dhe hapësirë për të vërshuar. Dëshira ishte që ky lumë njerëzor të
vërshonte në bulevardin kryesor, mes Kryeministrisë dhe selisë së
Komitetit Qendror për t'i bërë sfidë atyre që tashmë dridheshin si
minjtë duke kujtuar kufomën e pushkatuar të Çausheskut të Rumanisë.
Sigurimi
e nuhati dhe bllokoi rrugën kryesore duke lejuar vetëm kalimin e
pjesshëm në trotuar. Turma prej mijëra vetësh duke kënduar "Se mjaft në
robëri,/e mjera Shqipëri,/o djem rrëmbeni pushkët-ë,/ja vdekje, ja
liri", ktheu drejtim dhe mori nga rruga e Librit Universitar drejt
kryqëzimit të Tiranës së Re. E tërë Tirana buçiste. Nuk e di pse atë
natë ndjehesha më i lumtur së kurrë e më dukej se kisha bërë gjënë më të
mirë në jetën time. Dhe këtë mendim e ndjenjë kam edhe sot kur i kujtoj
ato skena, që nuk mund të përsëriten më kurrë. Ai miting ishte
pararendësi i një zhvillimi tjetër madhështor, rrëzimi i bustit të
diktatorit.
Në mitingun që filloi nga intelektualët krijues, por
që u përqafua nga tëra shtresat e banorëve të kryeqytetit, populli mati
forcën e vet dhe e ndjeu se ishte i fuqishëm, ndaj dhe më pas guxoi dhe e
plandosi përdhe duke e hequr zvarrë bronxin e diktatorit më të egër e
të paskrupullt të Europës.
Mirë të gjitha këto që i mori historia, po çfarë kanë dy kryeministra që dalin e ma vjedhin metingun? Ndoshta se ai që vidhet gjithnjë është populli. Atij i vidhet edhe historia...
Mirë të gjitha këto që i mori historia, po çfarë kanë dy kryeministra që dalin e ma vjedhin metingun? Ndoshta se ai që vidhet gjithnjë është populli. Atij i vidhet edhe historia...
Kolec Traboini / Në memorien time / dorëshkrime
Dy kryeministra ma vodhën metingun- TraboiniKATËR INTERVISTA NGA KOLEC TRABOINI
Kinostudio- në vend të ullinjëve mbollën beton- Traboini
Kadare-një mal drite që nuk i shpëton hijes së vet-Traboini
Seks për një vend pune - nga Kolec Traboini
Punë kulturash - nga Tirana në Prishtinë - nga Kolec Traboini
Shkodrania aktore e parë e Turqisë- nga Kolec Trab...
Fejton me shufra ari - nga Kolec Traboini
Dallandyshe pa qiell- nga Kolec Traboini
"E vërteta"... e pavërtetë e prof. Emil Lafe - nga...
Zhvillimi letërsisë shqipe në Mal të Zi- nga Rrok Gjolaj
Akademia e mykur e Tiranës- nga Kolec Traboini
Kështu vret vetëm mafia - nga Kolec Traboini
Një spot që ministrit mund ti kushtojë postin- nga..
Aristidh Kola - një libër i ri i Kolec Traboinit
Disidenti i heshtur Zef Zorba - nga Kolec Traboini...
Lazarati në tym - shteti në delir- nga Kolec Trabo.
Zeusit i lajkatohen të gjithë- nga Traboini
Big Show me Canabis Sativa- nga Kolec Traboini
Njerka shkon në ballo- nga Kolec Traboini
Vasil Josif Pani- ne krye të oborrit të shqiptariz...
Stina e mjekrrave të hajthshme - nga Kolec Traboin...
Edgar Allan Poe - më së fundi i kthehet vendlindje...
Kur shpresa s’është veçse një kurvë...- nga Kolec ...
Atë Martin Gjoka kompozitor e mësues i madh - nga ...
Dekorimi politik i Kol Idromenos- nga Kolec Traboi...
Dhjetë vjet thirrje për bustin e Ded Gjo Lulit- ng...
Prejardhja e Hotit dhe Flamuri i Deçiqit - nga Kol...
Requiem i Verdit në vjeshtën politike të Tiranës- ...
Epika blu e Edison Gjergos- nga Kolec Traboini
Ardhacaket e Ballkanit Sofie-Safete Juka
Boston- një shekull përballë greqizimit
Mitingu antikomunist Tiranë 1991